De ARC weer vertrokken
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
30 November 2014 | Spanje, Las Palmas de Gran Canaria
De ARC is weer vertrokken naar St. Lucia.
De herfstvakantie , waar ik voor naar het zuiden van Gran Canaria ging, viel een beetje tegen wat dag charteren betreft. Het koste veel tijd om te flyeren waar dan weer heel weinig tot geen dagtripjes uitkwamen. Maar degene die ik dan wel aan boord heb zijn weer erg gezellig.
Ondertussen is www.Nautisail.nl wel flink bezig mijn weekcharters te verkopen en daar is wel veel interesse voor. Dus wat dat betreft maak ik me geen zorgen.
Ik ben blij als ik dan begin November weer naar Las Palmas kan. Wel weer heerlijk om oude bekende tegen te komen. Ik app Gerdie en Marjan of ze zin hebben om er een vrouwendag van te maken , en met mij mee terug willen zeilen. Daar hoeven ze niet lang over na te denken.
De avond van tevoren komen ze aan boord, met allerlei lekkers en natuurlijk een fles wijn.
De volgende ochtend staan we om 6 uur op, om er lekker een lange dag van te maken. Helaas is er weinig tot geen wind , en ook onze vele pogingen om toch van iedere vlaag gebruik te maken kan de motor niet uit. Alleen het laatste uurtje kan er gezeild worden. Maar dat mag de pret niet drukken. We vermaken ons toch wel. Genieten van de zon en poetsen ondertussen wat.
Eind van de middag komen we in Las Palmas aan. Waar de dames eerst nog gezellig in de kuip een wijntje blijven drinken, want ja deze schipper vind het niet goed als we onderweg zijn om dan alcohol te gebruiken.
Ik krijg voor twee dagen een ligplaats en er wordt me gezegd, me iedere dag te melden. De haven moet beschikbaar blijven voor boten van de ARC. Nu zijn er nog zeker 70 plekken vrij en het havenkantoor is echt ver lopen en dan moet je nog heeeeel lang wachten, willen ze je helpen. Dus ik bedenk bij mezelf, als ze mijn plaats nodig hebben komen zij zich maar bij mij melden. En zo gebeurd het dus dat ik al die tijd gewoon kan blijven liggen en ik zie geen havenmeester aan mijn boot verschijnen. Wel is dat iedere dag spannend. Mijn pasje werkt na een paar dagen niet meer maar ik mag het pasje van Dirk en Marjan lenen die toch naar huis gaan en dus niet aan boord zijn.
Ik maak een flyer met als titel , 1 telefoon nummer voor “bijna” alles. En zet daar een aantal zaken op die handig zijn voor de mensen die de ARC mee zeilen( een tocht naar de andere kant van de oceaan, naar st. Lucia van 2300 mijl, dat is tussen de 17 en 25 dagen alleen maar oceaan om je heen.) daar staat oa op, een techneut nodig of gasflessen vullen, airport taxi, de was ophalen en schoon en gevouwen terug bezorgen , een zeilmaker of een rond tour over het eiland, een tandarts en ga zo maar door. Ik stuur de juiste man of vrouw die ze kan helpen. Cor heb ik gevraagd als techneut.
Het slaat in als een bom. Binnen no time weet iedereen mijn naam en wordt ik overal voor gebeld of aan mijn jasje getrokken.
We vormen een goed team en in die drie weken hebben we niemand teleur hoeven stellen, wist overal ik de antwoorden op en heb dus alleen maar blije gezichten gezien. Vele bedankjes gekregen en hopen dat ik er volgend jaar weer voor de ARC mensen kan zijn. Hector een Spaanse vriend die met zijn auto de auto klusjes zou doen, kon het niet aan, zoveel werk voor een Spanjaard en dan ook altijd klaar staan, dat is iets wat echt niet bij hun past. Hij was zomaar 3 dagen het eiland af, de tweede week, daar ging mijn afspraak met mezelf dat ik iedereen van dienst wilde zijn.
Maar gelukkig bood hij spontaan zijn auto aan. Daarna heb ik ook maar en auto gehuurd want het vele werk wat op me of ons afkwam, was anders niet te doen. Alleen al die gasflessen vullen. Daar moet je voor naar een gasvulstation, 22 km van de haven, en die is maar twee uurtjes in de ochtend open en je mag maar 2 gasflessen p/p laten vullen, en eigenlijk per auto, maar daar vonden we een truc op. De wachttijd was zo lang dat je ook niet op en neer kon. Maar de mensen waren zo blij dat wij dat deden en dat maakt steeds weer heel veel goed.
In het begin, had ik geen energie meer om s’avonds nog naar 1 van de vele ARC feestje te gaan. Ik was echt kapot. Maar later kwam ik steeds meer in het ritme van het harde werken en heb ik toch nog een paar leuke feestjes mee mogen maken.
De laatste paar dagen zit mijn auto vol met was zakken. Bij het maken van mijn lijstje bedacht ik me dat ik die paar wasjes wel zelf in de wasmachine zou kunnen doen, maar al heel snel blijkt dat er zoveel was op me afkomt dat ik iets anders moest bedenken. Ik vind een wasserette in de stad die het voor bijna dezelfde prijs doet. Zeker de gezinnen met kinderen maken gretig gebruik van mijn aanbod. Kilo’s heb ik weggebracht en opgehaald.
De 24 uur die er voor staat word al gauw 2 en later drie dagen. Wat inhoud dat ik de laatste dag toch nog de was zelf moet doen. Tussen de regenbuien door doe ik de was in de machines en daarna hangt ik zelfs binnen in de Liberty de laatste was te drogen voor iemand die me vraagt toch nog even een wasje te doen. En ik kan en wil geen nee zeggen, dan maar zo.
Zondag 23 november zou de ARC vertrekken. Het is echt slecht weer, veel wind en regen. De boel word afgeblazen, het is onverantwoord om met 250 boten tegelijk te vertrekken in deze weersomstandigheden. Een verstandig besluit alleen wel jammer voor mij. Ik zou met 15 gasten aan boord de start life gaan zien op het water. Een ware happening weet ik van vorig jaar.
Het wordt voor de ARC mensen een hang dag. Wij zijn met de auto een mooi, voor mij nog onbekend, stukje gaan rijden over het eiland. En lunchen in 1 van de grot restaurants die we tegen komen. Ongelooflijk zo druk dat het is met Spanjaarden. Je moet een nummertje trekken voor een tafeltje en dat betekende misschien wel een uur wachten. En dat doen die Spanjaarden gewoon rustig. Gelukkig waren wij net voor die drukte.
Eind van de dag komen we terug en gaan we even op de borrel bij Bubbels, een Nederlands echtpaar wat ook vertrekt morgen maar dan niet met de ARC omdat ze naar Suriname gaan. Het is een schitterend nieuw schip van 62.5 voet. Ruim twee keer zo groot als dat van mij. Werkelijk een huis op het water.
Maandag 24 november om 11.00 is dan het vertrek. Ik spreek een Duitser aan die afscheid aan het nemen is van een vertrekkende boot of hij mee wilt met de Liberty naar buiten, de start zien. Hij wil dolgraag maar moet wel om 12 uur terug zijn om zijn vlucht nog te halen. Ik zeg hem dat ik daar voor zal zorgen hij is toch mijn enigste gast. Ik bied hem aan hem dan naar het vliegveld te brengen. Hij vind het helemaal geweldig en besluit de bestelde taxi af te bellen en mee te gaan.
We zijn , zijn vrienden op het water gaan opzoeken en hebben een stukje mee gevaren, zo komen we ook een , ondertussen bevriend Nederlands 70 jarig koppel tegen, die mee doen en ook hun zwaaien we uitgebreid uit. Het is een machtig gezicht. Ook die Duitser aan boord heeft ons wel 10 keer bedankt voor deze mooie gelegenheid, zelfs in de rit naar het vliegtuig blijft hij zeggen dat hij het zo geweldig heeft gevonden.
Nog even terug komend op die , toch wel, twee oudjes die de oversteek gaan doen. Die hebben elkaar 2,5 jaar geleden ontmoet en hebben wel altijd gezeild en nu elkaar gevonden. Ze gaan na de oversteek langzaam door naar het noorden van Amerika en naar Canada en dan zaken ze weer af en steken ze weer over om via de Azoren terug naar Nederland te gaan. Om daarna weer naar de Canarische eilanden te komen. Daar willen ze drie jaar over gaan doen. Ik heb ze twee jaar geleden al eens ontmoet, toen waren ze voor het eerst samen even een winter op en neer naar de Canarische eilanden gevaren. Zo geweldig om dat op die leeftijd nog te kunnen doen. Zij gaat ook nog gewoon de mast in midden op zee als het moet, zoals vorig jaar. Ze zijn 1 van de weinige ARC boten die dit gewoon met zijn tweetjes doen. (En ondertussen weet ik dat ze er 18 dagen over gedaan hebben en tweede of derde zijn geworden, een super tijd voor een super koppel.)
Als ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig naar Nederland , een onverwachts weekje, om wat dingen te kunnen doen die bij mijn vorige bezoek zijn blijven liggen. En soms vind ik als moeder dat ik mijn verplichtingen heb. En ik weet nu al dat ik daar dan heel erg van geniet. Cor is weer aan boord gebleven, en dit keer om bij te komen van voor hem 2 drukke weken.
Daarna volgen er drie maanden van bijna fulltime charteren, met vast heel veel gezellige en zonnige zeemijlen op de oceaan. Ook daar heb ik zin in.
De herfstvakantie , waar ik voor naar het zuiden van Gran Canaria ging, viel een beetje tegen wat dag charteren betreft. Het koste veel tijd om te flyeren waar dan weer heel weinig tot geen dagtripjes uitkwamen. Maar degene die ik dan wel aan boord heb zijn weer erg gezellig.
Ondertussen is www.Nautisail.nl wel flink bezig mijn weekcharters te verkopen en daar is wel veel interesse voor. Dus wat dat betreft maak ik me geen zorgen.
Ik ben blij als ik dan begin November weer naar Las Palmas kan. Wel weer heerlijk om oude bekende tegen te komen. Ik app Gerdie en Marjan of ze zin hebben om er een vrouwendag van te maken , en met mij mee terug willen zeilen. Daar hoeven ze niet lang over na te denken.
De avond van tevoren komen ze aan boord, met allerlei lekkers en natuurlijk een fles wijn.
De volgende ochtend staan we om 6 uur op, om er lekker een lange dag van te maken. Helaas is er weinig tot geen wind , en ook onze vele pogingen om toch van iedere vlaag gebruik te maken kan de motor niet uit. Alleen het laatste uurtje kan er gezeild worden. Maar dat mag de pret niet drukken. We vermaken ons toch wel. Genieten van de zon en poetsen ondertussen wat.
Eind van de middag komen we in Las Palmas aan. Waar de dames eerst nog gezellig in de kuip een wijntje blijven drinken, want ja deze schipper vind het niet goed als we onderweg zijn om dan alcohol te gebruiken.
Ik krijg voor twee dagen een ligplaats en er wordt me gezegd, me iedere dag te melden. De haven moet beschikbaar blijven voor boten van de ARC. Nu zijn er nog zeker 70 plekken vrij en het havenkantoor is echt ver lopen en dan moet je nog heeeeel lang wachten, willen ze je helpen. Dus ik bedenk bij mezelf, als ze mijn plaats nodig hebben komen zij zich maar bij mij melden. En zo gebeurd het dus dat ik al die tijd gewoon kan blijven liggen en ik zie geen havenmeester aan mijn boot verschijnen. Wel is dat iedere dag spannend. Mijn pasje werkt na een paar dagen niet meer maar ik mag het pasje van Dirk en Marjan lenen die toch naar huis gaan en dus niet aan boord zijn.
Ik maak een flyer met als titel , 1 telefoon nummer voor “bijna” alles. En zet daar een aantal zaken op die handig zijn voor de mensen die de ARC mee zeilen( een tocht naar de andere kant van de oceaan, naar st. Lucia van 2300 mijl, dat is tussen de 17 en 25 dagen alleen maar oceaan om je heen.) daar staat oa op, een techneut nodig of gasflessen vullen, airport taxi, de was ophalen en schoon en gevouwen terug bezorgen , een zeilmaker of een rond tour over het eiland, een tandarts en ga zo maar door. Ik stuur de juiste man of vrouw die ze kan helpen. Cor heb ik gevraagd als techneut.
Het slaat in als een bom. Binnen no time weet iedereen mijn naam en wordt ik overal voor gebeld of aan mijn jasje getrokken.
We vormen een goed team en in die drie weken hebben we niemand teleur hoeven stellen, wist overal ik de antwoorden op en heb dus alleen maar blije gezichten gezien. Vele bedankjes gekregen en hopen dat ik er volgend jaar weer voor de ARC mensen kan zijn. Hector een Spaanse vriend die met zijn auto de auto klusjes zou doen, kon het niet aan, zoveel werk voor een Spanjaard en dan ook altijd klaar staan, dat is iets wat echt niet bij hun past. Hij was zomaar 3 dagen het eiland af, de tweede week, daar ging mijn afspraak met mezelf dat ik iedereen van dienst wilde zijn.
Maar gelukkig bood hij spontaan zijn auto aan. Daarna heb ik ook maar en auto gehuurd want het vele werk wat op me of ons afkwam, was anders niet te doen. Alleen al die gasflessen vullen. Daar moet je voor naar een gasvulstation, 22 km van de haven, en die is maar twee uurtjes in de ochtend open en je mag maar 2 gasflessen p/p laten vullen, en eigenlijk per auto, maar daar vonden we een truc op. De wachttijd was zo lang dat je ook niet op en neer kon. Maar de mensen waren zo blij dat wij dat deden en dat maakt steeds weer heel veel goed.
In het begin, had ik geen energie meer om s’avonds nog naar 1 van de vele ARC feestje te gaan. Ik was echt kapot. Maar later kwam ik steeds meer in het ritme van het harde werken en heb ik toch nog een paar leuke feestjes mee mogen maken.
De laatste paar dagen zit mijn auto vol met was zakken. Bij het maken van mijn lijstje bedacht ik me dat ik die paar wasjes wel zelf in de wasmachine zou kunnen doen, maar al heel snel blijkt dat er zoveel was op me afkomt dat ik iets anders moest bedenken. Ik vind een wasserette in de stad die het voor bijna dezelfde prijs doet. Zeker de gezinnen met kinderen maken gretig gebruik van mijn aanbod. Kilo’s heb ik weggebracht en opgehaald.
De 24 uur die er voor staat word al gauw 2 en later drie dagen. Wat inhoud dat ik de laatste dag toch nog de was zelf moet doen. Tussen de regenbuien door doe ik de was in de machines en daarna hangt ik zelfs binnen in de Liberty de laatste was te drogen voor iemand die me vraagt toch nog even een wasje te doen. En ik kan en wil geen nee zeggen, dan maar zo.
Zondag 23 november zou de ARC vertrekken. Het is echt slecht weer, veel wind en regen. De boel word afgeblazen, het is onverantwoord om met 250 boten tegelijk te vertrekken in deze weersomstandigheden. Een verstandig besluit alleen wel jammer voor mij. Ik zou met 15 gasten aan boord de start life gaan zien op het water. Een ware happening weet ik van vorig jaar.
Het wordt voor de ARC mensen een hang dag. Wij zijn met de auto een mooi, voor mij nog onbekend, stukje gaan rijden over het eiland. En lunchen in 1 van de grot restaurants die we tegen komen. Ongelooflijk zo druk dat het is met Spanjaarden. Je moet een nummertje trekken voor een tafeltje en dat betekende misschien wel een uur wachten. En dat doen die Spanjaarden gewoon rustig. Gelukkig waren wij net voor die drukte.
Eind van de dag komen we terug en gaan we even op de borrel bij Bubbels, een Nederlands echtpaar wat ook vertrekt morgen maar dan niet met de ARC omdat ze naar Suriname gaan. Het is een schitterend nieuw schip van 62.5 voet. Ruim twee keer zo groot als dat van mij. Werkelijk een huis op het water.
Maandag 24 november om 11.00 is dan het vertrek. Ik spreek een Duitser aan die afscheid aan het nemen is van een vertrekkende boot of hij mee wilt met de Liberty naar buiten, de start zien. Hij wil dolgraag maar moet wel om 12 uur terug zijn om zijn vlucht nog te halen. Ik zeg hem dat ik daar voor zal zorgen hij is toch mijn enigste gast. Ik bied hem aan hem dan naar het vliegveld te brengen. Hij vind het helemaal geweldig en besluit de bestelde taxi af te bellen en mee te gaan.
We zijn , zijn vrienden op het water gaan opzoeken en hebben een stukje mee gevaren, zo komen we ook een , ondertussen bevriend Nederlands 70 jarig koppel tegen, die mee doen en ook hun zwaaien we uitgebreid uit. Het is een machtig gezicht. Ook die Duitser aan boord heeft ons wel 10 keer bedankt voor deze mooie gelegenheid, zelfs in de rit naar het vliegtuig blijft hij zeggen dat hij het zo geweldig heeft gevonden.
Nog even terug komend op die , toch wel, twee oudjes die de oversteek gaan doen. Die hebben elkaar 2,5 jaar geleden ontmoet en hebben wel altijd gezeild en nu elkaar gevonden. Ze gaan na de oversteek langzaam door naar het noorden van Amerika en naar Canada en dan zaken ze weer af en steken ze weer over om via de Azoren terug naar Nederland te gaan. Om daarna weer naar de Canarische eilanden te komen. Daar willen ze drie jaar over gaan doen. Ik heb ze twee jaar geleden al eens ontmoet, toen waren ze voor het eerst samen even een winter op en neer naar de Canarische eilanden gevaren. Zo geweldig om dat op die leeftijd nog te kunnen doen. Zij gaat ook nog gewoon de mast in midden op zee als het moet, zoals vorig jaar. Ze zijn 1 van de weinige ARC boten die dit gewoon met zijn tweetjes doen. (En ondertussen weet ik dat ze er 18 dagen over gedaan hebben en tweede of derde zijn geworden, een super tijd voor een super koppel.)
Als ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig naar Nederland , een onverwachts weekje, om wat dingen te kunnen doen die bij mijn vorige bezoek zijn blijven liggen. En soms vind ik als moeder dat ik mijn verplichtingen heb. En ik weet nu al dat ik daar dan heel erg van geniet. Cor is weer aan boord gebleven, en dit keer om bij te komen van voor hem 2 drukke weken.
Daarna volgen er drie maanden van bijna fulltime charteren, met vast heel veel gezellige en zonnige zeemijlen op de oceaan. Ook daar heb ik zin in.
-
30 November 2014 - 19:48
Marjolein En Maarten Van Wamelen, A.b. Mobilae:
Hai Cynthia, mooi om te lezen dat je nog steeds zo lekker bezig bent en dat al je initiatieven zo rijk worden beloond. Echt heel leuk. Dat stel wat nu is gaan oversteken, dat zijn vast die mensen waar wij ook aan boord waren. Die Malö. Aardig 'vers' stel.
Doe alle bekenden maar de groeten van ons en wie weet komen we volgende winter of de winter daarop ook wel weer naar de Canarische Eilanden, want ook wij willen gaan oversteken.....hoewel niet met de ARC.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
