weer terug op mijn honk

Na twee weken NL weer terug op mijn honk.

Maar nog even terug naar mijn verblijf op La Palma waar ik veel chartertochten heb gevaren. En waar ik helaas te weinig tijd had om van het mooie eiland te genieten.
Maar ik kom terug beloof ik mezef.
Maar ik moet er weer vandoor want ik wil op de verjaardag van de kinderen thuis zijn in augustus en er wordt weer veel wind voorspeld dus besluit ik 27 juli weer te vertrekken.
Rene had beloofd het eerste stuk naar Gomera mee te zeilen, ik belde ook twee gasten op, Saskia en Rob, die eerder mee waren geweest en die het erg leuk vonden maar er was toen weinig wind.
Ik vroeg hun of ze zin hadden in een sportieve zeiltocht van zo’n 12 uur en dat ze dan in de avond met de Ferry weer terug zouden kunnen. Nu dat zagen ze wel zitten.
Toen ik alles nog eens uitzocht bleek het veel meer mijlen te zijn en er die avond geen ferry zou varen. Ik belde ze op en vertelde ook de mogelijkheid dat ze konden blijven slapen en dat Rene dat ook deed. Maar dat ik wel de volgende ochtend vroeg weer verder wilde.
Dat vonden ze ook wel weer een uitdaging.
Zo is het dus dat mijn bemanning om half 7, 27 juli aan boord stapt voor een lange dag.
Het word een lange dag, 13 uur maar helaas zonder 1 zeil omhoog te hijsen Ik heb nog niet eerder 13 uur lang zo’n gladde oceaan gezien.
Het is heel gezellig aan boord, we hebben wel veel gezien. Dolfijnen komen ons regelmatig vergezellen zo ook de schildpadden. Zelfs zo dicht bij dat er mooie foto,s en films zijn gemaakt.
Om 8 uur komen we in San Sabastiaan aan.
Na de aankomst borrel en het eten duik ik mijn bed in.
Want de volgende ochtend is het weer op tijd op.
Er wordt door de andere nog lang na geklets in de kuip.

De volgende dag vaar ik om 7 uur de haven uit. Uitgezwaaid door Saskia, Rob en Rene.
Het wordt een hele mooie zeildag. Een kadootje dus, zeker als je er bijna vanuit gaat dat het weer een dag motoren zou worden wat de voorspelling was.

In de windversnelling voor het eiland Gran Canaria tikt de windmeter zelfs af en toe 30 knopen wind aan en daar wordt ik niet blij van. Alles is hoog aan de wind en eigenlijk 40 graden te laag. Maar de ervaring is dat de wind langzaam mee draait dus ik maak me daar niet echt druk over. Zo is het dus dat ik toch netjes bij Mogan uitkom.
In het laatste uurtje harde wind word ik ook nog eens verrast door een wel hele grote walvis. Met misschien wel een romp van 15 meter.
Ik zie ineens achter me een soort koepel naar boven komen en denk aan een onderwater boot. Ik schrok me kapot. Al snel volgde een vin en even later komt hij nog 2 keer boven water. Ik druk de automatische piloot in om het allemaal eens goed te kunnen bekijken. Schitterend maar ook wel eng. Wat, als hij iets eerder boven water was gekomen? Daar moet je maar niet over nadenken.

De 30 knopen wind hielden gelukkig na een uur op. Dat weet je zo ongeveer, zodra je bij de punt van het eiland komt valt hij in 1 keer weg.
Het laatste uurtje op de motor en zo is het dus dat ik om half 11, 77 mijl later, de haven van Mogan binnen vaar. Ik mocht niet meer in een box gaan liggen en moest aan de kade blijven liggen, niet echt een ideale plek met toch 2 meter hoogte verschil tussen hoog en laag water. Al snel daarna duik ik mijn bed in.

De volgende ochtend leg ik de Liberty in een aangewezen box .
Mogan is een leuk plaatsje je ligt midden in het stadje, nu lig ik helemaal dichtbij, de eerste boot aan de steiger bij het pleintje. De haven ligt dan ook vol met schepen alleen ontbreekt de bemanning daarvan wat het voor mij minder leuk maakt. Gaan aanspraak. En ik ben geen kroeggangster dus daar haal ik mijn contacten ook niet vandaan. En wat er nu nog bij komt is dat het echt bloedheet is in de haven.
Dat alles doet me besluiten om na een paar dagen de lijnen weer los te gooien en 5 mijl verder voor anker te gaan in mijn welbekende ankerbaai van Amfi del Mar.
Daar ben ik ook alleen, maar is het wat temperatuur betreft veel aangenamer en kan ik lekker elke dag zwemmen.
Liever was ik terug gezeild naar Las Palmas maar de voorspelde harde wind is er inderdaad, zodat ik niet verder kan dan Mogan. Mogan ligt in een hoek van het eiland waar het bijna altijd windstil is, zonnig en warm.
Ik krijg echter een vervelend berichtje, een goede vriendin van me is veel te vroeg en onverwachts gestorven.
Ik wilde toch naar huis dus nu maar proberen een paar dagen eerder te gaan om nog bij de crematie te kunnen zijn. De eerste dagen zaten de vluchten vol.
Zondag was de laatste mogelijkheid om er op tijd te zijn.
Maar ook die zat vol. Cor regelde een aantal vliegtickets ook via Madrid, zodat ik in ieder geval thuis zou zijn zondagavond.
Zaterdag vertrok ik al met de bus naar Las Palmas waar ik bij Engelse vrienden kon blijven slapen, zodat ik zondag op tijd op het vliegveld kon zijn.
En zo is het dus dat ik om 8 uur al op het vliegveld ben en het eerst maar voor de balie van Transavia ga staan. Die vlucht zou vol zijn maar ik wilde het toch proberen. De balie ernaast was de incheck balie naar Madrid en vandaaruit kon ik ook naar Amsterdam en die zou een kwartier later gaan.
Maar ik had geluk. Ik kon rechtstreeks mee en kreeg de beste vliegtuigstoel van het vliegtuig. Bij de nooduitgang dus veel been ruimte, wat een geluk.

Zo ben ik dus op tijd voor wel weer een trieste maandag waarin ik afscheid kan nemen van een vriendin die er de laatste 7 jaar veel voor me is geweest. Wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld. Ze was in de bloei van haar leven, ze was super gelukkig na een heel moeilijk leven afgesloten te hebben. Ja, je gaat er wel weer meer over nadenken. En ik besef dat ik een jaar geleden de juiste stap heb genomen. Het leven kan ook heel kort zijn.
De rest van de tijd dat ik in NL ben zijn heerlijk.
Een paar dagen zeilen met Susan, mijn dochter, op mijn oude bootje. Het is klein maar ook weer heerlijk. De verjaardag van Rob was ook gezellig en zo ook het samen wonen met de kids. Hoewel ik Rob niet zoveel zien. Hij werkt s’avonds en slaapt overdag en ik andersom. Maar genoeg om weer bij te kunnen kletsen.
Ook dienen er zich was zakelijke dingen aan die ik nu kan regelen en nog wat vrienden bezoek, nooit genoeg tijd om iedereen echt te spreken.
Ik heb zelfs nog een heerlijk dagje gezeild met een vriend op het IJsselmeer en de nieuwe boot van mijn nichtje bekeken.
Ook hebben Cor en ik nog een paar leuke dingen gedaan.
Al met al toch weer moeilijk om ook weer terug te gaan naar mijn bootje.
Het is nu ook anders. Als ik terug ga naar Las Palmas kom ik ook weer in een soort van thuis met vele vrienden, nu kom ik alleen aan en na zulke heerlijke weken is dat dan weer moeilijk. En daar komt nog bij dat Mogan niet echt een goedkope haven is.
Dus besluit ik op maandag 19 augustus terug te vliegen. Dat is wat tijd betreft het gunstig. Weer krijg ik een stoel bij de nooduitgang. Ik weet nu hoe ik dat moet regelen dus die houd ik erin.

10 uur in de avond komt ik dan in het pikkedonker op de steiger waar mijn boot er nog goed bij ligt. Ik heb een 20 kg zware doos als bagage bij me. En waar ik al bang voor was, hoe krijg ik die aan boord, gebeurde. Ik lig met mijn punt aan de steiger en zonder doos is het al een geklauter om aan boord te komen, laat staan met een doos. En natuurlijk geen mens op de steiger. 1 klein lichtje zie ik branden bij een motorboot. Ik klop aan en roep olla, maar geen beweging. Ik ga de kant op en zoek naar wat mensen die misschien kunnen helpen. Maar ook daar is weinig volk. Ik ga maar weer terug naar de boot. En dan zie ik dat er iemand zijn hoofd boven de tent uit steekt waar ik eerder aangeklopt heb. Ik vraag of hij even kan helpen. Natuurlijk, geen probleem zegt hij. En zo kom ik dan toch met al mijn bagage aan boord van een bloedhete Liberty .
De koelkast heeft het niet kunnen bijhouden en de thermometer wijst 15 graden aan. Te warm voor wat er nog in ligt. Alles is beschimmeld.
Ik kan het niet laten om mijn doos uit te pakken en mijn nieuwe aangeschafte laptop te instaleren. Zo wordt het al gauw laat maar ook wel weer heerlijk op mijn eigen stekkie te zijn.

Dinsdag 20 augustus.
Ik sta op tijd op, maak mijn schip schoon, er zit een dikke laag stof over heen. Doe vers water in de tanken. En ga boodschappen doen voor een aantal dagen want ik wil gauw voor anker. Het is hier te warm ( extreem warm hoor ik in het haven kantoor) en hier heb ik toch geen aanspraak net zo min als ik voor anker lig.
Ik kom weer aan op de steiger met een krat met vers voedsel, maar ook nu geen mens op de steiger te bekennen om me te helpen. Ik haal de spullen voor de koelkast er uit en klauter daarmee aan boot. Nu maar even wachten tot ik iemand over de steiger zie lopen om te helpen. Dat gebeurd dus even later.
Ga het haven geld betalen waar ik hartelijk verwelkom wordt. Ha Cynthia is back in Town. Wordt er door twee haven medewerkers geroepen. Daar kennen ze me dus wel. Ze vragen hoe het in NL was en we hebben een gezellig gesprek.
Terug op de steiger wordt ik nu ook aangesproken door iemand die me al vaker heeft gezien en ook dat wordt een gezellig gesprek. Het kan dus wel hier. Maar ik had al besloten om te vertrekken dus ik ga.
Ik gooi mijn dieseltank weer vol ( het is belangrijk die vol te houden is me verteld voor het tegen gaan van de bekende diesel bacterie die oa gevormd wordt door condens in de tank.) Het is trouwens voor het eerst dat ik die diesel in de haven haal meestal loop ik te sjouwen met tanks van een druk bezocht station naar mijn boot. Dit ook ter voorkoming van die bacterie. Ik heb hem nog steeds niet gehad, 1 van de uitzonderingen geloof ik, vele zeilers hebben er last van. Dus ik blijf toch die moeite maar doen.
Ook controleer ik alle filters weer maar die zijn nog steeds brand schoon.
Ik ben er weer klaar voor om te vertrekken.
Ik ga 5 mijl verder, op de motor want er is geen wind, naar Amfi waar ik mijn anker weer laat vallen.
De dagen erop ben ik bezig met vele dingen.
Weer mijn boot grondig schoon moeten maken want het heeft een hele nacht geregend( zacht) maar er is veel woestijn zand mee gekomen. Echt alles was rood.
Het was de eerste keer dit jaar dat het regende.
Eerst met zout water ( moet nu zuinig zijn met zoet)en daarna met een emmertje met zoet water om het zout er weer af te halen.
Bijboot opgeblazen. Een drankje op de kant gaan drinken met vriendin Marleen.
Verslag weer eens bijgewerkt en met foto’s aan de slag gegaan.
Maar met mijn nieuwe laptop valt dat niet mee. Ik was een Mac gewend die deed alles bijna geheel automatisch en nu moet ik het zelf uitvogelen. En dat gaat bij mij veel tijd kosten.
De eerste dag was bewolkt, op zich wel lekker maar ik heb voor het eerst sinds ik hier ben bijna een energie probleem. Ik gebruik al 2 maanden geen walstroom en doe alles op de zonnepanelen. Maar mijn koelkast maakt overuren in deze hitte en dan nog komt hij niet onder de 13 graden. Zo gebeurd het dus dat ik de derde dag zit te wachten op de zon. De voltmeter ging naar de 10 dat is eigenlijk veel te laag. Ik zeg tegen mezelf als ik om 11 uur geen zon heb laat ik de motor een uurtje draaien dan laait hij ook bij. Dat heb ik ook nog niet eerder gedaan. Maar het is niet nodig. De zon doet weer zijn best en vult weer net op tijd mijn accu’s.
Ik zwem iedere ochtend zelfs soms in de nacht voor ik naar bed ga.
De watertemperatuur is heerlijk ca 28 graden.
Zo kom ik langzaam de ook wel eenzame dagen door.
1 september is het plan om weer naar La Palma te gaan.
Daarover later meer.