Mijn weken in NL als

Happy on the Canarisch
Wat kan een mens toch vastzitten in oude gewoontes. Zelfs ik, hoewel ik vind dat ik best wat uitdagingen aanga, zit ik vast aan mijn titel van deze website “op weg naar het zuiden” maar zoals je misschien is opgevallen hij is veranderd. Een inmiddels goede vriend maakte mij daar attent op. Hij zei: Cynt je bent daar al bijna een jaar en nog zet je boven je verslagen ”op weg naar het zuiden” wordt het niet eens tijd dat te veranderen. En vandaag tijdens mij hervatte hardloop training( sorry Joke, het hardlopen is er de laatste tijd een beetje bij in geschoten;-) ) bedacht ik deze nieuwe titel.
Misschien vraag je je dan af waarom Engels? Nu dat is voor mij logisch. Engels is zo’n beetje mijn voertaal aan het woorden. Ik zou wel willen dat dat Spaans is maar zoals jullie eerder hebben kunnen lezen is het geen haalbare zaak voor mij en dan erbij een Spaanse titel kan zeker de helft van mijn lezers dan weer niet vertalen.

Genoeg hierover ik was gebleven bij mijn laatste dag op La Palma.
Dinsdagavond 24 september ga ik na een leuke charter dag en afscheid nemen en 5 mijl verder op, aan een mooring liggen, scheelt woensdag weer een uur.
Maar daar krijg ik dus spijt van, wat om deze tijd van het jaar nooit is, is nu wel, westen wind, dus de golven op de kant. Dat heb ik geweten, geen oog heb ik dicht gedaan.
Mijn plan is de volgende dag om 6 uur te vertrekken, nu kan ik ook eerder gaan want ik ben toch wakker, maar het is echt pikkie donker en ik wil om de zuidpunt met een beetje licht zijn, om de golfslag en de wind daar te kunnen inschatten. Want dat kan ook ineens veranderen daar. Eindelijk kan ik dan de mooring lijn los gooien

Ik zie echt geen hand voor ogen met alle boord lichten aan en een hoofdlampje op vaar ik voorzichtig naar achteren om geen mooring lijn in mijn schroef te krijgen. Er staat al meteen wat wind ( dacht ik) dus zoek waar die vandaan komt en hijs de zeilen. Maar algauw blijkt dat wat erg positief te zijn maar naar een uurtje motorzeilen kan hij dan toch uit. Om half 8 ben ik bij de zuidpunt en het begint net wat schemerig te worden. Goed gepland Cynt. Er staat ca 15 knopen wind van achteren, het zeilt als een speer met de boom in het voorzeil.

Ca half 10 beginnen mijn ogen dicht te vallen, de zeilen staan goed en ik hoef weinig te doen. Ik bedenk dat het misschien een mooie oefening is om met de wekker in mijn hand me zelf te slapen te leggen op de buiten bank, zal ik toch moeten leren en geloven dat ik dat ook kan. Met het oog op eind van de week wanneer ik 100 mijl in een keer in mijn eentje moet afleggen.
En ja hoor aan het einde van de oefening om 11 uur heb ik weliswaar echt geslapen de laatste 20 minuten. En de keren daarvoor ook best kunnen rusten. En steeds als de wekker afging even om me heen gekeken, wat zeil bijgesteld en weer verder gaan slapen. Ik sta versteld van mezelf en krijg steeds meer vertrouwen dat ik misschien wel heel de tocht alleen kan doen.

Om 11 uur ga ik thee zetten met een plak peperkoek als ontbijt. De wind is ondertussen naar een minimum gegaan maar nog net genoeg met de stroom er bij om de motor nog even uit te laten. Maar om 12 uur ga ik echt niet meer vooruit dus de tor aan. En helaas tot bijna het einde. Nog ca 1,5 uur kunnen zeilen. En juist waar ik had verwacht een rustiger water te vinden achter Gomera ging het even flink waaien. Wel heb ik van echt heel dicht bij heel veel dolfijnen gezien. Ze zwemmen heerlijk mee aan de voor punt van de Liberty. De oceaan was op dat moment spiegelglad en heel helder blauw ik heb hele mooie foto’s en filmopnames kunnen maken, machtig.
De laatste uren is het nog hard sjorren aan die zeilen. Met iedere keer die wind wisseling moest het voor zeil ook steeds ingerold en uitgerold worden. Boom er in en eruit. Als de boom er in en er uit gaat heb ik geleerd hem eerst weer in te rollen en dan de boom er in, dan sta je niet zo te wiebelen op dat slingerende voordek met het inprikken van de spinaker boom.

Dus toch nog moe kom ik om 7 uur aan in de haven van San Sabastiaan , waar ik weer een warm ontvangst krijg van Liesbeth en Hans. De heerlijke zelfgemaakte vissoep staat al weer klaar en natuurlijk het luisterend oor.

De dag er op spoel ik de Liberty weer goed af. Was mijn bedden goed met de hand.
Altijd een heel karwij. Schrijf aan mijn verslag en praat lekker bij met Liesbeth. Zo’n dag is altijd zo om. S’ avond wordt ik weer uitgenodigd voor een heerlijke vegetarische maaltijd natuurlijk bij Hans en Liesbeth aan boord. Ga niet al te laat naar bed want de volgende ochtend loopt mijn wekker weer om half 7 af.

Zodat ik 27 september om 7 uur bij de bakker sta voor een vers broodje. Hans staat al weer klaar op de steiger om me los te gooien. Ook Liesbeth verschijnt in haar Pyjama om uit te zwaaien. Ik wacht nog even want ik wil een beetje schemer hebben bij het verlaten van deze haven in verband met de windversnelling net buiten de kom. Maar het valt mee. Met een heerlijk gangetje zeil ik dan naar Tenerife waar ik om half 2 aankom.

Ondertussen is het stevig gaan waaien en ook in de redelijk onbeschutte haven waait het 18 knopen. Er staat een haven meester te roepen welke box ik in moet varen maar ik roep dat ik eerst alles klaar moet maken, om onbeschadigd de box in te draaien denk ik bij mezelf. Ik geloof dat hij het niet echt begrijpt.
Maar ik neem daar toch gewoon de tijd voor. Er is weinig ruimte om mijn ding te doen dus steeds zet ik de motor weer in zijn achteruit/vooruit om de volgende stootwil op te hangen.
Het waait zo stevig dat het niet mee valt om niet verstrikt te raken tussen de voor anker gelegen boten. Als ik er voor klaar ben vaar ik dan toch naar de aangewezen box.
Nu lijkt het handig zo’n havenmeester op de kant maar die weten vaak niet wat ze moeten doen, zo raar. Het is een smalle insteek maar zonder moeite draai ik de Liberty op zijn plaats.
Stap op de steiger om zelf al mijn lijntjes vast te maken. Trots als ik op mezelf ben sta ik even op de voor punt te genieten. Komt er een wat oudere man al klappend langs en zegt knap hoor op zijn Spaans. Natuurlijk ben ik blij met zo’n compliment maar later denk ik. Je had ook even kunnen helpen? Zal wel zijn reden hebben waarom hij liever toeschouwer wilde zijn.

Een uurtje later krijg ik een smsje van Ton, reisleider van de SRG ( stichting gehandicapten reizen) dat de reis naar Tenerife niet doorgaat. Alle deelnemers staan voor niets op het vliegveld. Ik heb jaren voor de SRG als reisleider geholpen op dit soort vakanties als vrijwilligster en toen ik hoorde dat ze naar Tenerife zouden komen heb ik mijn hulp aangeboden voor een paar dagen. Maar de reisorganisatie is failliet dus de reis gaat niet door. Ik wilde ze vanavond om 7 uur van het vliegveld naar hun hotel vergezellen. Wat balen voor hun. Mij geeft het wel wat meer ruimte om toch op tijd mijn einddoel te bereiken.

Dus de volgende ochtend vaar ik om kwart voor 7 weg. S’avonds ben ik goed in het pikkie donker de uitgang gaan bestuderen. Het is hier allemaal erg klein en weinig ruimte om eerst rustig alles op te ruimen voor dat ik het ruime sop kies. Het waait nog steeds stevig.
Er is nagenoeg geen verlichting zelfs de ingang is niet verlicht. Hier moet je dus niet s’nachts naar binnen varen denk ik.

Maar vanochtend is het blad stil. En dat heeft het 56 mijl volgehouden. Dus de motor heeft weer over uren gemaakt. Om 7 uur laat ik mijn anker vallen in Anfi, Gran Canaria. Het geeft me een beetje een thuis gevoel. Dit keer liggen er meer zeilboten voor anker. Na een frisse duik en mijn avond eten duik ik weer mijn bed in. Ik krijg ook nog een telefoontje van Greame, een Engels gezin waar ik het erg goed mee kan vinden,+ dat hij een opstapper voor me heeft voor de volgende uitdaging. 100 mijl naar Gran Tarajal op Fuerteventura.
Mijn eind doel van deze week/maand. Ik had hem gezegd dat ik er tegen opzag zo’n groot stuk alleen te moeten zeilen en dan de nacht vind ik erg moeilijk. Hij vind alles knap wat ik doe en dat vooral omdat hij het zelf niet kan of aandurft hij ligt dan ook al bijna een jaar aan de steiger in Las Palmas omdat hij geen goede schipper kan vinden om verder te gaan.


Zondag krijg ik eerst bezoek van vriendin Marleen. Die zwemmend naar me toe komt omdat ik de bijboot al opgeruimd heb. We kletsen gezellig bij over waar we de laatste weken zoal mee bezig zijn geweest. Heerlijke vriendinnen praat.
Om 4 uur vaar ik naar de kade van Arquinequin waar ik de Liberty even langs een vissersboot leg om Franco, mijn opstapper voor de volgende tocht aan boord te nemen. Greame , Camille en Alexander zijn er ook.
Ik vraag ze of ze even met hun auto wat extra diesel willen halen want het beloofd weer vele motor uren te worden. Ze vragen of ik mee ga. Ik laat Franco achter op de boot, zonder eigenlijk echt welkom te heten.
De vissers boot waar ik tegen aan lig is goed aan het spuien waardoor het er erg onrustig liggen is.
Dus veel tijd heb ik niet. Graeme en Camille willen even hun ei kwijt en in korte tijd vertellen ze wat ze dwars zit. Ook hebben ze steeds weer mijn advies nodig over uit een lopende dingen. Na de reserve tankjes gevuld te hebben nemen we weer afscheid en starten we de motor om aan onze trip te beginnen.
Onderweg maak ik verder kennis met Franco, de hulk zoals Marleen en ik hem noemen. Ik kende hem wel van zien en van verhalen en heb er ook wel eens een woordje mee gewisseld. Het is een fransman die ook wel Engels kan zegt hij zelf maar in de praktijk zeer slecht niet te begrijpen blijkt tijdens deze reis. Het is maar goed dat er geen wind is wat dat betreft, want hij snapt er niet veel van.
Toch heeft hij zeker zijn nut. Hij ziet heel goed in het donker wat in het begin goed van pas komt. We komen namelijk langs een onverlichte visfarm in het water. Op de kaart wel aangegeven maar hij wordt nog wel eens verplaats weet ik uit ervaring. Ook de nacht krijg ik zo de kans om te slapen.
Ik doe de wacht 11 tot 2 en hij de rest. Dat wilde hij zo prima denk ik dan. De 10 donkere uren hebben we kunnen zeilen de rest op de motor. 22 uur zijn we onderweg geweest.


De volgende dagen houd ik me bezig om mijn schip klaar te maken om de kant op te gaan, alle papieren in 3 voud ingediend voor toestemmig, met een beetje geluk duurt het twee dagen maar dat geluk heb ik niet. Het worden er vier en dan lig ik eindelijk onder de kraan is er niemand. Nee, ze komen pas om 5 uur wordt me gezegd. Dus maar weer wachten.

Ondertussen de donderdagavond vlucht naar huis gemist. Nu ga ik maar voor de zondag vlucht. Gelukkig heb ik een open ticket dus een echte ramp is het niet. Maar om half 6 krijg ik te horen dat er geen steunpalen voor mijn schip zijn met een kiel van 1.90. Ze zijn er wel maar niet voor 5 weken.
Er ontstaat wat strijd daar over op de wal . Het einde van het liedje is dat ik om 6 uur weer terug in de box lig. Mijn tussen persoon hier zegt dat hij het volgende week met zijn vriend, ook weer een bevriende man van hier die ik ken, gaat regelen.
Hij zal zorgen dat mijn boot de kant op gaat. Nu gebeuren er vreemde dingen hier wat mij er van weer houd om sleutels en geld meteen maar bij hun achter te laten.

Mijn buren kende ik al uit las Palmas en vraag hun hulp of ze bieden hem eigenlijk zelf aan. Ik geef hun de bootsleutels , het geld en de nodige instructies om volgende week hopelijk mijn boot toch op te kant te krijgen. Er moet het een en ander gebeuren , schroefas moet vervangen worden en nieuwe antifouling.
En op de kant staan is hier zoveel goedkoper dan in het water blijven liggen en beter, dus ik wil de kant wel op.

Ik ga namelijk na een paar dagen in Nederland , 3 weken naar Tanzania om mijn vrijwillerswerk voor de doven kinderen, wat ik al jaren daar gedaan heb, te hervatten. Daarna vlieg ik via Nederland vrijwel meteen weer door naar hier toe. Dus al met al 4 tot 5 weken weg.

Mijn laatste dag hier loop ik weer hard, zoek een internet cafe op om dit verslag te plaatsen en rommel nog wat verder.