De eerste vuurdoop voor Susan

9 oktober wilde we eigenlijk vertrekken naar Leixoes, Porto maar het was de hele dag te mistig. Smorgens was er een Engelsman langs geweest om te vragen of we s’avonds meededen met een gezamenlijk etentje in een restaurantje met wat andere zeilers. Zelf verbleef hij in zijn catamaran die op de kant stond, hij noemde dat zijn caravan. Hij was 71 jaar en erg actief. Dit soort dingen deed hij vaker. Het leek ons wel een leuk idee, wie weet waar we terecht kwamen en met welke mensen. We zeiden nog niet toe maar toen om 2 uur de mist nog niet weg was hebben we ons aangemeld. Om 3 uur kwam de zon door maar we hadden net dat etentje afgesproken anders waren we als nog vertrokken, het was maar 12 mile.
Het etentje was erg gezellig, 3 Engelse en 2 Fransen. Er werd veel informatie uitgewisseld en verhalen verteld . Het eten was prima en incl. Wijn moesten we voor twee personen 19 euro afrekenen, dus niet echt veel.

10 oktober besloten we dan toch de laatste 12 mile af te leggen naar Leixoes, Porto. Het leek niet te waaien en hellemaal helder was het ook niet. Maar we besloten toch te gaan. Eenmaal op zee was er toch een aardig briesje helaas wel de wind op de kop maar we waren vroeg genoeg en hadden onderhand weer zin in een zeiltochtje dat we toch al kruisend naar ons einddoel zijn gezeild. Ipv 12 mile werden het er 22 en deden we er 6 uur over. Echt warm was het niet en ik heb zelfs mijn regenjas aan gedaan voor de spetters die er af en toe naar beneden vielen.
Smiddag gooide we ons anker uit voor de haven, en hebben nog een ommetje gemaakt.
Echt rustig lag het niet, er was veel deining maar ach je went er aan.

De volgende dag zijn we op tijd opgestaan na een onrustige nacht, de boot in de haven gevaren en met de bus naar Porto gegaan.
Daar zijn we de toerist gaan uithangen, en zijn met een open bus een rondrit door de stad gaan maken. We konden overal uitstappen en dan later weer opstappen. Er zat een koptelefoontje bij die ons haarfijn vertelde, in het Nederlands, waar we allemaal langs reden. En zo maakte we de keus waar we uitstapte. Porto bestaat uit vele enorme kerken, paleizen, musea en 6 hoge bruggen ( met ieder zijn eigen verhaal),over de Doura. Een rivier die niet echt meer in gebruik is maar vroeger gebruikt werd voor de aan en afvoer van de bekende Porto wijn. En natuurlijk zijn we ,naar een van de Portowijn proeverijen geweest. Het was een heerlijke dag.
Begin van de avond zijn we met de tram naar huis gegaan en hebben we in de buurt van de boot in een heel leuk, goed en gezellig restaurant gegeten.

Vrijdag 12 oktober om half 5 liep de wekker af, want Cor ging naar huis. Om 5 uur stond de taxi klaar om hem naar het vliegveld te brengen. Zaterdagavond/nacht komt Susan tot die tijd heb ik veel geruimd, plaats gemaakt voor haar spullen. Ook heb ik een kastje leeggeruimd. Ik heb al mijn kleren bij me voor een heel jaar, maar als ik het goed bekijk doe ik toch meestal hetzelfde aan. Veel van die kleren, draag je gewoon niet aan boord. Dadelijk als ik een paar maanden op de Canarisch eilanden ben dan krijg je meer een wal leven en dan kleed je je ook weer anders( denk ik). Dus al die kleren heb ik ver weg onder het bed gestopt, in tassen, waar je moeilijk bij kan. Zo heb ik ruimte voor de opstappers die de komende tijd mee gaan varen.
Ook heb ik wat boodschappen gedaan en de boot weer met zoet water schoongemaakt. De motor weer gecontroleerd, olie en koelvloeistof bijgevuld. De zon was er weer, maar de avonden zijn echt heel koud. Nu goed dan doe ik de binnen klusjes.
Zaterdag middag op een geleende fiets langs de kust naar Porto gefietst. Ik ging even naar de hoge golven kijken langs de kust om een idee te krijgen of we zo wel uit zouden kunnen varen en voor ik het wist was ik op een punt waar we twee dagen eerder ook met de bus waren geweest. Naar de Doura gefietst maar toen weer omgedraaid.
Zaterdag nacht om kwart voor 12 kwam Susan aan. Ik ben met de metro naar het vliegveld gegaan om haar op te halen. We zijn met de taxi terug gegaan anders werd het wel heel laat. Susan had al een vermoeiende dag achter de rug. Ze had met Rob de Bossche 5 mee gedaan( een zeilwedstrijd) Met veel wind en regen en waren daar 1 ste en 2 de geworden. Daarna meteen naar het vliegveld gereden.

Zondag 14 oktober

Wat een rustige eerste dag voor Susan moest worden werd een hele heftige dag, 1 van de moeilijkste tochten tot nog toe, ook voor mij.
Maar ik zal bij het begin beginnen. De verwachting voor de wind was niet zo gunstig voor de hele week. Vandaag zou de beste zeildag worden. Dus we kozen er voor te gaan zeilen, en niet Porto in te gaan.
We vertrokken om 9 uur.
Buiten stond een redelijk golfslag en de noorden wind die ze beloofde was zuid, kracht 3. We besloten in ieder geval te beginnen met kruizen. We moesten 30 mile verder.
Na twee uur , en niet veel mijlen verder, ging het hard regenen. En het zicht was zo slecht dat de misthoorn van een boei in de buurt ging brullen. De wind draaide alle kanten op en viel toen weg. De motor gestart. Na een kwartier hadden we zuiden wind kracht 3( 10 knopen). Grootzeil omhoog en voor we verder konden denken schoot de windmeter naar de 16 knopen. En de snelheid schoot omhoog. Dus geen fok meer uitgedraaid. Na een half uur, besloot ik dat er een rif in moest. Maar we hadden handen te kort. Sus was zeeziek, de stuurautomaat hield het niet, dus zat ik aan het roer, wat voor Sus ook veiliger voelde. Toch een plan bedacht en Susan aan het roer en ik de rif er in. Dat moet op het dek gebeuren bij de mast. Kop in de wind om het zeil wat te kunnen laten zaken. Maar het schip was moeilijk te houden door de enorme golfslag, ging het alle kanten op. Uiteindelijk lukte het.
Het was nu iets beter te doen. Ondertussen beheerste ook angst Susan. Dit was haar eerste zeiltocht op zee met mij. Kon haar moeder dit wel aan? Kon de Liberty het wel aan ging er door haar hoofd?
Na weer een half uur nog te veel wind nu ca 25 knopen. Er moest nog een rif in. Of het grootzeil naar beneden en de Fok een stukje uitrollen. Het duurde even voor we het weer aandurfde. Sus weer aan het roer en ik weer het dek op. Het grootzeil wilde niet helemaal zakken, ook de lijnen die de Lazy Jayck omhoog hielden waren kapot gesprongen. Dus het werd een tweede rif.
Ik moet dan een aantal lijnen aantrekken van het achterlijk ,maar heb daar eigenlijk de kracht niet voor. Sus kon het schip nu beter in de wind houden zodat het uiteindelijk lukte. Helemaal kapot kwam ik weer terug in de kuip. Ik moest op adem komen, dat kon gelukkig want Susan had de Liberty nu beter onder controle.
We lagen weer op koers . 8 uur later lagen we aan een mooring in Aveiro ( er was helaas geen haven) De laatste uren vielen we af en toe van een golf ,van wel 5 meter af, naar beneden en even heb ik de snelheidsmeter op 12 knopen gezien. Maar de meeste keren was het ca 7 knopen en dat met een dubbel gereefd grootzeil ,zonder fok. Susan heeft de laatste uren op de buitenbank gelegen na eerst 3 keer te hebben overgegeven. Ze dacht waren we nu toch maar geen shoppen in Porto, en gaat dat morgen ook zo?
Dit was geen goed begin van haar vakantie. Ook het feit dat de rollen nu in alle opzichten zijn omgedraaid. Ik doe nu het “mannenwerk” de zeilen en het dek en normaal altijd het roer en nu moet ik toch veel alleen doen, dat is vast anders na een week samen zeilen. Als Susan ingewerkt is.
Ik had ook geen tijd om naar binnen te gaan, om wat te eten of drinken te maken, of navigatie werk te doen. Want ik kon het roer geen minuut los laten. En Susan was ook niet in staat die dingen te doen.
Dus jullie snappen het al we lagen die avond vroeg in bed. De voorspelling voor de dag er op was heel rustig weer. Laten we daar dan maar van gaan dromen.

Maandag 15 oktober

Daar kan ik kort over zijn. Geen wind, na 7 uur op de motor aangekomen in
Figueira da Foz. En op het einde van de dag kwam de zon pas door.