Gran Canaria - Cabo Verde op zeil

Zondag 8 december

Klokslag kwart voor 10 zijn we er klaar voor om te vertrekken. Ik heb een super leuk afscheid feestje gehad met familie en vrienden uit Las palmas.
Het wachten is nu even op de laatste uitzwaaiers. Overal staan mensen met toeters om ons uit te zwaaien. Ik neem afscheid van mijn familie en vrienden op steiger en vaar mijn box uit. Het is een dubbel gevoel, ik verlaat nu een thuis, en ga een totaal onbekend gebied opzoeken en weer nieuwe mensen ontmoeten. Iedereen heeft er vertrouwen in dat het me daar ook gaat lukken om iets moois op te bouwen met nieuwe mensen en nieuwe meezeil vakantie’s bij de Carieb. Ik zelf meestal ook wel , ik vind het ook wel weer een avontuur.
Helaas blijf ik met mijn schroef achter een mooring lijn hangen en slaat de motor af. Rene trekt zijn kleren uit en duikt in het water. De lijn zit helemaal om de schroefas gedraaid. Het lukt Rene om hem los te krijgen. Ondertussen heb ik de havenmeester opgeroepen om me van lagerwal weg te slepen. Ook wel weer lachen met al die mensen op de steiger. Rene heeft met opblaasletters houdoe aan de zijkant van de boot gehangen. We maken nog een extra rondje door de haven en verlaten dan toch echt las Palmas. Na precies 8 jaar geleden toen ik hier binnen zeilde.

Er is veel wind voorspeld en inderdaad die krijgen we, tot wel 36 knopen van achteren. Op een klein fokje komen we in een recordtijd in het zuiden aan waar we de windstilte opzoeken om in die baan weg te komen van het eiland. Zodat we een rustige nacht hebben.
Mijn crew, Rene, Paul en Desiree zijn goede meezeilers .
Rene heeft voor de eerste avond de curry al klaar staan. Na het eten om 7 uur begint ons wacht schema. Nog net voor het donker wordt besluiten we dat we de boom er in gaan zetten. Dat is een best moeilijk karwijtje op een wiebelend schip. En de eerste keer dat ik de boom gebruik met Rene. Rene en ik voelen ons niet helemaal optimaal en plakken een pleister tegen zeeziekte. Met een uitgeboomd voorzeil gaan we de nacht in. Rene en ik gaan 4 uur op en 4 uur af en Desiree en Paul lopen afwisselend met ons mee.
Het is bijna volle maan en dat is echt geweldig Het is de reden waarom ik deze datum heb uitgezocht. Met een enorme golf vallen de heren buiten van de bank en ik binnen uit mijn verhoogde bed. Dat ik niets heb gekneusd of gebroken is echt een wonder. Echt slapen komt er niet van. Niet vreemd voor zo’n eerste nacht.

Maandag 9 december
Het is een zonnige dag en de wind blijft ca 25 knopen waaien, dat is op zich prima alleen de golven die daar bij horen zijn minder. We zijn nog niet echt ingeslingerd.

Ons eerste dagresultaat is 140 mijl. Ik ben zeer tevreden.
Ik pak elke dag een kadootje uit , die vergezeld gaan van mooie teksten. Ik heb drie tassen vol met kadootjes gehad van de familie, voor elke zeildag eentje. Erg leuk moment van de dag steeds weer.
Het schiet goed op, de golven gooien ons alle kanten op waar ik soms wel moe van wordt. Zou ik daar aan kunnen wennen? Ik besef dat we vorig jaar toen ik deze trip maakte het wel een stuk gemakkelijker was. We zijn dan ook echt met zijn tweeën nodig buiten als we weer eens een breker binnen komt. Het luik voor de ingang naar binnen en later ook schuifdak gaat dicht, het water komt ook gewoon daar naar binnen.

We komen 1 schip op 11 mijl afstand tegen. De sfeer aan boord is prima.
Ik voel me nog niet optimaal , dat kan ook komen na al die maanden van voorbereiding en dan ook nog charteren tussen door, dat de moeheid en spanning nu wel boven komt.
Ik heb in al die voorbereidingen super fijne hulp gehad en de laatste week hebben Hans en Rene daar nog eens de puntjes op de i gezet. Tot de laatste dag van vertrek.

Tijdens mijn nacht wacht tikken we steeds weer de 30 knopen wind aan , en met ¼ genua doet de Liberty het prima.
Slapen gaat bij alle moeizaam, alleen Desiree slaapt altijd. Ik heb nog de angst om niet uit mijn bed te vallen. Het slinger zeil wat ik gemaakt heb werkt niet bij deze golven, je wordt gewoon opgelicht en weer neer gekwakt.

Dinsdag 10 december
We hebben 141 mijl als dagresultaat, geweldig. De flinke golven wennen steeds beter, hoewel we nog steeds flink door elkaar geschut worden. Mijn crew doet het geweldig. Desiree komt regelmatig met koppen hete thee naar boven en bakt het brood. Rene verrast ons met Pannenkoeken of gebakken eieren. En Paul houd zit achter het stuur en houd de meters in de gaten en ik? Ik doe van alles wat, zorg of help met het avondeten en houd een oogje in het zeil met alles wat er gaande is.
Ik open mijn derde kadootje met weer een opbeurde tekst en dit keer zijn het puzzelboekjes waar ik de rest van de bemanning bij betrek met het oplossen van een kruiswoord puzzel.

Overdag zeilen we nog steeds met een half ingedraaide genua en in de nacht halen we er nog een stukje van af. We blijven 6 tot 7 knopen snelheid lopen en als we van een golf vallen tikken we de 11 knopen aan. We komen een schip op 300 meter afstand tegen waar we voor moeten wijken. Heel bizar zo midden op de oceaan en dan zo dichtbij.

Het fruit en de groentes vinden het niet leuk in ons fruit net, het butst lekker tegen elkaar aan zodat de houdbaarheid snel achteruit gaat.

Onze zonnepanelen doen super hun best en zorgen er voor dat we ook in de nacht gewoon op de stuurautomaat kunnen blijven zeilen en de motor niet hoeven te starten om stroom te laden, waar ik erg blij mee ben.

In de nacht kan ik nog steeds niet slapen, bang mijn bed uit te vallen. Wel lig ik genoeg uren in mijn bed. In mijn wacht zie ik de wind meter de 33 knopen aantikken, daar wordt ik niet heel blij van. De voorspelling was echt een stuk minder.

Woensdag 11 december

Om 10.00 zitten we op de helft van onze rit, en hebben een dagresultaat 158 mijl.
De appeltaart die we daarvoor wilde bakken stellen we uit. Het is geen doen in zo’n wiebelende boot. Rene wil wel maar voor de rest hoeft het niet.
Paul geeft zijn kookbeurt over en Desiree pakt het op.
Het weerbericht van Hans wordt ik niet blij van, meer wind en hogere golven pufff puff.
Wat hadden we vorig jaar dan een makkie denk ik.
De Liberty C doet het super dus dat is niet echt het probleem . in de middag krijgen we een enorme breker in de kuip en Rene en ik zijn van top tot teen drijf nat. We kleden ons uit en spoelen ons af en trekken droge kleren aan. Helaas blijkt het niet de enige breker te zijn er volgen er meerder , dan laten we het maar weer drogen. Ik heb een beetje een dip, ik moet wel de moed erin houden. Ik geniet van de nachtwacht in mijn eentje.



12 december. Donderdag

Het was een heftig nachtje. De wind tikte regelmatig de 30 knopen aan en soms iets meer, wat vervelender was zijn die enorme golven. Slapen lukt echt niet. Rene heeft er de rem op gezet door de genua nu echt op minimaal te zetten. Toch halen we de 6 knopen gemiddeld en een dagresultaat van 150 mijl.

In mijn dienst heb ik een uurtje met de hand gezeild om stroom te sparen, dat is erg moeilijk met zoveel golven van achteren. Net als de zon opkomt willen de batterijen onder de 12 volt kruipen. Weer gered om geen motor te hoeven starten voor stroom. Overdag laadt hij weer op als een tierelier. Leuk vind ik dat om het bij te houden.

Vandaag kan Rene het niet laten om toch die appeltaart te bakken , een hele kunst met een wiebelend schip. Desiree bewijst maar weer eens dat leeftijd niets zegt. Op haar 73 ste loopt ze net door de boot alsof ze niet anders gewend is. Wast af en ruimt op. Je kan haar alles vragen en ze draait haar hand er niet voor om. Terwijl ik wel eens vloek omdat alles weer valt en het dan een bende wordt. En daar kan ik dan moeilijk mee omgaan.

Smiddags kom ik meestal met mijn vragen doosje met openhartige vragen en zo leren we elkaar nog beter kennen en komen er vanzelf gesprekken op gang.

Elke dag sturen we onze positie en andere gegevens door naar NL via een sataliet telefoon. Het lukt maar niet om alles droog te krijgen, hoewel de zon goed zijn best doet om alles te drogen. Alles is zo zout dat het bijna niet meer droogt en is dat wel dan komt er wel weer een golf de kuip in.

De nacht gaan we weer een wacht draaien waarin we elk drie uur doen en Desiree als dubbel er bij staat 3 uurtjes. Het is te onstuimig en mijn crew wil liever samen de wacht draaien. Voor het eerst slapen we allemaal redelijk. Om 10 uur hebben we een dagresultaat van 154 mijl. Super snel nog steeds en dat allemaal op een mini voorzeil. Rene bakt pannenkoeken voor het ontbijt.

Om 12 uur krijgen we de melding van Paul dat de stuurautomaat niet meer reageert. Wat is er aan de hand? Ik kijk beneden in de bakskist en zie dat de arm die de stuurautomaat bestuurt er los bij hangt. Nader onderzoek ziet Rene dat er een m14 bout gewoon doormidden is geknakt. Van een noodoplossing is nu ook geen spraken. Shit, dat wordt de komende 24 uur zelf sturen. Op zich vind ik dat geen ramp maar met die enorme golven echt heel moeilijk.

Gelukkig dat we al zo dicht bij zijn. Die enorme golven waren toch te zwaar voor de automaat. (Achteraf blijkt dat ze bij de werf in Las Palmas de bout te strak hebben aangedraaid) Af en toe vind ik het wel beangstigend die enorme golven die er achter ons aankomen. En de voorspelling is dat we daar niet meer vanaf komen de komende 24 uur. Je bent zo’n klein bootje op zo’n grote oceaan. De rest van de crew toont die angst niet echt. Of ze laten het echt niet merken.

14 december 12.00 uur.

Onze zelfsturing is erg goed verlopen, de wind neemt wat af, de golven ook en het laatste stukje eindelijk de hele genua eruit. Het is een mooie aankomst. Iedereen heeft een dubbel gevoel, mooi om aan te komen en tevens jammer dat het voorbij is. Voor mij is dat natuurlijk anders, voor mij is mijn avontuur net begonnen.
Bij het indraaien van de Genua blijft hij steken, er os geen beweging meer in te krijgen. Ook uitrollen lukt niet meer. We willen het zeil samen pakken maar daar is te veel wind voor en als we toch meer kracht gaan gebruiken breekt de voor stag. Ik schrik me dood. Gelukkig hangt hij nog aan de val en zo kunnen we er voor zorgen dat we hem met beleid op het dek kunnen laten zakken. Ik maak snel de kotterstag aan het dek vast met We willen de haven in maar ze reageren niet op onze oproep. Dan maar voor anker om even bij te komen van de schrik. Na een ankerbiertje , mijn bemanning dan, ik ben te gestrest, gaan we onze problemen in de kaart brengen. Daar zijn we de rest van de dag mee zoet. Eind van de dag hebben we op papier wat er besteld en gedaan moet worden. Hans S die mee gaat oversteken naar Suriname heeft een nieuw groeps appje gemaakt genaamd Liberty c repair job. Daar wordt de rest van de week flink alle mogelijkheden door gegeven en in nl gezocht naar onderdelen. Hier in Mindalo kunnen ze een nieuwe voorstag maken en in januari als Hans hier is gaan we de boel in elkaar zetten zo ook de stuurautomaat weer met nieuwe onderdelen werkend maken.

Al met al is het een heel avontuur geworden, en weer bevestiging gekregen wat de Liberty C aan kan.

3 januari komt de nieuwe crew en gaan we de boel in elkaar zetten en dan hopen we 5 of 6 januari onze tocht voort te zetten naar Suriname.
Daarna begin ik met mijn meezeilvakanties in het Caribisch gebied.