Weer even thuis en dan weer aan de bak.

Laatste twee weken van september weer heerlijk in Nederland geweest. Gek eigenlijk ik blijf het toch steeds thuis noemen , hoewel ik steeds meer twijfel. Misschien heb ik gewoon twee plekken die voor mij thuis voelen. Nu goed het is weer heerlijk om in Nederland te zijn.
Het eerste weekeinde is Maritiem in Den Bosch een gezellig watersport evenement op de kant. Het is heerlijk weer. Met de kids en mijn moeder uiteten is al een ritueel geworden op mijn eerste dag in Nederland. Daarna zie ik de kinderen in hun dagelijks leven genoeg tijdens mijn verblijf. Ik slaap dan bij Rob en ga ook een keer naar Susan. Ik heb mijn hardloop schoenen dit keer wel heel veel gebruikt. Ik train met de kinderen , bij mijn oude hardloop club en neem ze mee naar Groningen waar ik ook een paar dagen ben.
Vroeger kwam ik niet zoveel buiten Den Bosch. Ik ben daar geboren, opgegroeid en woonde daar eigenlijk tot dat ik vertrok. Dus vrienden ver weg had ik nauwelijks. Nu maak ik steeds meer vrienden via mijn charters die ik ook weer in Nederland bezoek.
Dus de twee weken dat ik hier ben gebruik ik mijn OV veel. Ik reis zo door bijna heel Nederland.

Zoals altijd weer tekort en moeilijk om weer terug te gaan. Maar met de weten schap als ik eenmaal een voet aan boord zet ik het weer heerlijk vind.
Dit keer duurde mijn terugreis wel heel lang. Van Eindhoven naar Groningen. Daar moeten we allemaal het vliegtuig uit en wordt hij schoongemaakt en dan naar Gran Canaria, 7 uur onderweg alleen de vlucht. Gelukkig wordt ik opgehaald door een Spaanse vriend en uiteindelijk stap ik half 11 s ’avonds weer aan boord.
Moe van toch een hele dag reizen stap ik al snel mijn eigen bed in.

Ik slaap vast en tot ver in de ochtend wat kan Nederland toch vermoeiend zijn maar het was heerlijk.
Dan volgen een paar rustige dagen, ik hoef niet veel aan de boot te doen alles is het blijven doen tijdens de zomer en wat er stuk ging is meteen gerepareerd. Heerlijk om ook hier weer iedereen te zien.
Na 4 dagen op zondag kriebelt het weer om te gaan zeilen. Dit keer ga ik alleen naar Fuerteventura waar ik donderdag een gast krijg. Ik heb het weer al een paar dagen in de gaten gehouden en dinsdag lijkt de beste wind om de 60 mijl over te steken. Zit ik zondag middag even in de Sailorsbar achter de computer is het weerbeeld zo veranderd dat maandag nu de beste optie is. Het is al half 5. Ik neem snel de beslissing om morgen al te gaan. De uren daarna is het hard door werken, Havengeld regelen, nog een supermarkt vinden, boot klaarmaken. En dat bij 30 graden, mijn t-shirt is drijfnat van het zweet maar net voor het donker wordt ben ik buiten zover. Nu koken voor twee dagen en dan vroeg mijn bed in.

Ik slaap onrustig, buiten hoor ik het hard waaien en ben veel bezig met de dag er op. Zal ik in de haven al een rif in het zeil trekken of wachten hoe het buiten is. De eerste twee uur zal het nog wel donker zijn en dan zie ik niet veel, en voor het eerst weer alleen sinds lange tijd. Om 6 uur loopt mijn wekker af. Ik kijk nog even wat de wind gaat worden en zie tot mijn verbazing dat alle voorspelde wind weg is en wat er is, is tegen wind.
Ik kijk verder vooruit naar de dinsdag en dat ziet er mooi uit. Ik besluit niet te gaan. Ik ga niet de hele dag op de motor. Een kwartier later val ik weer in slaap tot 9 uur.
Ik App iedereen die ik gemeld heb te zullen vertrekken dat ik niet ga en heb daarna een erg rustige maandag.

Dinsdag 6 oktober vertrek ik naar Fuerteventura. 58 mijl . Het is een prachtige tocht. 60 graden aan de wind, mijn snelheids koersje en ik bereik dan ook in een record tempo van 10.5 uur Moro Jable. Onderweg wordt ik even vergezeld door een grote school dolfijnen. Soms sta ik zingend en dansend in de kuip mee te zingen met de muziek uit mijn koptelefoon. Dit keer kom ik regel matig een vracht schip tegen wat niet vaak voor komt op mijn trips hier. De laatste 8 mijl gaan wel erg hard, te veel zeil voor de wind die me ineens overvalt. Maar mijn stuurautomaat wil het niet overnemen, hij kan geen koers houden en maakt een oorverdovend lawaai. Ik heb de hele weg gestuurd omdat ik dat leuk vind en daar enorm van kan genieten maar nu ik hem nodig heb wil hij zijn werk niet doen. Ik heb sinds ik 3 jaar geleden een nieuwe gekocht heb eigenlijk steeds problemen met dat ding. Omdat ik zoveel met gasten aan boord zeil heb ikl het laatste jaar er niet zoveel last van want die willen allemaal achter het stuur staan. Het houd voor nu in dat ik geen kans zie zeil te minderen en als ik het roer even vast zet om wat zeil te vieren draait de Liberty meteen zijn kop in de wind. Zeker dat laatste uur zorgt ervoor dat ik moe de haven in vaar. En om half 9 al naar bed ga.

Woensdag om 8 uur ga ik weer verder naar Gran Tarajal. 22 mijl in de regel tegen wind in. Het is een niet leuke tocht. Een gevecht tegen wind, golven en zonder stuurautomaat moeilijk in je eentje te kruizen. Regelmatig hoor ik mezelf vloeken en zeggen dat ik het niet meer leuk vind alleen varen en daarna mezelf weer in het gareel praten.
Het lukt me om zonder motor uren Gran Tarajal binnen te komen, ik spuit de boot en mezelf flink nat en schoon om er maar weer de lol van in te zien. Ach het kan niet altijd leuk zijn.
Ik besluit donderdag niet verder te zeilen naar Rosario waar ik dan de Liberty voor anker wilde leggen om mijn volgende opstapper van het vliegveld te halen. Ik regel wel een taxi vanuit Gran Tarajal, kost dan maar wat geld maar nu kan ik de donderdag gebruiken voor wat opruim en schoonmaak werk. Wat boodschappen doen en tot rust komen. Want weer een week bezoek vergt ook veel energie, maar ik ben niet meer alleen en ga er van genieten.

Het is een heerlijke week, we zeilen elke dag een stukje en laten de wind bepalen waar we uitkomen. We komen Delia en Nico tegen , vrienden met een Catamaran en hebben een gezellig avond in Rubicon.

De volgende opstappers zijn drie dames, allang geleden geboekt en ondanks mijn protest dat drie gasten aan boord wel veel is voor de Liberty, wilde ze toch komen. Het is echt een gezellig stel dames. Om 5 uur komen ze aan boord en de gooien hun spullen naar binnen en nemen meteen een duik, de haven in. Daarna is het even schrikken als ze zien dat de ruimte niet te groot is. Al snel worden de taken en de beschikbare ruimte door hun zelf bepaald en ingedeeld. Ik bekijk het allemaal op een afstandje. De Liberty is in beslag genomen. Elke dag zeilen/dobberen we van de ene haven naar de andere. Weinig wind maar dat vinden de dames juist fijn want nu duiken ze om de havenklap de oceaan in tijdens onze ritten.
De fok draai ik dan in en het grootzeil strak en zo dobberen we verder. Ook het ankeren bij het eilandje Losbos vinden ze een feest. Dan liggen ze al om 6 uur in de ochtend in het water. In de haven voor de zon op komt hoor ik ook regelmatig een duik in het water.

De laatste dag wordt het serieus werk. Ik zeg dat iedereen in de kuip moet blijven en de zwemvesten aan moet doen. Er is veel wind. We hoeven maar 10 mijl maar wel kruizen. Toch bereiken we veel te vroeg de haven en de dames willen nog een rondje. Ze hebben de smaak te pakken en er wordt serieus gestuurd en aan de lijnen getrokken bij het overstag gaan. Ook dan worden de taken verdeeld buiten mij om en moet ik lachen hoe ze dat doen.
Als echte schipper houd in natuurlijk wel het laatste woord maar dat vinden ze prima en er wordt op spannende momenten goed naar me geluisterd. We eindigen in Puerto del Carmen in Lanzarote.
Onze laatste avond in een achteraf gelegen restaurant met live muziek, is een mooie afsluiting. Albert heeft zich ondertussen aangesloten bij het geheel.

De volgende ochtend 1 november, brengt Albert de dames s’morgens om 5 uur naar het vliegveld met een gehuurde auto en als hij terug is , gooien we de lijnen los en zeilen we rechtstreeks 120 mijl naar Las Palmas.
Dat was niet echt het plan maar de wind en het werk voor de ARC in Las palmas maakte dat we ons vorige plan wijzigde. En Albert wilde ook wel een keer een nacht tocht.
Het eiland Lanzarote voorbij en daarna met een mooie wind, vliegen we over de golven van 3 meter heen. We halen overdag een gemiddelde van 6 knopen snelheid. Helaas is de zon dit jaargetijde erg laag en veel achter ons zeil, dus de bikini blijft in de kast. De nacht in wordt het ook wat kouder , dus vele lagen over elkaar heen. De wind neemt af en ook de snelheid. Veel meer dan 3 knopen snelheid zit er niet meer in. Albert doet het heel goed als stuurman, navigator en zeiler zodat ik met een gerust hart een aantal uren kan slapen. Als ik waker wordt zijn we de scheepvaart route al voorbij. Albert verteld dat hij 4 vrachtschepen is tegengekomen en 1 keer heeft moeten uitwijken, en dat zonder mij waker te maken. Wat een zeilmaat heb ik toch.
Tegen 6 uur lopen we dan Las Palmas in. De meldsteiger ligt al vol, dan maar langszij. Heel ongebruikelijk hier. We duiken nog voor een paar uurtjes ons bed in.

Om half 10 worden we wakker. De havenmeester komt langs met de mededeling dat er geen plaats in de haven is en dat we voor anker moeten. Dat komt even slecht uit. Ik weet dat het druk is met de ARC maar tot nog toe was er wel een plekje voor een 10 meter boot , wat er binnen komt is allemaal groter. Het is schitterend anker weer en ik besluit netje naar hun te luisteren en voor anker te gaan.
Deze havenmeester moet even het gevoel krijgen dat er naar hem geluisterd wordt, ik ken hem langer dan vandaag. Ik leg wel de situatie uit, dat ik voor de ARC werk en dat dat niet vanaf een ankerplek kan. Zoals ik gewend ben hier wordt daar niet naar geluisterd. Ik zoek een anker plek vlak bij Delia en Nico uit. En vraag hun of ze me af en toe naar de kant kunnen brengen met hun super bijboot. Dat doen ze. Zo ga ik de komende twee dagen folders uitdelen aan iedereen die de ARC mee doet met mijn diensten er op. Albert komt de boot niet af en geniet van het heerlijke weer.
Als ik niet zoveel werk zou hebben ging ik zeker niet naar binnen. Ik ga echter wel in gesprek met de grote baas en die geeft me uiteindelijk een mooie plek in de haven zolang als ik dat wil.

We besluiten nog 1 dagje voor anker te blijven en genieten van de rust . Daarna begint de stress van alle werk wat op me afkomt van de ARC boten. Gelukkig krijg ik hulp van Veronique, een vriendin uit België. Met een gehuurde auto rijd ik vele malen naar het vliegveld met gasten of om mensen op te halen. Naar het gasvulstation en breng de was naar de wasserette. Vaak beginnen mijn dagen met een taxi rit om 4 uur in de ochtend. Veronique is zo fanatiek om onze diensten aan iedereen aan te bieden dat we omkomen in het werk. Leuk zeker waar , maar ook erg zwaar. Omdat ik zoveel in de auto zit heb ik veel minder contact met wat er allemaal op de steigers gebeurd wat ik wel jammer vind. Ook voor de vele feestjes zijn we vaak te moe. Alle dankbaarheid die we er voor terug krijgen maakt veel goed.
De afsluiting op zondag 22 november met een Liberty vol mensen die afscheid nemen van familie en vrienden als we mee naar buiten varen is een ware happening.
Rob is ons de laatste dagen komen helpen en stuurt de Liberty deskundig door de vele hoge golven en de verstrekkende ARC heen, en doet zijn best iedereen op te zoeken om dan met zijn alle diegene afscheid te toeteren en te roepen.

Rob en Veronique zijn er nog tot woensdag, maar veel hebben ze niet aan mij. Ik ben echt ziek. Hoest de longen uit mijn lijf en heb hoofd- en keelpijn. De drie drukke weken eisen zijn tol. Ben niet meer gewend om zo veel te werken;) dinsdag gaan wel met de auto naar Mogan via de bergen even wat anders.

Ik kijk met een tevreden gevoel terug naar de ARC en ben er graag volgend jaar weer bij met de wetenschap het iets anders aan te pakken.

Ik loop een beetje achter met mijn verslagen , op dit moment is het het einde van 2015, vandaar wens ik jullie allemaal een heel goed , liefdevol en goed 2016.
Wordt het in NL allemaal even te veel stress en snakken jullie naar peace en free , een weekje Liberty doet wonderen, dat zeggen veel van mijn gasten. Dus welkom ook in 2016.