Drie weken NL - Fuerteventura
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
26 September 2014 | Spanje, Isla de Fuerteventura
Dit keer is mijn energie meer gegaan naar nieuwe contacten dan naar mijn familie.
Natuurlijk heb ik weer de nodige tijd en aandacht aan Rob en Susan besteed. Heerlijk shoppen in Amsterdam met Susan en omdat ik , als ik in NL ben, bij Rob logeer, genoeg tijd met Rob doorgebracht.
Het moet ook weer niet te lang worden want dan ga ik in de weg lopen;)
12 september geef ik een lezing in Antwerpen over mijn tocht naar de Canarisch en veel verteld over het zeilen hier. Er was veel belangstelling en uiteindelijk blijkt de avond te kort om alle vragen te beantwoorden.
Ik merk steeds weer dat mijn verhalen veel gelezen worden. Wat ik nu veel gehoord heb is dat mensen zeggen , jij bent zo druk met je werk. Dat is misschien zo te lezen via mijn verhalen maar ik ben nog steeds meer vrij dan dat ik werk. Ik hou van mijn werk en alleen is ook maar alleen dan ben ik liever bezig. Het eerste jaar had ik veel minder charterwerk en toen kwam ik ook financieel rond dus ik doe het niet alleen voor het geld maar misschien nog wel meer omdat ik het leuk vind om te zorgen en mijn passie over te brengen.
19 september, na bijna 3 weken NL, moet ik dan uiteindelijk toch besluiten weer terug te gaan.
Ik heb een afspraak met twee vriendinnen in Fuerteventura, het Engels/ Nederlands koppel wat ik in juni ontmoet heb op Gran Canaria, ze willen weer een paar dagen mee. Zij maken ook mijn nieuwe website en vind dat ik daar wel wat voor terug kan doen. Hoewel ze aangeven dat niet als verplichting te moeten voelen.
We zijn ondertussen vriendinnen geworden en vind het ook wel weer heel leuk ze terug te zien. Ik twijfel tot het laatste moment ( dat is het nadeel van een open vliegticket) of ik wel zal gaan. Ook hier wordt er geroepen nog een weekje te blijven. Maar met lood in mijn schoenen vertrek ik dan toch.
Op het vliegveld in Las Palmas wordt ik opgehaald door Hector.
Ik kom net op tijd aan om iedereen in Las Palmas weer te zien bij de Nederlandse borrel. Het is weer een heerlijk weerzien. De volgende ochtend als ik wakker wordt , ben ik verrast te zien hoe mooi oa mijn vloer is geworden.
In mijn afwezigheid is Cor aan boord geweest en heeft mijn vloer opnieuw in de lak gezet. Zo ook nog wat andere kleine karweitjes. Wat een luxe zo’n vriend.
Mijn dag is druk met de Liberty van de woestijn zand te ontdoen, groots boodschappen inslaan, telefoon regelen en mijn schip klaar maken voor vertrek morgenvroeg. Geen tijd om uit te rusten van mijn 3 weken Nederland dus.
Zondagochtend half 7 loopt mijn wekker weer af.
Voor het eerst sinds lange tijd ga ik er weer eens alleen op uit.
De oversteek naar Fuerteventura. Maar eerst dus naar het zuiden, Morro Jable 55 mijl. Uiteindelijk moet ik in het noorden zijn, Corralejo.
Meestal een heerlijk tochtje.
Ik heb er zin in hoewel er weinig wind staat, maar dan heb ik de tijd om even bij te komen van de toch wel erg drukke tijd de afgelopen weken.
De eerste twee uur op de motor, met een zeiltje erbij. Na twee uur gaat er een alarm af. Ik denk de stuurautomaat maar die is het niet en ook de marifoon niet. Een lampje op het des boord van de motor staat in het rood. Een oververhitte motor.
Meteen zet ik hem uit. Wat nu, wat heb ik ook al weer geleerd. De koelvloeistof nakijken. Die staat op het minimum dus die eerst maar even bij vullen en de motor goed af laten koelen. Dan het olie pijl controleren, meer dan genoeg. Ook kwam er bij het weg varen water uit de uitlaat.
Er staat weinig wind en ook nog uit de verkeerde hoek, zodat ik steeds verder de oceaan op moet en dus verder van het eiland af. Ik heb geen bereik meer met mijn telefoon om advies te vragen.
Na 2 uur probeer ik de motor weer uit en inderdaad het lampje is uit maar nu komt er geen water uit de uitlaat, niet goed dus, weer de motor uit. Dan is waarschijnlijk mijn impeller aan vervanging toe.
Ik lig zowat stil en weinig golven dus ik duik maar eens naar beneden, de motorruimte in. Maar zoals op veel plekken aan boord kan ik er slecht bij. Ik schroef wat extra planken los bij mijn trap maar nog lukt het niet. Het zweet druipt langs mijn nek naar beneden. Ik schroef de boel weer dicht want dit is niet de oplossing. Ik ga maar weer naar buiten en stel me in op een lange avond en/of nacht. Mijn kaartplotter verteld me, als ik zo doorga dat ik niet voor de volgende ochtend ter plekken zal zijn. Maar ik vertrouw er op dat er nog wel wat meer wind gaat komen en dat hij wat gaat draaien want deze richting is niet normaal voor dit gebied.
Om 4 uur in de middag gebeurd het dan echt. De wind draait de goede kant op en wakkert wat aan en om 5 uur zelfs zover dat mijn kaartplotter ook enthousiast wordt en nu kom ik waarschijnlijk om 12 uur in de avond aan. Ik reken uit wanneer ik dan ongeveer weer telefoon contact kan hebben maar dat lukt dus niet voor het donker wordt. En dan erbij repareren lukt nu ook niet meer want de Liberty gaat nu te schuin. Dus dat wordt met donker de haven in zeilen. Of wordt me naderhand in gefluisterd doorvaren tot het weer licht wordt en dan ben ik denk ik wel in Gran Tarajal en daar kan ik wel hulp krijgen. Of voor anker gaan als het nog donker is. Al deze optie’s houden me de hele dag bezig. Dus van een rustige overtocht met een boek op schoot komt er niet van.
De laatste mijlen is er zelfs veel wind. Ik spuit vooruit wat nu voor mij niet echt hoeft want ondertussen is het pikkie donker, geen maan en ik ben echt geen held met in het donker zeilen. De vele lichtjes op de kant komen op me af wat me onrustig maakt.
Ik ken Moro Jable goed en weet waar ik de pontons kan vinden en met een beetje geluk kan ik zo langszij afmeren op zeil. Ik weet ook dat die pontons onverlicht zijn en dat ik alleen aan de binnen kant van de ponton moet afmeren want aan de buitenkant kan ik niet draaien omdat het daar al snel te ondiep is.
Het is half 11 en ik waag het erop om naar binnen te gaan. Zie ik het allemaal niet goed draai ik om en zeil ik verder. De wind valt weg binnen de pieren, om toch vooruit te komen houd ik zoveel mogelijk zeil op.
Op het laatst laat ik het grootzeil zakken en langzaam draai ik de fok weg . Het is inderdaad pikkedonker.
Op het laatst zie ik dat er iemand op het ponton staat, me op te vangen. Ik heb al geen vaart meer en leg de Liberty netjes langs zij en zonder moeite spring ik op steiger met mijn lijntje en houd de Liberty tegen. Yes, roep ik tegen mezelf, het is me gelukt. Na alles goed vastgelegd te hebben app ik met het thuisfront : alles is in orde.
Ik wil meteen de impeller gaan vervangen, ben nu toch nog zo wakker en de volgende ochtend moet ik eigenlijk weer verder. Ik ben bijna een uur bezig om te doen wat ik moet doen, met de nodige support van mijn achterban die me via de telefoon bijstaat.
Ik krijg de oude impeller er eindelijk uit maar de nieuwe er niet in. Ik moet alles op de tast doen want ik kan het niet zien omdat hij zo verstopt zit. Ik wordt erg ongeduldig en besluit er mee te stoppen, misschien ben ik ook gewoon moe. Zo gek is dat niet.
Na een redelijk doch korte nachtrust begin ik vol goede moet met het inbrengen van mijn nieuwe impeller en het lukt. Ik schroef alles weer netje dicht en een half uur later start ik de motor.
Het werkt allemaal weer. Ik gooi mijn lijnen los en vertrek. Onderweg ontbijt ik wel wat want ik verwacht weer weinig wind.
Het eerste uurtje kan ik zeilen maar al gauw staat de wind tegen en wordt het kruizen, veel al motorzeilen want er is te weinig wind om ook maar ergens te komen.
Eind van de middag heb ik het gehad en ben echt moe. En besluit mijn anker neer te laten bij Gran Tarajal. Ik vind het altijd een heerlijk haven, maar nu even wil ik alleen maar rust. En ik ken mezelf als ik in de haven ben vind ik dat ik weer van alles moet doen en voor anker kan dat veel minder. Om 8 uur besluit ik mijn bed op te zoeken en val dan ook onmiddellijk, voor 12 uur lang, in slaap.
Dinsdag 23 september komen dan de dames aan boord waar ik deze tocht voor ben begonnen. Ze komen met de bus mijn kant op, omdat ik Carrolejo , waar ik eigenlijk heen zou gaan niet gehaald heb. We zeilen gezamenlijk naar Rosario, wel zo gezellig.
Daar stappen de dames weer van boord en ga ik voor anker. Het is een heerlijke rustige nacht.
De volgende ochtend om 6 uur weer mijn bed uit om de laatste 17 mijl af te leggen en dan nu uiteindelijk wel naar Carrolejo.
Daar stappen mijn vriendinnen weer aan boord en we zeilen een rondje om het onbewoonde eiland Lobos. Het is een hele mooie zeiltocht en in de middag droppen we ons anker voor het eiland.
Het is leuk om al die toeristen boten met hordes mensen gade te slaan vanuit de kuip, die aankomen om het eiland te bezichtigen. Om 6 uur is iedereen weer weg en heb je het eiland voor jezelf. Ik besluit deze week daar wat nachten door te brengen.
Vandaag breng ik de dames weer terug naar Carolejo en blijf ik in de haven liggen. Het is er erg toeristisch, geen hoogbouw en eigenlijk heel gezellig. We gaan een hapje eten en als ik terug loop is er veel te doen op straat. Vele artiesten doen daar hun ding. Ik ben te moe om er lang van te genieten en zoek mijn bed op. Morgen en misschien overmorgen ben ik hier vast nog.
Het was een hele organisatie om hier te komen en met mijn Engels/Nederlandse vriendinnen te gaan zeilen maar zeker de moeite waard. Het is weer heerlijk ze terug te zien en met dames onder elkaar is het toch weer anders.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley