Suriname - Martinique

Februari 2020, Suriname - Martinique

Na een maand Suriname met de nodige klusjes en leuke dingen arriveert Maartje, mijn schoondochter, ze zeilt een maandje mee. Best spannend, ik ken haar natuurlijk al heel lang maar ja een maand op elkaars lip is toch anders. En dan ook nog een bed delen? Vanaf de eerste dag voelt het al helemaal goed. Ze heeft het een en ander meegenomen voor reparatie of verbetering van de Liberty en samen maken we er een klusdag van. s’-Avonds worden we uitgenodigd bij een barbecue van allemaal zeilers die in Waterland liggen. Het is erg gezellig. We worden mee gevraagd voor de dag er op om mee het binnenland in te gaan onder begeleiding van een gids. Ik pas, ik heb echt nog te veel te doen voordat morgen de rest van de crew komt. Maartje gaat gezellig mee.

24 februari arriveert de rest van de crew. Aart, Lidewij en Charlie.
Aart begint meteen met wat klusje en repareert uiteindelijk de buitenboord motor, ik roei al een maand naar de kant.
26 februari kunnen we pas uitklaren. Want een dag eerder is het een feestdag in Suriname. Na het uitklaren maken we er een toeristische dagje Paramaribo van.

27 februari zijn we allemaal klaar voor om te vertrekken. Rienk van de Jive wil ook vandaag vertrekken.
Wij gooien de mooring los om half 10 en varen met de stroom mee de rivier af met een snelheid van 9 knopen zijn we binnen 3 uur bij de uiterton en vervolgen we onze koers. Rienk is 1,5 uur later vertrokken vanaf Waterland, 5 mijl verder het binnen land in. Die gaan we wel weer zien in Tobago.

We hebben een snelle start, buiten is er meer wind dan voorspeld en we halen een hoog daggemiddelde. Als de wind zo blijft zijn we ruimschoots voor het donker zondag op plaatst bestemming. Voor alle crew aan boord is het nieuw om drie dagen en nachten door te zeilen. Om te beurt nemen ze het roer om de boot te leren kennen. Voor het eerst sinds november hijsen we het grootzeil. We hebben 1 keer te maken met een squall, dat wil zeggen in de regel flinke bui met veel wind. De bui valt niet wel hebben we de wind. Een mooie oefening om te laten zien hoe we gaan reven. Iedereen krijgt een taak en al snel blijkt dat we een goed team zijn.
De nachtwachten worden ingedeeld, Aart en ik de wacht draaien en daar hulp bij krijgen van de andere crew leden.
De tweede nacht neemt Maartje twee uurtjes de wacht over met Lidewij en daarna kom ik er bij.
We varen eerst een stuk uit de kust zodat we bij Venuzela zeker 100 mijl uit de kust zijn. Het blijft een niet echt veilig land.
Onderweg zien we een aantal booreilanden op grote schepen met daarbij vele andere schepen voor anker. Ook zien we een schip dat bezig is met affakkelen en dat midden op zee. Geen idee wat daar precies gebeurd.
Soms zien we uren niets en dan weer een aantal schepen bij elkaar.
De wind is redelijk constant 15 tot 20 knopen noord oost.

De derde dag gaat de wind draaien naar zuid en naar de 8 knopen wind. We zetten de boom er in , maar dat helpt niet echt. Twee uurtjes zeilen we maar 4 tot 5 knopen. We zijn verwend met onze 7 tot 8 knopen snelheid. Maartje vind dat maar moeilijk. Gelukkig na 2 uur komt de gewone wind weer terug en halen we als nog een record van 176 mijl als dag resultaat.
We hebben regelmatig prachtige sterrenhemel, helaas weinig maan te zien op deze trip.

We zijn ondertussen allemaal een beetje in geslingerd en wordt er redelijk tot goed geslapen.
Zondag ochtend 1 maart bij zonsopkomst is er land in zicht, altijd bijzonder na zoveel dagen op zee, zeker voor deze Crew. Zelf begin ik het al niet meer bijzonder te vinden, wat ook wel weer jammer is.

Deze tocht is wel echt genieten, halve wind tot bakstag windje, meestal vol zeil maar ook gezeild met twee reven en niet omdat het te hard waaide maar om dat het meer comfortabel zeilt. En dan zulke hoge snelheden.

Om half 12 zeilen we de baai in bij Charlotte ville, waar ook de Free ligt die ik uit Suriname ken. De rest is al weer vertrokken. Als we het anker laten vallen bij een diepte van 15 meter komt Ype ons meteen verwelkomen. We jumpen meteen het water in, heerlijk vanaf de boot. Wat een luxe. Een fantastische baai, omringd door vele hoge bomen.
Ik had van onze voorgangers gehoord dat op zondag aankomen het inklaren heel duur zou zijn. Ik besluit om me pas op maandagochtend te melden.
Zondag avond gaan we met zijn alle, de bemanning van de Free en van de jive , die ondertussen ook gearriveerd is, eten bij een plaatselijke strand tent. Waar we na heel lang wachten eindelijk ons eten krijgen maar het was zeker het wachten waard. Super lekker.
Zo komen we onze dag wel door.


Vanavond hebben we een barbecue op het strand ter eren van de verjaardag van Ipe. We kopen een behoorlijk vis bij een vissersmannetje wat langs de boot komt voor op de barbecue. We maken er een pasta salade bij en het wordt een reuze gezellige avond op het stand. Hoe later hoe meer drank er in zit en uiteindelijk nemen de meeste van ons laat in de avond nog een duik in de zee naakt want niemand heeft zijn zwemkleding bij zich.

De volgende dag huren we een taxi busje en gaan we naar de watervallen. Op zich wel mooi maar de entree die we er voor moeten betalen liegt er ook niet om. Het blijkt maar een half uurtje rijden te zijn en we vragen onze chauffeur nog een stukje verder te rijden maar dat doet hij niet voor dezelfde prijs. Maartje weet nog wel een tussenstop te regelen.

De volgende ochtend moeten we al weer uitklaren ook met zijn alle en we vertrekken om 18.00 naar Grenada, 85 mijl , wat niet in een dagtocht te doen is. Als we net voor het donker en de dreigende onweerslucht de baai uit willen zeilen rolt het voorzeil niet uit. Snel kom ik in actie, we draaien terug de baai in het begint al aardig hard te waaien. Ik haal het hijstoeltje tevoorschijn en geef de instructie hoe ze me omhoog moeten hijsen, veilig. Aart zoekt wat beschutting van de baai op en houd de Liberty met de kop in de wind, zodat ik aan de achterkant van de mast goed omhoog kan. Ik kijk wat er mis is boven maar kan het niet zo zien. Ik rol het voorzeil boven zelf een stuk uit en laat hem weer indraaien zodat ik kan zien waarom het zo moeilijk gaat. Ik zie het probleem maar kan het nu niet oplossen.
We vertrekken uiteindelijk maar een half uurtje later en nog net voor het echt donker wordt.
Het is een moeilijke en moeizame nacht. Geen van ons slaapt echt, vaak zijn we met drieën buiten. Veel vervelende golven dat komt omdat er een oost/ west stroming staat en een west/oost stroming die tussen de eilanden elkaar tegen komen en wat een ware klotszee tot gevolg heeft.
We komen uiteindelijk twee vrachtschepen tegen. Het is moeilijk in te schatten waar ze heen gaan op de AIS. We roepen ze op via de marifoon maar het duurt even voor ze op de lijn komen. En vervolgens moeilijk te verstaan. Ze vragen of we uit de buurt kunnen blijven. Normaal stuur je op de kont van een groot vrachtschip. Omdat wij de wind pal van achteren hebben kunnen we weinig doen. We rollen het voorzeil in en starten de motor. Maar het lukt maar niet om ze te passeren. Uiteindelijk kwamen we er achter dat ze met 3 mijl achteruit dreven, zodat we besluiten om onze koers te veranderen en zeilen we voor hun langs.
Iedereen was ondertussen op en ging daarna weer naar bed. Maartje en ik hebben toen 5 uur wacht gedraaid want we hadden al wel door dat de andere eigenlijk geen zin hadden of het niet op konden brengen om lang wacht te draaien.De volgende ochtend zetten we iets de rem erop omdat we niet in het donker aan willen komen in Prickly bay. De laatste paar mijl worden we flink weggezet waardoor we veel hoogte verliezen.

Moe komen we om 9 uur de baai binnen. Het ligt er helemaal vol met boten. We zoeken een anker plekje maar vinden dat niet echt dicht bij het inklarings kantoor. We nemen een mooring en binnen notime komt er iemand die verteld ons dat die omgerekend 25 euro kost. Ik vraag of het goed is als we eerst even wat uurtjes slapen. Dat is oke. Binnen het uur hoorde ik Aart al bezig zijn met de bijboot oppompen. Ik ga ook mijn bed uit en even later zitten we in de bijboot naar de aanlegsteiger. Eerst willen we Oost Caribische dollars pinnen daar blijken we voor met de taxi naar de bank te moeten, ook is er geen restaurant in de beurt en geen supermarkt. Uiteindelijk besluiten we los te gooien van de mooring en verder de hoek om te varen naar Saint George, waar het allemaal te doen is. 10 mijl verder. We komen daar uiteindelijk om 16.00 uur aan. We in een super luxe haven liggen met zwembad en al. De wc/ douche zijn complete badkamers per persoon. Mijn crew gaat uit eten ik besluit aan boord te blijven ik ben vreselijk moe.

6 maart
Op advies van mijn zus besluit ik wat taken uit handen te geven. De rest van onze planning vraag ik de dames op zich te nemen, en ze vinden het leuk om te doen. Ze gaan met laptop en al naar de kant voor internet en onder het genot van een koude koffie/ en later een lunch zetten ze de planning op papier met alle andere nodige informatie over waar en hoe inklaren tot ons einddoel Martinique. Aart en ik gaan aan de slag met het rolsysteem. Het voor zeil moet er vanaf en al gauw ziet Aart het probleem en los het op. We gaan op zoek naar een watersport winkel om voor een nieuwe dinghy te kijken en een schroef voor mijn buitenboord motor. En daarna gaan we op zoek naar een simkaart. Daar zijn we echter het langste mee bezig , het voordeel is dat we heel de stad zien nu. We komen eind van de middag enthousiast terug met sim kaart, zonder bijboot want daar moet ik nog wel even voor sparen. De dames hebben een mooi programma in elkaar gezet. Het is een goede dag geweest.

7 maart gaan we op tijd weg. Naar Union Island 42 mijl. Overal waar we aankomen , komen er gelijk jongens lang zij die een mooring willen verkopen dit doen we alleen als we echt niet kunnen ankeren. Dit keer vragen ze echt belachelijke bedragen en we droppen ons anker dus vlak bij de aanlegsteiger.
Het voordeel is een klein stukje met de bijboot het nadeel is heel onrustig iedereen vliegt met een sneltrien vaart langs zodat het heel onrustig ligt en we weinig ankerketting uit kunnen gooien omdat we anders op een ander schip zitten. Het is al laat en ik wil nog inklaren. Maartje houd een voorbijkomende dinghy aan en vraagt of ik mee kan naar de kant, omdat onze bijboot nog niet opgeblazen is. Ik krijg een lift en dan blijkt dat het douane kantoor allang dicht is. Ik zoek weer een lift terug, en we eten aan boord een hapje.

De volgende dag verkennen we het eiland, een heel apart dorpje, Maartje en ik wandelen nog een stuk rondom het eiland de rest van de crew heeft minder met wandelen. Net voor het donker zijn we terug.

De dag erop gaan we 7 mijl verder naar Tobago Cays. Vlak voor de ankerplek begint de motor te trillen en gaan we niet meer vooruit. Aart roept dat we het anker moeten laten vallen, goede actie van hem het is maar 7 meter diep. Dan gaan Maartje en ik met een mes te water en vinden we een enorme zak om de schroef heen. Gelukkig is hij er snel af.

We blijven daar twee nachten liggen, het is een paradijs om er te snorkelen. Maartje ziet een schildpad en een grote rog. We zijn omringt door kleine eilandjes met palmbomen erop. Mijn crew gaat een avond mee barbecue met kreeft. Georganiseerd door de plaatselijke bevolking, dat kan elke dag.
De prijzen liegen er niet om. Je gaat niet meer per kg kopen maar per stuk. Vis vragen ze de hoofdprijs voor. Voor twee visjes 30 euro en voor tonijn betaal je 60 euro voor een kleine met kop en al ( 2,5 kg zeggen ze) terwijl even later de tonijn voor 8 euro per kg in de supermarkt ligt.
Lidewij vind het geweldig om die vis te slachten en klaar te maken.
Het waait erg hard op onze anker plek en ik blijf liever aan boord om op te passen.

11 maart staat Bequina op het programma. 32 mijl.
Dit is voor mij HET paradijs. Heerlijke rustige baai , we liggen vlakbij een afmeer steiger. Het is er veel minder toeristisch en de mensen zijn er heel relax. Niemand die aan je trekt dat je toch echt moet kopen wat ze aanbieden.
We eten bij een heerlijk en leuk restaurant met uitkijkt op de Liberty C en s’avonds drinken we nog wat bij de Sailors bar waar een aantal eiland bewoners muziek maken met zang er bij. Geweldig.
Ik vraag de dames of we hier nog een dagje kunnen blijven of dat in het programma past. Dat kan.
Maartje en ik maken weer een flinke wandeling om de baai heen. Het is ook hier weer behoorlijk warm, maar als we terug komen nemen we een frisse duik in het water.
Dit is werkelijk mijn droomeiland.

13 maart gaan we naar Wallildou bay, de laatste plek waar we uit kunnen klaren voor Saint Vincent. Het plan was hier een dagje te blijven maar er is hier echt niets te beleven, een bouwval op de kant. We zijn dus blij dat onze extra dag op Bequina was.
Als we daar aankomen, moeten we weer flink onderhandelen over de prijs van een mooring, want ankeren kunnen we hier niet, veel te diep en het mag ook niet. Als we dan eindelijk tussen de mooring en een lijn naar een paal vast liggen zie ik dat er drie bootjes zich aan ons vast geknoopt hebben om hun waar aan ons te verkopen. Sieraden en later ook brood en bananen. Ook komt er een zwerver op een plank aan zetten die om rijst en melk vraagt voor zijn kinderen in ruil voor onrijpe mango’s en papaya’s, waarschijnlijk ergens “geleend”. We hebben met de man te doen. We geven hem een kg rijst, melk heb ik niet. Ik voel me niet heel veilig hier. Te veel arme mensen.

De volgende dag vertrekken we vroeg naar Soufrière Saint Lucia. 42 mijl. Het is hier fantastisch zeilen, alles halve wind of scherp aan de wind en altijd genoeg wind. Achter de eilanden wat minder maar tot nog toe genoeg om het meeste te zeilen.
Wat is Soufrière een tegenvaller, je mag alleen aan een mooring liggen, ankeren is verboden. Mijn crew wilde dicht bij het dorpje liggen hadden ze wat te zien. We kunnen niet van boord af omdat we niet kunnen inklaren. De post hier is gesloten ivm het Corona virus. Voor het eerst dat we er iets van merken, wat in de rest van Europa al een tijdje te merken is. We gaan de volgende dag toch weer vroeg weg en een avondje aan boord is voor de meeste geen straf.
Van de wal komt aan alle kanten harde muziek het water over. De rust die ik in Bequina ervaren had is hier totaal niets van te merken.



15 maart 2020
Onze laatste zeildag van deze drie weekse trip.
Een mooie afsluiting. Vol zeil zeilen we de laatste 39 mijl de baai van Le Marin , Martinique in. Grote baai, voor het eerst worden we niet tegemoet gevaren door locals. Het verhaal gaat dat we niet de haven in mogen omdat we eerst een Test moeten ondergaan of we Corona hebben. En het is zondag dus dat wordt pas maandag. Ik roep op kanaal 9 de haven op en we zijn welkom. Er is niets aan de hand we mogen gewoon de kant op en morgenochtend alleen de captain zich melden op het havenkantoor.
Op de kant is het een gezellige boel en we houden ons afscheidsetentje in een leuk en vooral lekker restaurant.

Weer een verhaal wat de ronde doet en niet klopt.

De volgende ochtend gaat het havenkantoor 1,5 uur later open en krijgen we alle regels te horen. Vanaf vandaag gaan we net als de fransen op het vaste land, op slot. Paniek onder mijn crew leden, kunnen we nog wel naar huis? Alle telefoonlijnen over bezet, niet door te komen. Internet worden we niet veel wijzer van. Uiteindelijk is iedereen binnen 5 dagen weer goed thuis gekomen en lig ik voor anker in mijn uppie met veel onzekerheden over hoe nu verder.

Mijn gasten van april en mei komen niet. Gelukkig zijn er nog meer gestrande Nederlanders om me heen en heb ik nog genoeg dingen te doen aan boord.
Als na twee dagen mijn internet ook op is , is het helemaal behelpen. Op de kant mogen we alleen nog met een briefje komen om wat boodschappen te doen. Maar een internet abonnement is niet af te sluiten. Dat is even slikken. Gelukkig valt het hier onder Europa en kan ik wel gebeld worden en sms je versturen. Ach dat lossen we wel weer op een andere manier op.

We hebben op de reis van Suriname naar Martinique totaal 804 mijl afgelegd. 19 motor uren. Met 5 totaal verschillende mensen op 40 m2 geleefd en elkaar niet de kiet uitgevochten;)
Caribisch gebied is een mooi, gemakkelijk zeilgebied, altijd de korte broek aan. De eilanden zijn totaal verschillend en zeker de moeite waard er meer van te gaan ontdekken.
Het steeds weer in en uitklaren is wel een min puntje, wat de vrijheid wat beperkt en als je er zo veel doet in korte tijd een kostbaar grapje. Maar ik ben er ook van overtuigd dat ik daar ook een weg in ga vinden.
Dank jullie wel lieve crew, Maartje, Aart, Lidewij en Charlie dat jullie samen met mij deze tocht hebben willen maken.