Vrouwenweek en op naar het zuiden

februari ’14

Twee dagen nadat de kinderen zijn vertrokken, ga ik op dinsdag 4 februari eind van de middag weer naar het vliegveld.

In de ochtend ga ik eerst mijn vaste rondje van 12 km hard lopen, want ik moet wel in training blijven.
Dit keer haal ik vriendin Mariska op. Ik verheug me al op een vrouwen weekje. Het is een stralende dag. Ze is 1 keer mee geweest met ons bedrijfsuitje op het IJsselmeer maar toen was het blad stil.
Na de aankomstborrel genieten we buiten nog van de ondergaande zon tijdens ons avond eten.

De volgende dag, is de zon er al weer. We doen rustig aan en na het ontbijt gaan we Las Palmas verkennen. We wandelen naar de boulevard en eten een ijsje op het terras.
Donderdag huren we samen met Rudi een auto en gaan we rondom de krater wandelen, schitterend weer is het, wat een verschil met toen de kinderen hier waren.

Zaterdag staan we vroeg op, want we gaan er een promotie dag van maken voor mijn charter tochten. Met de gehuurde auto gaan we eerst naar het vliegveld en vangen we de Nederlandse vakantiegangers op. Ik zie een man staan die ik al vaker daar heb gezien en maak een praatje. Hij houd niet van zeilen zegt hij, hij wordt alleen maar zeeziek, maar hij zal zijn gasten wel vragen of zij wel willen.

Daarna gaan we naar Playa des Ingles, maar op het strand liggen veelal oudere of mensen die echt niet van het strand af willen de hele week.
Daarna bezoeken we een Nederlandse tennisclub en dat is een schot in de roos, vele zijn heel enthousiast. Daar ga ik zeker meer van horen. Al met al is het een hele gezellige, en ik denk, nuttige dag . Om de dag af te sluiten gaan we in een heerlijk, echt Spaans, vis restaurant eten.

De dagen erna gaan we zeilen, een heerlijk windje met aardige golven maakt dat het twee sportieve zeildagen worden. Mariska vind het geweldig. Ze geniet er enorm van. We zien ook heel veel dolfijnen, we zitten er midden in. Ze springen rondom de boot, het lijkt wel het Dolfinarium. Ze vertonen allerlei acrobatische kunstjes. Zelfs ik heb dat nog niet zo meegemaakt. Mariska kruipt aangelijnd naar voren om ze voor de boeg te kunnen zien. Telkens hoor ik weer kreten van verbazing.

Haar laatste dag bakken we appeltaart en doen we de was. En halvewege de middag lopen we weer naar het station waarna we afscheid nemen. Het was een heerlijk week, die zeker nog een keer herhaald wordt.

Woensdag 11 februari is een drukke dag. Eerst heb ik twee uur beach tennisles, dat is altijd heel vermoeiend in dat mulle zand, en dan privé training zonder pauze, ik leer langzaam steeds meer slagen. Daarna de was en de boot een poets beurd geven. Zelfs de binnenkant van de kastjes worden gedaan. Wat een activiteit, al zeg ik het zelf. Een weekje Mariska heeft me energie gegeven.

Boodschappen doen en de lunch voor donderdag voor bereiden want ik heb weer een charterdag. Die man op het vliegveld van vorige week die niet van zeilen houd komt toch. Zal me benieuwen.

Nu, het is een geweldige charter dag geworden in alle opzichten. Mijn gasten genieten er enorm van. Hij blijft maar zeggen: “als ik dit geweten had was ik veel eerder gekomen, dit is echt genieten”.
We hadden dan ook prima charter weer. Niet te veel wind of golven en de zon. Tijdens de lunch ankeren we en daarna willen ze nog een rondje. Het wordt 5 uur voor we terug zijn ,maar als mensen zo genieten maakt mij het niet uit hoe laat het wordt. Bij het afscheid nemen boeken ze gelijk voor volgend jaar en dan meerder dagen.

Vrijdagavond is de Nederlandse borrel. Na eerst weer geflyerd te hebben op het vliegveld ga ik nog even langs. Het is een steeds gezelligere avond. We krijgen steeds meer muzikanten. Hilde is twee weken geleden hier aangekomen en is zo enthousiast, ze speelt synthesizer ze zingt en met haar enthousiasme trekt ze andere muzikanten mee. Quido speelt gitaar, en we hebben iemand die viool speelt. Soms pakt er iemand anders ook een gitaar of wil ook een lied zingen.
Ook zijn er vanavond weer een paar nieuwe Nederlanders bij. Het is een schot in de roos, sinds ik dat ca een jaar geleden invoerde.
Elke vrijdagavond vanaf half 6 in de Sailersbar ontmoeten we elkaar. Iedereen ligt over de haven verspreid en we kunnen niet bij elkaar op de steiger komen en dit is dan toch een gelegenheid om elkaar te leren kennen. En zo ontstaan er vele vriendschappen die zich de rest van de week verder ontwikkelen.

De dagen er naar stormt het, op zaterdag kom ik de boot niet uit, de hele dag valt het met bakken uit de hemel. De kachel tover ik tevoorschijn en eindelijk is er tijd om eens aan een foto album samenstellen te beginnen.
Ik krijg via facebook te horen dat het sneeuwt in de bergen en ik besluit maar eens echt winters te doen en maar Hutspot te maken voor de avond.
Helaas ligt het charteren dus weer stil. Mijn plan om naar het zuiden te gaan moet ik nu dus ook uitstellen.

Op de Hollandse borrel wordt ik voorgesteld aan Gerdje, een Belgische zeilster. Het klikt meteen en we besluiten dat ze met mij mee gaat naar het zuiden zodra het weer het toelaat.

Er komen wat charteropdrachten binnen maar allemaal in het zuiden. Ik overleg met Gerdje wat het zal gaan worden. De wind blijft de hele week 20 knopen NNO. Wat betekend in de windversnelling oplopend naar de 30 knopen. En dan mis ik wel veel chartergasten.
We komen woensdagavond bij elkaar en besluiten de volgende ochtend te vertrekken.
Wel kan het niet zo vroeg want ik wil nog even naar de winkel voor de laatste verse dingen te halen en er moet veel opgeruimd worden. In het donker breek ik de kuiptent af en doe de dingen die ik al kan doen.

Donderdag 20 februari sta ik vroeg op. Het heeft flink geregend vannacht, wat ben ik blij dat ik de kuiptent al opgeruimd heb. Gooi mijn water tanken vol , zet twee thermoskannen vol met gekookt water. En zet alles binnen goed vast want het kan wel eens flink te keer gaan.
9 uur sta ik voor de winkel met mijn lijstje zodat ik een kwartier later al weer buiten ben. Ik ga langs Gerdje en zeg dat ik er klaar voor ben.

Om 10 uur varen we naar buiten. Ik zie de haven meester in zijn bootje en geef hem een briefje waarin ik heb geschreven dat ik over ca 2 weken weer terug ben. Buiten gekomen zetten we alvast een rif. Algauw krijgt de Liberty een flinke vaart. Tegen de tijd dat we bij de windversnelling zijn, ca 12 uur hebben we al 12 mijl afgelegd. De tweede rif gaat er in en later draaien we het voorzeil helemaal weg. We vliegen echt over het water.

Tot 3 keer toe zie ik de snelheidsmeter naar de 10.5 knoop gaan. Echt een snelheids record zonder dat we stroom mee hebben. Ik zie regelmatig de 8 knopen snelheid op de meter.
Ook is het wel eens spannend, ik ben 3 keer uit mijn roer gelopen, dat wil zeggen de Liberty draait 180 graden waar je dan niets aan kan doen. Zeker voor de wind heb je dan niets te vertellen.
Maar ondertussen weet ik dat het wel weer goed komt. Gerdje blijkt een zeer goede zeilmaat te zijn. Met weinig woorden weet ze al wat ze moet doen.
Van tevoren maken we wel wat afspraken wat we moeten doen als ik de Liberty niet meer onder controle heb. Zodat met 1 roep we allebei weten wat we moeten doen.
We komen dan ook in een snelheids record aan in Anfi 43 mijl en 7,5 uur zeilen.
Na de aankomst borrel, ga ik kokkerellen, want de volgende dag heb ik weer een schip vol met gasten. Dit keer heb ik de gasten van twee dagen bij elkaar gezet wat ik normaal niet doe, maar allebei was dit hun laatste kans om nog mee te zeilen. Het is geen probleem krijg ik per whatsApp te horen.

Vrijdag staan we weer vroeg op want we moeten onze gasten in Mogan ophalen. We zeilen op ons gemak naar de haven, ondertussen ontzout ik de Liberty van de overslaande golven van gisteren. Gerdje maakt ons ontbijt en we doen de afwas en ruimen binnen op.
Om half 10 komen we Mogan binnen.
Gerdje gaat stokbrood halen en ik ontvang de gasten. Al gauw is de sfeer goed, wat me een goed gevoel geeft want ik zou het anders vervelend vinden dat ik ze bij elkaar gezet heb. Want mijn charters zijn altijd zo gezellig omdat ze kleinschalig zijn.
Het is een zonnig dag, en goed weer voor beginners. Ze willen allen alles weten over het reilen en zijlen van het zeilen, en ik vind het altijd leuk om die zeillessen te geven. De twee mannen die maar een halve dag mee zouden gaan vroegen of ze mogen blijven. Natuurlijk, alleen maar gezellig zei ik.
Na de lunch in Anfi voor anker gaat het stevig waaien. Maar ondertussen voelen de gasten zich genoeg thuis op de boot, ze vinden het geweldig.
Ze verspreiden zich op het dek. En het meisje van 10 zit de hele tocht achter het stuur.
Ook dit keer komen we pas om 5 uur weer terug in Mogan. Ze willen niet dat ik de motor aanzet maar gewoon al kruisend terug naar Mogan. Prima vind ik dat. Er wacht niemand op mij.

S’avonds komen Gerdje en vriend Jogi eten en daarna zijn we nog naar een leuke bar in Mogan gegaan.
De volgende ochtend introduceert Gerdje me bij een aantal Nederlandse middenstanders in Mogan die wel wat kaarten van me willen hebben om reclame te maken.
Eind van de middag gaat Gerdje weer terug naar haar eigen boot in Las Palmas en ik zeil op mijn gemak naar Anfi om daar voor anker te gaan.
Even rust op de plaats want dat heb ik wel even nodig.

De dagen er na besteed ik weer aan promotie werk, vliegveld, NL bridgeclub en een winkelcentrum bezoeken in Playa del Ingles. Dat was een advies van 1 van de opstappers, die vertelde dat daar heel veel Nederlanders komen.

Het worden uiteindelijk 10 ankerdagen in Anfi. Geen werk, terwijl ik dacht dat ik juist veel werk zou hebben omdat het 3 weken voorjaarsvakantie/carnavalsvakantie is in Nederland. Wel leuke gesprekken gehad met Nederlandse ondernemers ,die helemaal enthousiast zijn over mijn onderneming maar voor als nog geen echt werk.

Ik geniet van het voor anker liggen, rust en hellemaal alleen met mezelf zijn is best fijn. Hoewel je je zelf ook wel eens goed tegen komt maar een whatsappje of telefoontje naar een vriend of vriendin doet al gauw wonderen.
Ik wordt elke dag wakker onder een stralende blauwe hemel en in de avond een ondergaande zon. De dagen worden steeds warmer en langer. De Spaanaarden klagen over een koude winter maar ik vind het nog steeds heerlijk. Wat koud? Iedere dag in de bikini en s’avonds in de korte broek, wat wil je nog meer?

Omdat ik niet weet hoelang ik nog voor anker lig zonder werk moet ik zuinig zijn met alles. Water gebruik ik meerdere keren. Alleen zoet water als ik mijn haren moet wassen, en dat gebruik ik dan weer voor een wasje of de boot schoonmaken. Vorig jaar douchte ik met 20 liter en tegenwoordig heb ik aan 7 liter al genoeg. De zonnepanelen doen het erg goed, einde van de dag zitten mijn accu’s weer helemaal vol. Ik eet uit de voorraad wat iedere avond weer een verrassing is wat ik mezelf voorschotel. Ik heb er lol in. Af en toe roei ik met de bijboot naar de kant en ga hardlopen of wandel een stuk.
Na een week krijg ik wat bezoek uit Las Palmas, die hier komen genieten van het mooie weer. Rudi komt een paar keer en ook Gerdje komt een dag met een vriendin.

Helaas is het internet hier niet al te best of helemaal niet. Ik zit veel achter het naaimachine en ontwerp en naai tassen van zeilstof. En eindelijk ben ik tevreden met het resultaat, dus in de verkoop? Wie weet. Alleen nu heeft mijn naaimachine het echt begeven en wordt het nog meer handwerk.
Ik lees een Engels boekje geschreven door Eva die ik ontmoet heb. Ze is een Zweedse solozeilster die dwars door de binnenlanden van Zweden naar Gibraltar is gezeild en daarna via Madera naar de Canarisch eilanden en nu weer op weg naar het Caribisch gebied. Ze heeft geen geld, en een bootje van 8,5 meter.
Ze vertrok zonder GPS of wat voor andere apparatuur dan ook. Ze heeft veel pech, regelmatig geen motor, autopilot en zelf af en toe zonder roer wat dan weer afbreekt. Wat een lef denk ik aan de ene kant en aan de andere kant vraag ik me af of het in deze tijd nog wel verantwoord is om zo op pad te gaan. Je brengt niet alleen jezelf in gevaar maar ook je mede mens. Want er gebeuren dingen met haar en haar boot die andere weer oproept haar te helpen, logische je helpt een medemens in nood, maar soms ook gevaar voor jezelf. Ja alles heeft twee kanten. Ik ben toch blij met wat ik heb en ik denk dat de Liberty dusdanig is uitgerust dat ik met een gerust en verantwoordt hart de oceaan zou kunnen oversteken.
Maar goed het blijft een stoer verhaal. Ik heb haar nog kunnen helpen met een oude computer met de zeekaarten er op, waar ze erg blij mee was. Toen kreeg ik haar boekje cadeau.
Deze dagen geniet ik van alles wat ik wel heb, zoals ik ook kan genieten van een soms lux leven.

Na 10 dagen komt Cor voor een week. Weer heerlijk om de dingen life te kunnen delen en samen te bedenken wat we die dag gaan doen. 0f gewoon samen genieten van deze geweldige ankerplek.

Het weer is me goed gezind als het tijd wordt om terug te gaan.
Iedere keer weer een monstertocht om van het zuiden naar het noorden te komen. Maar voor maandag 10 maart ziet het er gunstig uit. Dat wil zeggen weinig wind en wat er wel is veelal uit het westen of noordwesten. Is er te weinig wind dan op de motor maar in iedere geval geen hoge golven vanuit het noorden.

En inderdaad het is een relaxte zeiltocht, we lopen tussen de 3 en 5 knopen snelheid met windje in de rug en een heerlijk zon. Om half 4 lopen we Las Palmas binnen en voel me weer meteen thuis op mijn eigen stek op ponton R.