Ont stress met het ritme van de zee
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
24 Oktober 2014 | Spanje, Tazacorte
Waar zal ik dit verslag mee beginnen? Bedenk ik als ik begin met schrijven. Normaal gesproken gewoon verder schrijven waar ik gebleven ben maar dit keer begin ik met de slotzin anders houden jullie misschien meteen op met lezen.
Mindfulness op een natuurlijk manier.
Ervaar zeeën van rust.
De zee als spiegel van je ziel.
Of wat vind je van deze: De stilte op de oceaan nodigt je uit tot eindeloze ontspanning.
Na nog twee dagen van het gezellige Coralejo te hebben genoten ben ik voor anker gegaan voor het onbewoonde eilandje Lobos.
Het waait hard en ik ben de enige die er s ’nachts voor anker blijft liggen. De volgende ochtend sta ik vroeg op om het eiland te gaan verkennen want voor 10 uur moet ik daar weg zijn met mijn bijboot want dan komt de ferry . En kan ik daar niet meer liggen.
Ik trek voor de zekerheid mijn hardloop schoenen aan kan ik verder komen dan alleen maar wandelen en er is me verteld dat je ca 5 kwartier nodig hebt om rond te komen. Ik heb nog een uur.
Ik begin met het volgen van het pad maar al snel ben ik het kwijt. Om een lang verhaal kort te maken, ik raak de weg kwijt.
Kom midden op het eiland terecht en kan geen pad meer vinden. Ik spring over dijkjes heen, door water en door de struiken op zoek naar mijn ankerplek en de klok tikt maar door. Ik ren of mijn leven er vanaf hangt. Want ik weet als ik te laat ben wordt mijn dinghy plat tegen de kade gedrukt, en is het einde bijboot.
Op een gegeven moment zie ik de ferry, hij is 10 minuten te laat, mijn redding? Werkelijk ik heb nog nooit zo hard gerend. Ik ben op tijd, spring van de kade in mijn boot , maak los en peddelde zo hard mogelijk weg. Ik dacht echt dat de ferry over me heen ging varen. Total los kom ik bij de Liberty aan.
Daarna volgt er een week van een diepe inzinking, een gevecht met mijn eigen gevoel. En ik kom er maar moeilijk uit. Ik kom niemand tegen en zoek ook verder geen contact.
Na twee dagen besluit ik naar Lanzarote te zeilen 7 mijl verder maar 3 uur later ben ik nog maar 2 mijl opgeschoten, pal tegen wind en golven. Ik denk waar ben ik mee bezig, ik hoef toch niet? De wind bepaalt je koers. En daarna ben ik maar om het eiland gaan zeilen.
5 Oktober heb ik een afspraak in Gran Tarajal. Ik ben blij dat het zover is. Ik zeil met een heel mooi windje de 23 mijl er naar toe.
Daarna 3 dagen van veel contacten met de mensen op de steiger.
Die helpen me, zonder dat zij het weten, uit mijn down gevoel .
Echt dat maak ik eigenlijk nooit mee, ik ben er meestal binnen het uur weer overheen. Ach denk ik nu, zal vast ergens goed voor zijn geweest.
Ik kom een bekende op de steiger tegen, uit Las Palmas, en tot mijn verbazing zie ik een bekende rugzak. Die heb ik aan het einde van de steiger op een elektriciteit huisje gelegd. Daar legt iedereen alles neer wat ze kwijt willen en meestal is daar dan wel weer een ander blij mee. Maar die rugzak had ik niet verwacht dat ik daar iemand blij mee kon maken. De rits was kapot en 1 hengsel afgescheurd. Ik zeg tegen hem: he een bekende rugzak en hij bekent dat hij hem uit las Palmas mee heeft genomen. Lachen toch? Zo zag ik laatst ook iemand rond lopen in een bloesje van mij wat helemaal verkleurd was en ik dus ook op die plek neergelegd heb. Ook dat soort mensen, die eigenlijk heel weinig hebben, varen met een bootje, waar ze mee proberen de rest van de wereld te verkennen.
Twee weken eerder kreeg ik een telefoontje van een oude bekende, die mijn site altijd leest, met de mededeling dat hij naar La Palma komt en een dagje met me mee wil zeilen. Ik ben verrast hem te spreken. Ik zeg dat ik eventueel in Las Palmas kan zijn maar niet in La Palma, die vergissing maken veel mensen. En spontaan bied ik aan wel naar La Palma te komen vliegen , hij blij verrast en verzekerd mij dat ik van harte welkom ben.
Zo komt het dat ik binnen het uur een vliegticket boek. Hij is daar min of meer ook zakelijk en misschien kan ik daar iets in betekenen.
8 oktober stap ik in het vliegtuig om via Tenerife naar La palma te gaan. Ik noem het een mini vakantie.
Het worden 3 / 4 heerlijk dagen, in een leuk huisje met oceaanzicht geregeld door Siepko van www.lapalma-oceaanzicht.nl . Heerlijke wandelingen, met mensen gesproken op het eiland die ons misschien van dienst kunnen zijn en lekker gegeten in restaurantjes aan zee. En Natuurlijk heel veel gepraat.
12 oktober vlieg ik weer terug.
13 oktober moet ik er meteen vandoor, want er wacht werk in Anfi, het is herfstvakantie dus werk aan de winkel en ik heb al 1 week gemist. Maar dat weegt niet op tegen wat ik er voor in La Palma terug heb gekregen. S’morgens wil ik inkopen gaan doen voor de komende twee weken , omdat ik dan voor anker lig. Na een half uur lopen kom ik bij een gesloten supermarkt aan. Er is weer eens een feestdag op het eiland. Met een lege kar loop ik terug.
Ik maak mijn boot verder klaar om toch maar in de middag te gaan zeilen en leg zo ook de rubberbijboot in het water die nog op het dek ligt. En ontdek een groot gat van wel 60 cm. O shit shit zeg ik. Ankeren zonder bijboot dat gaat toch niet?
Hij is al vele keren gelijmd maar nu heeft hij het dus echt begeven. Wat kan er veel mis gaan op 1 ochtend. Ik laat de moet niet in mijn schoenen zakken, ja heel even , maar ik ga verder. Er staat een flinke wind in de haven en ik vraag hulp bij het wegvaren.
Om 1 uur ben ik dan toch weer onder zeil op weg naar Morro Jable, 23 mijl verder. Zonder vers eten en met een lekke bijboot. De boven kamer wordt aan het werk gezet. Met al mijn noodrantsoenen aan boord moet er wel een maaltijd klaar te maken zijn en ik gok op een vriendelijke mede ankeraar die me af en toe naar de kant kan brengen met zijn bijboot. Zo is het zeilersvolkje hier zeker wel. Ik kan me kwaad maken maar ik heb al geleerd dat dat geen zin heeft, heb ik alleen mezelf maar mee.
De volgende ochtend om 3 uur loopt mijn wekker af. Ik heb een oversteek van 80 mijl voor de boeg want wil meteen door zeilen naar het zuiden van Gran Canaria. Voor het eerst zoveel mijl achter elkaar in mijn eentje. Aan de windrichting zal het niet liggen alleen er wordt wel heel weinig wind voorspeld. Dus 20 uur ga ik er zeker over doen. En de motor zal het meeste werk moeten verrichten. Maar ik ga er voor.
Ik heb er weinig moeite mee om na een goede 6 uur slaap ook echt om 3 uur weg te zijn. De eerste twee uur is het motor zeilen daarna kan de motor uit. Met 7 knopen wind van opzij zeil ik toch nog 4 knopen snelheid. Ik ben tevreden. Ik ga binnen wat slapen want de dag /nacht kan nog lang worden. Ik slaap ca 3 uur met ieder kwartier even buiten rondom me heen kijken. Het gaat erg voorspoedig. Ook nieuw voor mij , dat ik dan ook zomaar 15 minuten kan slapen en dan weer op en dan weer kan slapen. De rest van de dag loopt alles op rolletjes. Heerlijk zeilweer en mijn gemiddelde loopt op. De kans wordt steeds groter om net voor het donker aan te komen. Ik besluit onderweg die laatste 5 mijl nog maar door te varen, want in Mogan zit ik dichter bij een grote supermarkt en iemand die me kan halen en brengen met de dinghy. En met de laatste twee uur op de motor haal ik de 80 mijl in 16 uur varen. Ik wordt getrakteerd op een schitterende zonsondergang op mijn ankerplek voor Mogan.
De volgende ochtend , 15 oktober, is er inderdaad de enigste andere ankeraar , een fransman die ik van Anfi ken en hij is zo vriendelijk me naar de kant te brengen en me een uur later weer op te halen met twee tassen vol groente en fruit. Ik kan er weer tegen aan. Ik ligt het anker en vaar terug naar Anfi. Want morgen heb ik van daaruit een charter.
De rest van de dag ben ik lui. Behalve de vele appjes die ik verstuur en beantwoordt krijg van vrienden en familie. Want die banden wil ik ook zeker onderhouden. Dat vind ik heel belangrijk.
Mindfulness op een natuurlijk manier.
Ervaar zeeën van rust.
De zee als spiegel van je ziel.
Of wat vind je van deze: De stilte op de oceaan nodigt je uit tot eindeloze ontspanning.
Na nog twee dagen van het gezellige Coralejo te hebben genoten ben ik voor anker gegaan voor het onbewoonde eilandje Lobos.
Het waait hard en ik ben de enige die er s ’nachts voor anker blijft liggen. De volgende ochtend sta ik vroeg op om het eiland te gaan verkennen want voor 10 uur moet ik daar weg zijn met mijn bijboot want dan komt de ferry . En kan ik daar niet meer liggen.
Ik trek voor de zekerheid mijn hardloop schoenen aan kan ik verder komen dan alleen maar wandelen en er is me verteld dat je ca 5 kwartier nodig hebt om rond te komen. Ik heb nog een uur.
Ik begin met het volgen van het pad maar al snel ben ik het kwijt. Om een lang verhaal kort te maken, ik raak de weg kwijt.
Kom midden op het eiland terecht en kan geen pad meer vinden. Ik spring over dijkjes heen, door water en door de struiken op zoek naar mijn ankerplek en de klok tikt maar door. Ik ren of mijn leven er vanaf hangt. Want ik weet als ik te laat ben wordt mijn dinghy plat tegen de kade gedrukt, en is het einde bijboot.
Op een gegeven moment zie ik de ferry, hij is 10 minuten te laat, mijn redding? Werkelijk ik heb nog nooit zo hard gerend. Ik ben op tijd, spring van de kade in mijn boot , maak los en peddelde zo hard mogelijk weg. Ik dacht echt dat de ferry over me heen ging varen. Total los kom ik bij de Liberty aan.
Daarna volgt er een week van een diepe inzinking, een gevecht met mijn eigen gevoel. En ik kom er maar moeilijk uit. Ik kom niemand tegen en zoek ook verder geen contact.
Na twee dagen besluit ik naar Lanzarote te zeilen 7 mijl verder maar 3 uur later ben ik nog maar 2 mijl opgeschoten, pal tegen wind en golven. Ik denk waar ben ik mee bezig, ik hoef toch niet? De wind bepaalt je koers. En daarna ben ik maar om het eiland gaan zeilen.
5 Oktober heb ik een afspraak in Gran Tarajal. Ik ben blij dat het zover is. Ik zeil met een heel mooi windje de 23 mijl er naar toe.
Daarna 3 dagen van veel contacten met de mensen op de steiger.
Die helpen me, zonder dat zij het weten, uit mijn down gevoel .
Echt dat maak ik eigenlijk nooit mee, ik ben er meestal binnen het uur weer overheen. Ach denk ik nu, zal vast ergens goed voor zijn geweest.
Ik kom een bekende op de steiger tegen, uit Las Palmas, en tot mijn verbazing zie ik een bekende rugzak. Die heb ik aan het einde van de steiger op een elektriciteit huisje gelegd. Daar legt iedereen alles neer wat ze kwijt willen en meestal is daar dan wel weer een ander blij mee. Maar die rugzak had ik niet verwacht dat ik daar iemand blij mee kon maken. De rits was kapot en 1 hengsel afgescheurd. Ik zeg tegen hem: he een bekende rugzak en hij bekent dat hij hem uit las Palmas mee heeft genomen. Lachen toch? Zo zag ik laatst ook iemand rond lopen in een bloesje van mij wat helemaal verkleurd was en ik dus ook op die plek neergelegd heb. Ook dat soort mensen, die eigenlijk heel weinig hebben, varen met een bootje, waar ze mee proberen de rest van de wereld te verkennen.
Twee weken eerder kreeg ik een telefoontje van een oude bekende, die mijn site altijd leest, met de mededeling dat hij naar La Palma komt en een dagje met me mee wil zeilen. Ik ben verrast hem te spreken. Ik zeg dat ik eventueel in Las Palmas kan zijn maar niet in La Palma, die vergissing maken veel mensen. En spontaan bied ik aan wel naar La Palma te komen vliegen , hij blij verrast en verzekerd mij dat ik van harte welkom ben.
Zo komt het dat ik binnen het uur een vliegticket boek. Hij is daar min of meer ook zakelijk en misschien kan ik daar iets in betekenen.
8 oktober stap ik in het vliegtuig om via Tenerife naar La palma te gaan. Ik noem het een mini vakantie.
Het worden 3 / 4 heerlijk dagen, in een leuk huisje met oceaanzicht geregeld door Siepko van www.lapalma-oceaanzicht.nl . Heerlijke wandelingen, met mensen gesproken op het eiland die ons misschien van dienst kunnen zijn en lekker gegeten in restaurantjes aan zee. En Natuurlijk heel veel gepraat.
12 oktober vlieg ik weer terug.
13 oktober moet ik er meteen vandoor, want er wacht werk in Anfi, het is herfstvakantie dus werk aan de winkel en ik heb al 1 week gemist. Maar dat weegt niet op tegen wat ik er voor in La Palma terug heb gekregen. S’morgens wil ik inkopen gaan doen voor de komende twee weken , omdat ik dan voor anker lig. Na een half uur lopen kom ik bij een gesloten supermarkt aan. Er is weer eens een feestdag op het eiland. Met een lege kar loop ik terug.
Ik maak mijn boot verder klaar om toch maar in de middag te gaan zeilen en leg zo ook de rubberbijboot in het water die nog op het dek ligt. En ontdek een groot gat van wel 60 cm. O shit shit zeg ik. Ankeren zonder bijboot dat gaat toch niet?
Hij is al vele keren gelijmd maar nu heeft hij het dus echt begeven. Wat kan er veel mis gaan op 1 ochtend. Ik laat de moet niet in mijn schoenen zakken, ja heel even , maar ik ga verder. Er staat een flinke wind in de haven en ik vraag hulp bij het wegvaren.
Om 1 uur ben ik dan toch weer onder zeil op weg naar Morro Jable, 23 mijl verder. Zonder vers eten en met een lekke bijboot. De boven kamer wordt aan het werk gezet. Met al mijn noodrantsoenen aan boord moet er wel een maaltijd klaar te maken zijn en ik gok op een vriendelijke mede ankeraar die me af en toe naar de kant kan brengen met zijn bijboot. Zo is het zeilersvolkje hier zeker wel. Ik kan me kwaad maken maar ik heb al geleerd dat dat geen zin heeft, heb ik alleen mezelf maar mee.
De volgende ochtend om 3 uur loopt mijn wekker af. Ik heb een oversteek van 80 mijl voor de boeg want wil meteen door zeilen naar het zuiden van Gran Canaria. Voor het eerst zoveel mijl achter elkaar in mijn eentje. Aan de windrichting zal het niet liggen alleen er wordt wel heel weinig wind voorspeld. Dus 20 uur ga ik er zeker over doen. En de motor zal het meeste werk moeten verrichten. Maar ik ga er voor.
Ik heb er weinig moeite mee om na een goede 6 uur slaap ook echt om 3 uur weg te zijn. De eerste twee uur is het motor zeilen daarna kan de motor uit. Met 7 knopen wind van opzij zeil ik toch nog 4 knopen snelheid. Ik ben tevreden. Ik ga binnen wat slapen want de dag /nacht kan nog lang worden. Ik slaap ca 3 uur met ieder kwartier even buiten rondom me heen kijken. Het gaat erg voorspoedig. Ook nieuw voor mij , dat ik dan ook zomaar 15 minuten kan slapen en dan weer op en dan weer kan slapen. De rest van de dag loopt alles op rolletjes. Heerlijk zeilweer en mijn gemiddelde loopt op. De kans wordt steeds groter om net voor het donker aan te komen. Ik besluit onderweg die laatste 5 mijl nog maar door te varen, want in Mogan zit ik dichter bij een grote supermarkt en iemand die me kan halen en brengen met de dinghy. En met de laatste twee uur op de motor haal ik de 80 mijl in 16 uur varen. Ik wordt getrakteerd op een schitterende zonsondergang op mijn ankerplek voor Mogan.
De volgende ochtend , 15 oktober, is er inderdaad de enigste andere ankeraar , een fransman die ik van Anfi ken en hij is zo vriendelijk me naar de kant te brengen en me een uur later weer op te halen met twee tassen vol groente en fruit. Ik kan er weer tegen aan. Ik ligt het anker en vaar terug naar Anfi. Want morgen heb ik van daaruit een charter.
De rest van de dag ben ik lui. Behalve de vele appjes die ik verstuur en beantwoordt krijg van vrienden en familie. Want die banden wil ik ook zeker onderhouden. Dat vind ik heel belangrijk.
-
01 November 2014 - 21:41
Wendy:
Hallo,
Sinds een paar maanden lees ik uw blog met veel plezier. Echt super om te lezen hoe het is om te leven zoals u doet, zo totaal onvergelijkbaar met ons leven hier in NL. Wie weet neem ik ooit nog wel contact op om een dagje mee te zeilen, want dat is wel een van mijn dromen, een keer een dag op zee met een zeilboot. Tot die tijd geniet ik in elk geval van de verhalen en foto's op deze site.
Met vriendelijke groet,
Wendy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
