Op stap met Jip en Janneke
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
23 Mei 2014 | Spanje, Isla de Lanzarote
Na een weekje Jos heb ik het nog druk gehad met dag charters.
Na twee weken ben ik terug gezeild naar Las Palmas, was weer niet zo’n leuke tocht. Zoals gebruikelijke wind en golven op de kop en met de nodige pk s er bij( motor aan) doet de Liberty er weer 11 uur over.
Dan is het wel weer heerlijk om vaste grond( een steiger) onder je voeten te voelen en weer volop het water te kunnen laten stromen. Internet weer gewoon op te kunnen . Alleen de zon is dan niet zo overvloedig aanwezig maar dan kun je ook gewoon wat doen .
De eerste dagen altijd druk met wassen, poetsen, wat reparaties, de voorraad bakken weer aan te vullen enz. En natuurlijk de sociale contacten, hoewel het dit keer minimaal is.
Vriendin Gerdje is nog in het zuiden, die komt zodra de wind het toelaat. Ik was net op tijd weg anders had ik minimaal nog een week daar gelegen vanwege te harde wind.
En zijn niet zoveel vrienden meer in Las Palmas en na een week hier min of meer alleen aan de steiger te liggen besef ik dat het echt tijd wordt voor mijn zomer programma. Richting La Palma.
Aan mijn steiger liggen voornamelijk fransen, en die kunnen geen woord Engels. Daar doen de meeste ook niet de moeite voor. Mijn overbuurman , die recht in mijn kuip kijkt , doet een poging, maar het is al gauw, alle talen door elkaar en handen en voeten werk. Toch komt hij op een gegeven moment met de vraag, nadat hij er achter komt dat ik alleen ben/vaar, of we de komende maanden niet samen de eilanden kunnen gaan bezeilen. Ik moet wel lachen, maar ik houd me in.
Ik zeg :”hoe kan dat nu, we kunnen niet eens met elkaar communiceren?” Ach dat lukt toch best vind hij. Nu wat we elkaar te vertellen hebben is al op de steiger gebeurd meer kunnen we niet zeggen dus ik wimpel hem netjes af. Gelukkig gaat hij de dag erop voor een paar weken terug naar Frankrijk met het vliegtuig zodat hij ook niet meer in mijn kuip kan kijken anders had ik mijn boot omgedraaid. Niet dat de man onaardig is maar een beetje privacy wil ik toch wel hebben.
Net wanneer ik bezig ben een plan te maken, komt de vraag van een bevriend stel, wat ik heb leren kennen voor anker liggend in Anfi of ik niet met de kaptein en zijn oudste, 9 jarig, zoontje met zijn boot( een 57 voet oud zeilschip) wil overzeilen van Anfi naar Lanzarote ,180 mijl. Daar komen vrienden van hem aan boord en samen zeilen ze dan door naar Ibiza. Vrouw en jongste zoon gaan met het vliegtuig naar NL.
Het lijkt me wel een uitdaging, dus vertrek ik donderdag 15 mei in de middag met de bus naar Anfi.
S ‘ochtends loop ik een snelheid en afstand record van het afgelopen jaar, dus wat conditie betreft klaag ik niet.
Voor de rest van het verhaal gebruik ik verzonnen namen, omdat …….. dat zul je gaande weg het verhaal wel begrijpen.
Tegen 4 uur vertrekt de Janneke met schipper Jip en zoon Jan en ikzelf. Zoals gebruikelijk de eerste 10 mijl geen wind. Maar dan zie ik toch voor ons de golven al weer omslaan. Ik adviseer maar alvast het grootzeil af te rollen nu het nog rustig is.
Janneke is moeilijk alleen te zeilen omdat oa de bedieningsknoppen van het electrisch rolsysteem niet in de buurt van de lieren zit dus er moet er altijd 1 de knop indrukken en de andere de schoot aantrekken.
Al gauw krijgen we 25 tot30 knopen wind op de kop en we kunnen niet hoger dan 60 graden aan de wind zeilen.
We hopen maar dat de wind wat meer naar het noorden gaat draaien zodat we later in de nacht wat meer richting ons doel kunnen zeilen.
De eerste uren sta ik achter het stuur.
Ik vind het fijn om te doen, maar ik weet ook niet of de stuurautomaat deze wind en golven aan kunnen en om eerlijk te zeggen weerhoud het mij er ook van om zeeziek te worden.
Janneke heeft geen buiskap en zeilkleding is niet echt voorhanden, wat dus inhoud dat iedere golf die overkomt ik ook te pakken heb. Binnen begint het ook een waterpaleis te worden, de ramen op het dek zijn niet echt tegen deze golven zee bestand.
Ik vraag schipper Jip of hij daar nooit eerder last van heeft gehad, maar de heen tocht een half jaar geleden was voor de wind en dan komen er geen golven over, en het laatste half jaar is er niet echt mee gezeild dus nee niet eerder
meegemaakt. Ook valt er binnen van alles om, ze zijn niet gewend om alles vast te zetten. Jan wordt ondanks een primatoertje zeeziek en roept regelmatig om zijn vader. Hij wil naar huis en vind dit echt niet leuk. Voor hem is dit ook zijn eerste zeiltocht. Ik heb vreselijk met hem te doen. Ik weet zo goed wat hij door moet maken. Ik was op die leeftijd ook altijd zeeziek en bang.
Na een paar uur krijgen we het zo koud in onze natte kleding dat we toch de stuurautomaat maar aan zetten en naar binnen gaan. Janneke heeft een heel mooi groot dokhuis dat wil zeggen vanuit een overdekt dokhuis kun je buiten ook alles in de gaten houden.
Volgens ons wachtsysteem gaat Jip zijn bed in om ca 10.00 uur. 10 min later hoor ik een klap en kijk verschikt het hele schip af om te controleren wat er aan de hand is.
Het is pikdonker en ik kan het niet vinden, de klappen herhalen zich en Jip verschijnt ook boven dek. Na zeker 15 min. Rondturen ziet Jip dat de voorste rolfok los bungelt.
Vanmiddag had ik al gezegd dat ik de voorstag maar erg los vind zitten en Jip zei toen ja in Lanzarote moet ik de boel maar eens wat meer aandraaien. Maar dat is nu te laat dus. Hij was er al helemaal uit zijn spanner gedraaid.
Die niet geborgd was dus, zodat hij nu nog alleen aan de stroomdraad vast zit. Gelukkig is er een tweede stag maar toch. Jip gaat naar voren en ik houd hem goed in de gaten. Iedere golf die over hem heen komt ben ik weer blij als ik zijn blonde kop weer boven zie komen.
Ik neem het roer en probeer het schip voor de wind uit te laten lopen. Jip heeft me wel uitgelegd hoe ik de motor moet starten maar dat kan alleen van binnen uit.
Wat hij niet heeft verteld is dat je daarvoor eerst een kraan moet opendraaien en die zit onder de vloer in de achterkajuit. Hij kan niet open blijven staan wat normaal wel het geval is maar bij hem loopt de motorruimte dan vol water. Wat dus betekend dat je niet even snel de motor kan starten .
Alles moet dus op zeil gebeuren. Jip is zo een uur bezig om de boel een beetje met lijnen vast te binden wat niet al te best lukt maar meer kunnen we op dit moment niet doen.
Er gaat dan van alles door je hoofd, terug gaan, de crew voor morgen afbellen? Wat had er niet kunnen gebeuren als we het iets later hadden ontdekt en die stroomdraad het niet gehouden had, dan was er een gewicht van ………heel veel kilos rond gaan zwiepen met alle gevaren van dien.
Gelukkig zwakt de wind tegen de ochtend ietsje af tussen de 20 en de 25 knopen.
Van slapen komt niet veel .
Jip kent dit deel van de Canarische eilanden niet en vraagt mijn advies wat we het beste kunnen doen. Ik stel voor Gran Tarajal binnen te lopen op Fuertevenura.
We hebben er dan 100 mijl opzitten. Daar ken ik wel wat mensen en weet dat er veel te krijgen is en op de werf zijn ze erg behulpzaam als we hulp nodig hebben. Zo gezegd zo gedaan lopen we dan om 11 uur in de ochtend Gran Tarajal binnen.
We worden zoals altijd in de meeste Canarische eilanden meteen opgevangen en ik vraag of we een paar uurtjes mogen blijven liggen voor reparatie werkzaamheden en dat is goed.
We liggen nog maar net en er komen al twee Fransmannen van andere schepen Jip helpen met de voorstag. Er wordt van alles uit de kast gehaald om het probleem op te lossen.
Jan maakt van de gelegenheid gebruik om meteen een praatje te maken met het enigste kind wat er rond loopt ook van een Franse boot en ze zwemmen, vissen, roeien en spelen op de steiger met de waterslang. Jan heeft ook al die maanden voor anker gelegen met zijn ouders en dan is een keer op de steiger spelen wel heel leuk. Hij heeft geen tijd om te eten en zijn zeeziekte is snel vergeten.
Het werk aan de voorstag verloopt voorspoedig en daarna gaat Jip de elektrische aansluiting in orde maken. Ik wordt op pad gestuurd met de behuizing er van om te kijken of ze er opnieuw een ring op kunnen lassen. Helaas gaat dat vandaag niet mee lukken. Tegen 3 uur is de klus voor nu dan even geklaard , dat wil zeggen zo kan Janneke wel in Ibiza komen verwacht Jip. We drinken nog een borrel bij Marcel, een bekende van mij die daar ook in de haven ligt.
Dan gooien we weer de lijnen los en varen we nog 25 mijl verder naar Rosario. We hadden gehoopt op een rustig tochtje maar dat word het niet. Heel dicht langs de kust motoren we toch weer tegen de wind en de golven in.
Waar we dan om half 9 het anker weer laten vallen.
Gebroken en moe liggen we om 9 uur in bed. Ik heb mijn lenzen al 36 uur in en nu ik ze uit doe doen mijn ogen vreselijk pijn.
Ze worden helemaal rood en het enigste wat ik kan verdragen is mijn ogen dicht doen. De dagen erna heb ik ook nog veel last van mijn ogen en draag maar een bril.
Vrijdag zeilen we op ons gemak naar Lanzarote, waar we het anker in een grote baai neergooien. Het waait er wel hard maar er staan weinig golven in de baai. Ted en Kirsten liggen er ook te wachten op goede wind om over te steken naar het vaste land van Spanje/Portugal. Die ken ik nog vanuit Las Palmas. Ik vraag aan Ted of hij ons naar de kant kan brengen met zijn bijboot. Dat is geen probleem.
Jan geniet, “ net of we in een ander land zijn” zegt hij. We doen wat boodschappen en eten wat in een soort cafetaria waar ze internet hebben. We halen de weerkaartjes binnen en het ziet er gunstig uit om zondag , als de andere bemanning aankomt , meteen door te gaan. Jan download meteen wat nieuwe tekenfilms voor onderweg en om half 10 gaan we weer terug naar de boot.
We maken een todo lijstje van dingen die echt nog moeten gebeuren voor ze over kunnen steken. Alle verstagingen moeten worden geborgd en er moet nog de mast in worden gegaan om te kijken wat de voorstag boven heeft gedaan met dat geklepper en gedraai.
Zondagochtend motoren we naar de haven van Arrecife, waar we hopen te kunnen tanken want we hebben meer diesel gebruikt dan verwacht. Jip had hem al niet volgegooid. Helaas is er geen tankstation en moeten we 5 keer op en neer naar de benzine tankstation, 15 min. Lopen. Terug regelen we steeds een lift. Jip duikt nog een keer onder de boot want hij vertrouwd zijn schroefas niet helemaal maar zoals hij kan zien is er niets mis mee. Ik doe de was en ruim op. Ondertussen arriveert de bemanning voor de oversteek.
Mijn taak zit er op. Ik laat niet helemaal gerust op een goede afloop van de volgende rit de mannen alleen. Ik heb veel geleerd , helaas vooral hoe je niet zo onvoorbereid op pad moet gaan. Onderhoud aan een zeilboot is erg belangrijk en vooral het bijhouden, en verzorgen van je spullen.
Het zeilen over dit soort oceanen krijgt je schip het vaak flink voor zijn kiezen en je bent te laat als je pas iets gaat doen als het stuk gaat.
Dit waren voornamelijk mankementen die hadden kunnen worden voorkomen.
Ik bereid elke zeil trip goed voor. Ook zorg ik dat er altijd een pan eten klaar staat wat maar op gewarmd hoeft te worden. Nu is het wel zo dat we niet gegeten hebben maar ook geen tijd hadden om honger te hebben, maar toch. Natuurlijk kan er iets kapot gaan waar je niets aan kan doen dat gebeurd bij mij ook wel eens.
Voor de rest heb ik een plezierige samen werking gehad met Jip. Al snel wordt je dan een team wat zeker op een zeilboot erg belangrijk is. Ik ga met de ferry terug naar de liberty.
Die tocht duurt 7 uur. Op zich wel gezellig er is een heel entertainment programma.
Wel balen ik vergeet mijn tabblad, die ligt nog onder mijn dekbed verstopt tegen het buiswater en daar heb ik niet meer aan gedacht, dus die gaat nu mee naar Ibiza.
Ondertussen heb ik vernomen dat Janneke een mooie zeiltocht heeft gehad naar Gibraltar met een mooi windje. Ik ben blij voor ze.
Na twee weken ben ik terug gezeild naar Las Palmas, was weer niet zo’n leuke tocht. Zoals gebruikelijke wind en golven op de kop en met de nodige pk s er bij( motor aan) doet de Liberty er weer 11 uur over.
Dan is het wel weer heerlijk om vaste grond( een steiger) onder je voeten te voelen en weer volop het water te kunnen laten stromen. Internet weer gewoon op te kunnen . Alleen de zon is dan niet zo overvloedig aanwezig maar dan kun je ook gewoon wat doen .
De eerste dagen altijd druk met wassen, poetsen, wat reparaties, de voorraad bakken weer aan te vullen enz. En natuurlijk de sociale contacten, hoewel het dit keer minimaal is.
Vriendin Gerdje is nog in het zuiden, die komt zodra de wind het toelaat. Ik was net op tijd weg anders had ik minimaal nog een week daar gelegen vanwege te harde wind.
En zijn niet zoveel vrienden meer in Las Palmas en na een week hier min of meer alleen aan de steiger te liggen besef ik dat het echt tijd wordt voor mijn zomer programma. Richting La Palma.
Aan mijn steiger liggen voornamelijk fransen, en die kunnen geen woord Engels. Daar doen de meeste ook niet de moeite voor. Mijn overbuurman , die recht in mijn kuip kijkt , doet een poging, maar het is al gauw, alle talen door elkaar en handen en voeten werk. Toch komt hij op een gegeven moment met de vraag, nadat hij er achter komt dat ik alleen ben/vaar, of we de komende maanden niet samen de eilanden kunnen gaan bezeilen. Ik moet wel lachen, maar ik houd me in.
Ik zeg :”hoe kan dat nu, we kunnen niet eens met elkaar communiceren?” Ach dat lukt toch best vind hij. Nu wat we elkaar te vertellen hebben is al op de steiger gebeurd meer kunnen we niet zeggen dus ik wimpel hem netjes af. Gelukkig gaat hij de dag erop voor een paar weken terug naar Frankrijk met het vliegtuig zodat hij ook niet meer in mijn kuip kan kijken anders had ik mijn boot omgedraaid. Niet dat de man onaardig is maar een beetje privacy wil ik toch wel hebben.
Net wanneer ik bezig ben een plan te maken, komt de vraag van een bevriend stel, wat ik heb leren kennen voor anker liggend in Anfi of ik niet met de kaptein en zijn oudste, 9 jarig, zoontje met zijn boot( een 57 voet oud zeilschip) wil overzeilen van Anfi naar Lanzarote ,180 mijl. Daar komen vrienden van hem aan boord en samen zeilen ze dan door naar Ibiza. Vrouw en jongste zoon gaan met het vliegtuig naar NL.
Het lijkt me wel een uitdaging, dus vertrek ik donderdag 15 mei in de middag met de bus naar Anfi.
S ‘ochtends loop ik een snelheid en afstand record van het afgelopen jaar, dus wat conditie betreft klaag ik niet.
Voor de rest van het verhaal gebruik ik verzonnen namen, omdat …….. dat zul je gaande weg het verhaal wel begrijpen.
Tegen 4 uur vertrekt de Janneke met schipper Jip en zoon Jan en ikzelf. Zoals gebruikelijk de eerste 10 mijl geen wind. Maar dan zie ik toch voor ons de golven al weer omslaan. Ik adviseer maar alvast het grootzeil af te rollen nu het nog rustig is.
Janneke is moeilijk alleen te zeilen omdat oa de bedieningsknoppen van het electrisch rolsysteem niet in de buurt van de lieren zit dus er moet er altijd 1 de knop indrukken en de andere de schoot aantrekken.
Al gauw krijgen we 25 tot30 knopen wind op de kop en we kunnen niet hoger dan 60 graden aan de wind zeilen.
We hopen maar dat de wind wat meer naar het noorden gaat draaien zodat we later in de nacht wat meer richting ons doel kunnen zeilen.
De eerste uren sta ik achter het stuur.
Ik vind het fijn om te doen, maar ik weet ook niet of de stuurautomaat deze wind en golven aan kunnen en om eerlijk te zeggen weerhoud het mij er ook van om zeeziek te worden.
Janneke heeft geen buiskap en zeilkleding is niet echt voorhanden, wat dus inhoud dat iedere golf die overkomt ik ook te pakken heb. Binnen begint het ook een waterpaleis te worden, de ramen op het dek zijn niet echt tegen deze golven zee bestand.
Ik vraag schipper Jip of hij daar nooit eerder last van heeft gehad, maar de heen tocht een half jaar geleden was voor de wind en dan komen er geen golven over, en het laatste half jaar is er niet echt mee gezeild dus nee niet eerder
meegemaakt. Ook valt er binnen van alles om, ze zijn niet gewend om alles vast te zetten. Jan wordt ondanks een primatoertje zeeziek en roept regelmatig om zijn vader. Hij wil naar huis en vind dit echt niet leuk. Voor hem is dit ook zijn eerste zeiltocht. Ik heb vreselijk met hem te doen. Ik weet zo goed wat hij door moet maken. Ik was op die leeftijd ook altijd zeeziek en bang.
Na een paar uur krijgen we het zo koud in onze natte kleding dat we toch de stuurautomaat maar aan zetten en naar binnen gaan. Janneke heeft een heel mooi groot dokhuis dat wil zeggen vanuit een overdekt dokhuis kun je buiten ook alles in de gaten houden.
Volgens ons wachtsysteem gaat Jip zijn bed in om ca 10.00 uur. 10 min later hoor ik een klap en kijk verschikt het hele schip af om te controleren wat er aan de hand is.
Het is pikdonker en ik kan het niet vinden, de klappen herhalen zich en Jip verschijnt ook boven dek. Na zeker 15 min. Rondturen ziet Jip dat de voorste rolfok los bungelt.
Vanmiddag had ik al gezegd dat ik de voorstag maar erg los vind zitten en Jip zei toen ja in Lanzarote moet ik de boel maar eens wat meer aandraaien. Maar dat is nu te laat dus. Hij was er al helemaal uit zijn spanner gedraaid.
Die niet geborgd was dus, zodat hij nu nog alleen aan de stroomdraad vast zit. Gelukkig is er een tweede stag maar toch. Jip gaat naar voren en ik houd hem goed in de gaten. Iedere golf die over hem heen komt ben ik weer blij als ik zijn blonde kop weer boven zie komen.
Ik neem het roer en probeer het schip voor de wind uit te laten lopen. Jip heeft me wel uitgelegd hoe ik de motor moet starten maar dat kan alleen van binnen uit.
Wat hij niet heeft verteld is dat je daarvoor eerst een kraan moet opendraaien en die zit onder de vloer in de achterkajuit. Hij kan niet open blijven staan wat normaal wel het geval is maar bij hem loopt de motorruimte dan vol water. Wat dus betekend dat je niet even snel de motor kan starten .
Alles moet dus op zeil gebeuren. Jip is zo een uur bezig om de boel een beetje met lijnen vast te binden wat niet al te best lukt maar meer kunnen we op dit moment niet doen.
Er gaat dan van alles door je hoofd, terug gaan, de crew voor morgen afbellen? Wat had er niet kunnen gebeuren als we het iets later hadden ontdekt en die stroomdraad het niet gehouden had, dan was er een gewicht van ………heel veel kilos rond gaan zwiepen met alle gevaren van dien.
Gelukkig zwakt de wind tegen de ochtend ietsje af tussen de 20 en de 25 knopen.
Van slapen komt niet veel .
Jip kent dit deel van de Canarische eilanden niet en vraagt mijn advies wat we het beste kunnen doen. Ik stel voor Gran Tarajal binnen te lopen op Fuertevenura.
We hebben er dan 100 mijl opzitten. Daar ken ik wel wat mensen en weet dat er veel te krijgen is en op de werf zijn ze erg behulpzaam als we hulp nodig hebben. Zo gezegd zo gedaan lopen we dan om 11 uur in de ochtend Gran Tarajal binnen.
We worden zoals altijd in de meeste Canarische eilanden meteen opgevangen en ik vraag of we een paar uurtjes mogen blijven liggen voor reparatie werkzaamheden en dat is goed.
We liggen nog maar net en er komen al twee Fransmannen van andere schepen Jip helpen met de voorstag. Er wordt van alles uit de kast gehaald om het probleem op te lossen.
Jan maakt van de gelegenheid gebruik om meteen een praatje te maken met het enigste kind wat er rond loopt ook van een Franse boot en ze zwemmen, vissen, roeien en spelen op de steiger met de waterslang. Jan heeft ook al die maanden voor anker gelegen met zijn ouders en dan is een keer op de steiger spelen wel heel leuk. Hij heeft geen tijd om te eten en zijn zeeziekte is snel vergeten.
Het werk aan de voorstag verloopt voorspoedig en daarna gaat Jip de elektrische aansluiting in orde maken. Ik wordt op pad gestuurd met de behuizing er van om te kijken of ze er opnieuw een ring op kunnen lassen. Helaas gaat dat vandaag niet mee lukken. Tegen 3 uur is de klus voor nu dan even geklaard , dat wil zeggen zo kan Janneke wel in Ibiza komen verwacht Jip. We drinken nog een borrel bij Marcel, een bekende van mij die daar ook in de haven ligt.
Dan gooien we weer de lijnen los en varen we nog 25 mijl verder naar Rosario. We hadden gehoopt op een rustig tochtje maar dat word het niet. Heel dicht langs de kust motoren we toch weer tegen de wind en de golven in.
Waar we dan om half 9 het anker weer laten vallen.
Gebroken en moe liggen we om 9 uur in bed. Ik heb mijn lenzen al 36 uur in en nu ik ze uit doe doen mijn ogen vreselijk pijn.
Ze worden helemaal rood en het enigste wat ik kan verdragen is mijn ogen dicht doen. De dagen erna heb ik ook nog veel last van mijn ogen en draag maar een bril.
Vrijdag zeilen we op ons gemak naar Lanzarote, waar we het anker in een grote baai neergooien. Het waait er wel hard maar er staan weinig golven in de baai. Ted en Kirsten liggen er ook te wachten op goede wind om over te steken naar het vaste land van Spanje/Portugal. Die ken ik nog vanuit Las Palmas. Ik vraag aan Ted of hij ons naar de kant kan brengen met zijn bijboot. Dat is geen probleem.
Jan geniet, “ net of we in een ander land zijn” zegt hij. We doen wat boodschappen en eten wat in een soort cafetaria waar ze internet hebben. We halen de weerkaartjes binnen en het ziet er gunstig uit om zondag , als de andere bemanning aankomt , meteen door te gaan. Jan download meteen wat nieuwe tekenfilms voor onderweg en om half 10 gaan we weer terug naar de boot.
We maken een todo lijstje van dingen die echt nog moeten gebeuren voor ze over kunnen steken. Alle verstagingen moeten worden geborgd en er moet nog de mast in worden gegaan om te kijken wat de voorstag boven heeft gedaan met dat geklepper en gedraai.
Zondagochtend motoren we naar de haven van Arrecife, waar we hopen te kunnen tanken want we hebben meer diesel gebruikt dan verwacht. Jip had hem al niet volgegooid. Helaas is er geen tankstation en moeten we 5 keer op en neer naar de benzine tankstation, 15 min. Lopen. Terug regelen we steeds een lift. Jip duikt nog een keer onder de boot want hij vertrouwd zijn schroefas niet helemaal maar zoals hij kan zien is er niets mis mee. Ik doe de was en ruim op. Ondertussen arriveert de bemanning voor de oversteek.
Mijn taak zit er op. Ik laat niet helemaal gerust op een goede afloop van de volgende rit de mannen alleen. Ik heb veel geleerd , helaas vooral hoe je niet zo onvoorbereid op pad moet gaan. Onderhoud aan een zeilboot is erg belangrijk en vooral het bijhouden, en verzorgen van je spullen.
Het zeilen over dit soort oceanen krijgt je schip het vaak flink voor zijn kiezen en je bent te laat als je pas iets gaat doen als het stuk gaat.
Dit waren voornamelijk mankementen die hadden kunnen worden voorkomen.
Ik bereid elke zeil trip goed voor. Ook zorg ik dat er altijd een pan eten klaar staat wat maar op gewarmd hoeft te worden. Nu is het wel zo dat we niet gegeten hebben maar ook geen tijd hadden om honger te hebben, maar toch. Natuurlijk kan er iets kapot gaan waar je niets aan kan doen dat gebeurd bij mij ook wel eens.
Voor de rest heb ik een plezierige samen werking gehad met Jip. Al snel wordt je dan een team wat zeker op een zeilboot erg belangrijk is. Ik ga met de ferry terug naar de liberty.
Die tocht duurt 7 uur. Op zich wel gezellig er is een heel entertainment programma.
Wel balen ik vergeet mijn tabblad, die ligt nog onder mijn dekbed verstopt tegen het buiswater en daar heb ik niet meer aan gedacht, dus die gaat nu mee naar Ibiza.
Ondertussen heb ik vernomen dat Janneke een mooie zeiltocht heeft gehad naar Gibraltar met een mooi windje. Ik ben blij voor ze.
-
23 Mei 2014 - 17:33
Jos Buskens:
Hoewel ik natuurlijk al op de hoogte was van je capriolen met Jip en Janneke, moet ik zeggen dat je er weer een mooie verhaal van hebt gemaakt met leuke foto's. Groetjes Jos X (J2eV) -
26 Mei 2014 - 12:55
Marlene:
Hi lieve Cynthia,
Wie is hier de held(in) van het verhaal; Jip, Janneke, Jan, Cynthia of toch maar alle vier.
Als moeder kies ik toch maar voor jou als mijn heldin en aan je herinneringen uit de tijd dat jezelf 'kleine Jan' was. Ik ben trots op je; afspraak is afspraak en ik ga ervoor.
Enne .....ben het eens met Jos; 'Je verhalen zijn heerlijk om te lezen'.
Liefs en knuffel,
Marlene
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
