vele charterdagen

De weken vliegen voorbij zo ook de maanden.

1 juli is het al weer een jaar geleden dat ik de lijnen in Dintelsas los gooide en ik het land heb verlaten. Ik begon aan mijn tocht, maar had geen idee hoe het zou eindigen. Ja ik had wel een doel voor ogen en eigenlijk ook wel het vertrouwen er in. De Canarische eilanden, ik had mijn bemanning zo goed als rond. Vele vrienden en ook familie leden hadden dat vertrouwen niet. Misschien komt ze halve wegen Frankrijk vertelde ze me later.
Gelukkig geloofde ik wel in mezelf, ik was er klaar voor, alles was geregeld en er was genoeg ruimte voor spontane actie’s en gebeurtenissen.
Nu ik hier min of meer “woon” ben ik niet meer bezig met het uitkijken naar het weekeinde, of het me verheugen naar een vakantie.
Ik weet amper welk jaargetijden het nu is. Hier is het altijd zomer.
Ik besefte pas, dat de vakantie periode is aangebroken en dan alleen nog maar omdat ik het van andere hoor.
Hier is het juist erg rustig nu. Restaurants zijn gesloten, bijna lege havens en het meestal zo toeristische Puerto Rico is weinig te beleven.
En dit terwijl de Spaanse nu ook vakantie hebben. En als ik er dan naar vraag wordt er stee vast gezegd, ja de crisis hier dat houd de mensen thuis.
De werkloosheid hier is enorm er worden getallen genoemd tussen de 25 en de 40 %.
En een uitkering is hier niet meer dan 400 euro per maand, dan kun je dus heel weinig.
Hoewel de vliegtuigen die hier landen tot de laatste stoel bezet zijn, dat ontdek ik, als ik af en toe naar de luchthaven ga om mijn folders voor chartertochten uit te delen en met de mensen praat.
Maar ook dit zomers leven went. Ik merk dat ik een beetje verwend ben, wat de zon betreft. Mijn tandarts hier vertelde me dat Las Palmas tot ca september / oktober onder een dik wolken dek blijft liggen.
Ik heb dan ook al zeker 4 weken bijna geen zon gezien en altijd wind wat het dan weer fris maakt. Dus besluit ik, maar eens wat langer weg te gaan en andere eilanden te gaan bezoeken. Hoe gezellig het ook in Las Palmas is. Met mijn vaste vrienden club daar.
Maar ook met het werk aan mijn boot wat ik daar toch steeds weer heb voel ik steeds minder rust. Dus tijd om te gaan.
Eerst maar eens een paar dagen naar het zuiden, mijn tweede thuis, zal ik maar zeggen.
Ankeren in de baai van Amfi del Mar.
Dit is al een bekende tocht aan het worden, weet precies wanneer de wind komt en weer weg gaat en bij welke rotsblok de wind ineens 180 graden draait. Leuk is dat.
Meteen heerlijk weer, in Amfi, buiten eten en tot laat buiten een boek kunnen lezen.
Ondertussen is Cor gearriveerd. Hij zeilt een paar weken mee.

Ik weet niet hoe het komt maar voor het eerst sinds ik daar anker, wil bij het wegvaren het anker niet omhoog. Dus Cor komt als geroepen. Samen bedenken we hoe we dit gaan oplossen.
Ik heb altijd een extra lijntje aan de andere kant van het anker zitten om als het anker vast zit het aan de andere kant omhoog te kunnen trekken wat dan vaak wel lukt.
Cor in de bijboot en die lijn opgehaald. Ik kan nu het anker gemakkelijk, zelfs met de hand omhoog krijgen maar eenmaal op het dek kregen we het niet verder omhoog. De ketting zit ergens omheen, denken we.
We maken de ketting los van het anker en gooien de ketting terug in het water. Nu kunnen we, met veel moeite, de ketting naar boven trekken. We denken dat hij om een rotsblok heen heeft gezeten.
Ben ik even blij dat ik er nu niet alleen voor sta.

We gaan een dagje naar Mogan.
Altijd weer heerlijk om daar te zijn. Er treed daar altijd op woensdag een zanger op, die op het pleintje voor onze boot een soort country muziek ten gehore brengt.
Cor zit helemaal te genieten onder het genot van een flinke pint bier.
Hier kan ik het wel heel lang volhouden zegt hij.
Maar de volgende dag staat al weer een vertrek naar Tenerife gepland. Want ik wil er nu van profiteren dat hij er is om uiteindelijk naar La Palma te gaan, het verste weg eiland waar ik (nog) niet alleen naar toe wilde zeilen. Je komt namelijk nogal wat windversnellingen tegen onderweg.

Zo is het dus dat we 4 juli Gran Canaria verlaten op weg naar Los Chritianos, vroeg in de ochtend.
De eerste twee uur op de motor maar zoals verwacht daarna binnen 5 min een noorden wind van 20 knopen over ons heen wat later nog naar de 25 knopen gaat.
Maar omdat hij half is en we 2 reven en een half voorzeil op hebben is het een heerlijk tocht. Het laatste uurtje valt de wind weg en starten we de motor.
9,5 uur later en 56 mijl op de teller komen we aan.
Je kunt daar de haven niet in maar er vlak voor is het heerlijk ankeren, vlak bij het strand en het centrum. Na het eten willen we even naar de kant peddelen maar een man in pak met een aantal strepen op zijn schouder komt ons vertellen dat we daar niet mogen ankeren.
Schijnbaar alleen overdag of met vergunning en stuurde ons een stuk verder.

Daar heb ik ook al eerder met Rene gelegen. Het is daar een stuk onrustigere en dicht bij vele rotsen. Het was nu al bijna donker en we voelde ons daar niet echt veilig genoeg liggen om meteen al weer het schip te verlaten dus het wordt geen ritje naar de kant.

De volgende ochtend, na een redelijk rustige nacht gaan we 23 mijl verder naar Gomera.
Dit eiland staat bekent met de hoogste windversnellingen.
Maar het voordeel is wel dat je bijna precies weet wanneer ze komen en de wind is wat richting betreft redelijk constant. De weersvoorspelling was dat er geen wind zou zijn.
En de eerste twee uur wordt het dus op de motor. Ik zag hem al aankomen. Ik zei, doe de zwemvesten maar aan en de life lijnen binnen hand bereik want het gaat zo gebeuren en ja hoor na 10 min was de wind er weer konden we met 25 knopen hoog aan de wind de laatste 12 mijl afleggen.
Bijna tot in de havenkom staat er dan die sterke wind maar dan valt hij ook meteen weer helemaal weg. Het voordeel is dan wel dat ik er al twee keer ben geweest en eigenlijk precies weet hoe dat gaat. De eerste keer dat ik hier kwam waaide het nog veel harder, dan lijkt de ingang zo smal en weet je niet wat er achter die enorme pier zit, dat is best een beetje spannend.

Maar goed we werden verwelkomt door Liesbeth, die hier al weer bijna een maand ligt.
We drinken even een aankomst biertje bij haar aan boord. Hans is de hele dag met een vissersboot mee. Daarna weer eens heerlijk de boot afgespoeld, wat is alles zout. Echt overal zit het, nog van de overtocht naar Tenerife, we hebben toen veel golven over ons heen gehad.
Zelf voelde ik me ook 1 groot zoutvat.
S ‘avonds gaan we uit eten met Hans en Liesbeth , het is echt Spaans restaurant en het was voornamelijk allerlei soorten inktvis en dan op verschillende manieren bereid. Met een voorafje en een paar flessen wijn waren we 15 euro p/p kwijt, dus niet echt veel.

Zaterdag 6 juli besteden we aan een verkenningstocht door een niet al te groot stadje en doen wat boodschappen. Ook hier is het weer heerlijk weer met af en toe een flinke windvlaag tussen de bergen door.
S ‘avonds zijn we weer uitgenodigd om bij Liesbeth en Hans te gaan eten, weer een soort afscheids etentje want zondag gaan we al weer verder. Bil is ook uitgenodigd , dat is een Engelsman die hier woont en waar Hans wel eens mee gaat vissen op zee.
Liesbeth heeft weer heerlijk gekookt, dat is echt een hobby van haar.

De dagen erna verkennen we wat anker plekken bij kleine vissershaventjes rondom het eiland. In Santiago gaan we aan de kade liggen, op dezelfde plek waar ons gezin 35 jaar geleden heeft gelegen. Dat maakte vele goede herinneringen bij me los. Een foto gemaakt en naar mijn moeder whatAppt waar ook weer de goede herinneringen bij naar boven komen. Wel liggen we de hele middag ,avond en nacht aan de kade waar ook 4 vissers boten liggen waarvan de motor blijft draaien. En die pas de volgende ochtend uitvissen gaan. Dan komt er een man langs en zegt dat we ons moeten melden bij een kantoortje en waar ik 18 euro moet afrekenen voor de nacht. Ik maak kenbaar dat ik dat wel een beetje veel vind voor eigenlijk niets. Dan zegt hij oke 10 euro is ook goed maar dan nu wel meteen wegwezen en vervolgens stopt hij die 10 euro in zijn eigen broekzak zonder verder ook maar iets in de computer in te brengen. Dat gebeurd hier dus ook.
Ik ga nog wel snel een brood kopen en loop dan terug naar de boot en binnen 5 min varen we weer weg.

Een vissershaventje verder Vuelas, liggen we in een rustige baai.
Al dagen waait het eigenlijk niet dat is voor anker liggen wel lekker maar eigenlijk willen we door naar La Palma en dat is ook 55 mijl dus willen we wel wind.
Cor doet altijd vele pogingen om een vis te vangen en eindelijk lukt het hem dat. Het was een wilde, niet al te grote vis. Met een doek probeerde hij hem van de haak te halen maar hij werd alsnog geprikt in zijn duim door een van de stekels die de vis gebruikt om zich te verdedigen. Au, riep Cor, het deed vreselijk pijn. En het bleef pijn doen al snel voelde hij zijn hele hand en daarna ging de pijn door naar zijn arm. Hij hield het niet meer.
Hij wilde meteen naar een doktor, nu ken ik hem goed genoeg als Cor zegt naar een doctor te willen moeten we dat ook maar snel doen want dat zegt hij niet gauw.
We nemen de vis in een plastiek zakje mee en gaan met de bijboot naar de kant. Cor blijf het maar uitgillen van de pijn. Aan de kant gekomen vragen we aan de eerste beste visser wat voor vis het is en of het gevaarlijk is. Hij wordt meteen herkent als een zeer giftige vis.
Je zult een zwarte hand en arm krijgen en na een paar dagen trekt dat weer weg, versta ik in het Spaans. Dus toch nog wat geleerd op school dacht ik, nu kan ik het tenminste verstaan want Engels kunnen ze hier niet.
Als de vis groter was geweest kan een prik dodelijk zijn. We besluiten toch even een doktor op de zoeken. Met de taxi worden we gebracht. Daar krijgt Cor twee spuiten in zijn bil, waar ze precies voor zijn komen we niet achter, hier kunnen ze alleen maar Spaans. ( dus toch nog een keer een weekje naar Spaanse les?) We geven ons vertrouwen maar aan deze artsen. Daarna een warm bad voor Cor zijn hand en langzaam trok de pijn weg. Met een recept voor pillen voor de pijn en iets voor zijn maag stonden we na twee uur weer buiten. De taxi was blijven wachten, wel aardig maar toen we instapte zagen we dat ook de meter was blijven lopen, dus dat was weer wat minder. Bij de doktor hoefde we niets te betalen. Ja de zorg is hier goed en goedkoop hebben we al gehoord.
Om 6 uur waren we terug bij de boot, en konden we alles even laten bezinken. Wat een dag.
Cor zijn hand was aardig dik en we besloten nog maar een dagje te blijven liggen. Eigenlijk hadden we verder gemoeten zodat Cor vrijdag weer met het vliegtuig naar huis kan. Maar we hebben ook begrepen dat de vlucht zo goed als vol zit dus waarschijnlijk kan hij toch niet mee dan wordt het maar maandag.
Zo komt het dus dat we de dag erop nog voor anker liggen zonder bereik van telefoon of internet. Het wordt weer eens tijd voor wat foto’s en een verslag op de site. Dus we nemen alles mee in onze rugzakken, telefoons en 2 x laptop.
Met Cor zijn hand gaat het redelijk nog wel heel dik maar geen pijn meer.
Cor zit al in de bijboot en start de motor. Er stond nogal een deining en dat is dus moeilijk instappen. Ik wil instappen en een golf van een speedboot zorgt ervoor dat ik naar de kant val waar Cor al zit en dat kan onze bijboot niet aan, dus slaan we om.
Binnen de minuut waren we, al weer drijfnat, aan boord, snel halen we onze elektronica uit de tassen maar al te laat blijkt achteraf. Het zoute water heeft al zijn intrede gedaan. Alles is vergoed verloren. Mijn Mac van twee jaar oud en mijn nieuwe telefoon. En zo ook Cor zijn spullen, alles heeft het begeven. We hebben alles wel goed laten drogen en uit elkaar gehaald maar zonder resultaat.
Ik kon wel janken ( heb ik ook gedaan) Al mijn foto’s , mijn verhalen en iedere keer kom je er dan weer achter, o, maar dat heb ik ook niet meer. Adressen, telefoon nummers. Mijn dagboek, o zo belangrijk voor me. Noem maar op.

Snel verlaten we deze onheilplek de dag erop.
Op naar La Palma.
Een lange tocht van 12 uur. Wind, geen wind, wind van achteren, wind op de kop. Alles hebben we gehad. Het worden 6 uur zeilen en 6 uur op de motor en komen om 7 uur aan in Tazacorte. Een nieuwe, grote, vrijwel lege haven. Prima voorzieningen en we komen aan de steiger te liggen waar ook een Nederlands gezin ligt met 3 kleine kinderen die ik al kende vanuit Las Palmas. Verder is de steiger zo goed als leeg.
De dagen erop verkennen we het eiland en tevens gaan we opzoek naar een nieuwe telefoon en computer. De telefoon lukt in een tweede hans shop en computer niet want hier hebben ze een Spaans toetsenbord wat weer niet handig is.
Op maandag huren we een auto en rijden rond en eindige op het vliegveld waar ik weer afscheid neem van Cor. Tevens vertrekt dat Nederlands gezin na een jaar rond gezeild te hebben ook weer terug naar Nederland.
Het waren fijne weken waarin er ook veel gedaan is door Cor, de ankerverlichting doet het weer, de warmwater boiler zit weer een nieuw element in. Ik heb nu buiten een geluidsbox voor de stille momenten en verlichting om ook in de avond eventueel buiten te kunnen lezen. En zo wat meer van die kleine handigheidjes. Helaas heeft de AIS het begeven, wat het uitzenden van signalen betreft waar nog niet zo maar 1,2,3 een oplossing voor is.

Met het vertrekkende vliegtuig van Cor arriveert Rene met zijn gezin die hier 3 weken vakantie komt vieren.
Zoon Krijn heeft enthousiast mijn flyer uitgedeeld op Schiphol en ook in het vliegveld heeft hij zijn best gedaan zo ook Rene die enthousiast over me verteld. Wat betekende dat ik al meteen de eerste boeking binnen kreeg. En al gauw volgde er nog 3.

De volgende ochtend ben ik dus weer alleen en op zich ben ik dat gewend maar ik lig ook in een lege haven. Vreemd is dat.
Maar die stilte duurt niet lang.
Want de week erop ben ik bezig met iedere dag te charteren.
Allemaal verschillende mensen, gezinnen, stellen en vrienden. Allemaal anders.
Druk, vermoeiend maar zeker ook leuk.
En als ik dan aan het eind van de dag weer alleen ben eet ik een hapje en de avond ben ik druk met het voorbereiden van de lunch voor de dag er op.
Want ik bied een volledige dag aan, incl. het eten en drinken.
Iedereen gaat enthousiast weer naar hun eigen vakantiehuis terug aan het einde van de dag.
En dat is toch ook waar ik het voor doe.
Maandag avond ga ik weer met Krijn naar het vliegveld om te kijken of ik nog wat kaarten uit kan delen. Maar nu is iedereen wel druk bezig met het zoeken naar de gehuurde auto of de hostess die ze van het vliegveld zou komen ophalen.
Dus ik ben benieuwd of dit nog wat werk gaat op leveren.

Het is weer een lang verhaal geworden maar wist ook niet waar ik het in moest korten.
Groetjes en tot de volgende keer.

ps. helaas geen foto's want die zijn ook verloren gegaan en de foto's die ik nu maak kan deze oude computer ook niets mee.