Mooi weer en dolfijnen gezien. Vigo

18 september dinsdag A Coruna

De dag hield ons bezig met de was en kleine andere karweitjes’
En toen we om 1 uur dachten even de stad in te gaan, ging alles al weer dicht en gaat dan pas om 5 uur weer open. En het is ook niet zo dat alle winkels dicht gaan om de zelfde tijd en open om de zelfde tijd, dat is zo verschillend. Het was mooi weer dus weer aan boord gekomen, kon ik de rust ook niet echt vinden en ben maar weer bv de vuilwatertank gaan doorspoelen er blijft echt rotzooi uitkomen, dus weer een paar keer een spoelbeurt gegeven.
Cor is met de taxi naar een vulstation geweest om de gasfles te laten vullen en dat was snel geregeld. Dus voorlopig kunnen we weer vooruit.
Er zou die avond veel wind komen vandaar dat we nu in de haven liggen. Die wind bleef echter uit in de haven. We zijn s’avonds voor het eerst een hapje op de kant gaan eten maar dat hadden we beter niet kunnen doen want het was eigenlijk niet te eten, vet en kaal. Maar wel even gezellig.

19 september, de dag waarop het hard zou gaan waaien, nu dat viel wel mee.
We gingen maar wat vroeger de stad in, ik wilde een fototoestel want mijn krijgertje deed het steeds niet. Maar in het Spaans uitleggen wat ik wilde was toch te moeilijk en ik besloot maar aan Rob te vragen of hij er 1 via internet wilde bestellen kan Susan hem mee nemen. De omvormer was kapot daar is Cor maar een nieuwe voor gaan halen. En het was net een nieuwe die er inzat, jammer maar helaas.
S ‘middags ben ik gaan hardlopen. Was weer een mooi pad langs de kustlijn. Was dus genieten. Wel gaat mijn conditie achteruit op loopgebied. Als je voor anker ligt is het veel meer moeite om dan te gaan hardlopen. En de dagen dat we varen al helemaal niet.
Na het eten nog even een ijsje in de stad gaan eten en daarna ging ik nog even afscheid nemen van Jaap en Elsa en kwam om 11 uur weer op de boot ,was erg gezellig. Ik had mezelf opgelegd nog een appeltaartje te bakken en heb dat dus nog gedaan zodat ik pas om 12 uur in bed lag, voor mij doen heel laat.

Het was heerlijk een paar dagen in een haven maar dan wil je ook zoveel doen dat er dan weinig rust is.

Dus de volgende ochtend om half 8 liep de wekker af want we zouden een keer op tijd gaan zeilen. Er was echter geen wind. Dus hebben we 7 uur op de motor moeten varen. We wilde de dag er op rond Finistere, een punt waar van wordt geschreven, dat het er erg kan spoken. De wind, golven en de stroom gaan daar veelal tegen elkaar in, als je niet op het juiste moment dat punt omgaat. Vanaf daar is het naar het zuiden varen. En voor zaterdag hebben ze weer veel wind voorspeld dus moeten we daar uit de buurt zijn. En een beschutte plek opzoeken. Dus moesten we vandaag wel die 35 mile varen. En dan vrijdag nog 50 mile dan waren we er voorbij.
Vandaag hebben we wel voor het eerst van heel dichtbij drie dolfijnen gezien, die hebben een stukje met ons meegevaren, vooral aan de voorkant van onze boot. Iedere keer zwommen ze van de ene kant naar de andere kant van de boot en dan net de boot niet raken. Heel leuk om te zien. Natuurlijk foto’s gemaakt.
Om 4 uur kwamen we in Ria de Corme Y Laxe. Mooi op tijd om nog even voor het eten een pilsje op het terras te gaan drinken. Het was weer een zonnige dag.

21 september. Ria de Muros
Kwart over 7 liep de wekker af, dat was lang geleden dat we zo vroeg uit de veren waren. Maar het was nog pikkedonker, dus moesten het nog rustig aan doen. Het moet wel een beetje schemer zijn, dat was het pas om 8 uur. Helaas was de extra anker lijn weer onder de boot blijven hangen. Dus moest Corh nog te water voor we weg konden. Gelukkig was het snel opgelost, hij zat nu alleen om het roer. Het betekende wel dat we pas om half 9 konden gaan varen.
De eerste twee uur hebben we gezeild, weliswaar kruisen maar we zeilden. Tot dat de wind weer weg viel en met die 50 mile in het verschiet en we niet met donker aan willen aankomen, ging toch de motor weer aan. En zo gingen we dus het beruchte punt Finisterre voorbij. Niets aan het handje dus. Half bewolkt , dus wel lange broeken weer.
Maar we hadden ook al een paar zonnige dagen achter de rug.
Ria de Muros lag in een grote mooie baai.

22 september zaterdag. Ria de Muros

Er zou weer heel veel wind komen dus lagen we in de haven.
En wat voor een. Hij was pas 2,5 maand open, er lag een handje vol mensen en allemaal reizigers, 3 Duitsers, 2 Belgen en een Nederlander, waar we gisteren even een glas wijn zijn gaan drinken. Alles was natuurlijk nieuw, zo was er een klein huis wat functioneerde als receptie. De keuken kon je gebruiken daar stonden alle apparatuur in die je thuis ook hebt, ook een wasmachine en een droger. Een huiskamer met bankstel , een salontafel en een bureautje om te kunnen internetten met je eigen laptop. Een binnen plaatsje met buitenstoelen en parasols, waar je gezellig met je eigen drankje kon gaan zitten. En tot slot 3 massagedouche cabines . Allemaal heel gemoedelijk en 24 uur per dag open. En dat voor de helft van het geld wat we in al die andere havens moesten betalen. Het was een erg gemoedelijk klein dorpje waar toch wel het een en ander te vinden was. Een mooi strand maakte de zaak compleet.
Dit zou zo maar eens een haven kunnen zijn waar we wel zouden willen overwinteren. Misschien in de toekomst?
Cor had al een tijdje geleden gezegd, als we toch in de buurt zijn en we blijven een paar dagen wil ik wel een dagje naar Santiago de Compostella.
En dit was zo’n dag.
Volgens de Reeds zou Santiago 40 km rijden zijn met de bus, dus dat was een mooie afstand. We besloten om half 10 de bus te nemen, maar ipv 40 km was het 70 km waar de bus 2 uur over deed. We genoten maar van de rit.
Toen we bij de Kathedraal/basiliek aankwamen was het natuurlijk enorm druk.
Er was net een dienst, maar die schijnen er meerdere per dag te zijn.
Er liep van alles. Jong ,oud, mensen met wandelstokken, mensen met rugzakken en vele fietsers. Zeer gelovige mensen die opgingen in de mis, maar ook veel kijkers die misschien nog nooit een kerk van binnen hebben gezien. Mensen zaten op banken, stoelen, op de grond, op pilaren en vele liepen er gewoon rond net als wij. Je kon er in alle talen biechten en vele geestelijke uit vele landen deden de mis. Stapels rugzakken lagen verspreid door de kerk. Het was heel bijzonder om te zien.
We liepen daarna nog even door de stad en vergisten ons in de tijd zodat we een uur te vroeg op het busstation waren.
Toen we weer in de bus zaten dachten we tot het eindstation mee te moeten rijden maar de bus reed nu door naar het volgende dorp zodat we ca 5 km terug moesten lopen. De laatste km reden we doormiddel van een lift met iemand mee. In de haven aangekomen was het inderdaad erg hard aan het waaien.

23/24 september

De eerste nacht/dag waaide het zo hard , we lagen schuin in de box en onze kopjes blijven niet eens op de tafel staan zo hard trilde de mast dus ook de boot. 24 uur lang. Er werden windstoten gemeten van 10 Beaufort. Ook viel het de hele dag met bakken uit de hemel.
De tweede dag was het wat meer droog en een stuk minder wind. Maar niemand ging uit varen want de golfslag was nog enorm buiten op zee.
Cor deed nog wat klusjes, het rolfok systeem werkte niet goed meer, dus werd de fok eraf gehaald en de boel gesmeerd. Ook hadden we nog steeds een kleine lekkage waar naar gekeken moest worden er daar was nu ook tijd voor.
Eind van de dag kwam dan toch Sark binnen van Jaap en Elsa. Ze waren kapot van een heftige tocht, veel op de motor om maar door die golven heen te gaan.
Wel leuk om elkaar weer te zien en s’avonds hebben we een glas wijn gezamenlijk gedronken. Het werd zo al snel laat en weer namen we afscheid.

25 september dinsdag. Ria de Arousa

De afgelopen nacht waaide het weer stevig met de nodige buien maar toch besloten we het er op te wagen. Als we nu niet gingen lagen we weer twee dagen hier want dan zou de wind weer weg zijn. Niet dat het een straf is om hier te liggen, in tegen deel maar we moesten ook weer verder. We vertrokken om half 10. De bakker was niet eerder open. We wilde naar de volgende baai. Ca 25 mile. Er zou een stevige westen wind staan. Nu hij was stevig. De eerste 12 mile hoog aan de wind. Het regende daarbij ook nog eens hard. Op een gegeven moment toch maar een rif in het groot zeil en het was zelfs zo erg dat we de fok helemaal wegdraaide en we gingen nog hard. Zo kwamen we in Ria de Arousa aan in een stadje dat heette Piedras Negras.
Ondertussen drijfnat en koud. Ik heb bijna de hele weg aan het roer gestaan want de stuurautomaat hield het niet. Cor deed de zeilen. We zijn 6 uur hard aan het werk geweest. Aan de ene kant genoot ik wel om weer eens sportief te kunnen zeilen maar dan is dit wel meteen weer heel veel. Ik hoor jullie al denken, het is ook altijd wat met die zeilers, en dat is misschien ook wel zo.
In de haven werden we opgevangen door een havenmeester, ook in regenpak. We lagen nog niet vast en hij riep, he zijn dat jullie vrienden, en wie kwamen er aan? Jaap en Elsa. Die hadden het ook helemaal gehad en hadden dus ook besloten om een haven op te zoeken. We vingen ze op en ik riep zullen we maar samen de wereld rond gaan zeilen.
We gingen onze regentent maar opzetten dan konden onze natte kleren in ieder geval onder de tent liggen en hoefde dat niet naar binnen.
We hebben zelfs de verwarming een uurtje aangezet.
Toen ik wilde gaan betalen was Jaap ook bij het haven kantoor een heel lang formulier aan het invullen. Toen zag hij de rekening. €30,00 dat was veel te veel. 2 x zoveel als de haven ervoor. Hij vroeg of het voor twee nachten was. We overlegde even samen en besloten dat als er niet minstens de helft af ging we als nog zouden gaan ankeren.
Na heel veel overleg en door gestuurd naar een andere kantoortje, hoefde we uiteindelijk maar 13 euro per nacht te betalen. Het is echt een plaatsje van niets. Toen we vroegen of er een bakker was zeiden ze, nee alles is hier gesloten, er wonen hier geen mensen meer, de zomer is voorbij. En inderdaad toen we na net eten in een droog uurtje een wandeling gingen maken, was ,de toch redelijke plaats ,totaal uitgestorven. Er stonden kasten van huizen gewoon leeg. Hele appartementen complexen leeg. Alle kroegen, restaurants en supermarkten leeg. We kwamen geen mens op straat tegen. En dan moesten wij zoveel praten om het wintertarief te bedingen?

26 september.

Het regende toen we wakker werden, dus bleven nog maar even liggen.
Maar om 10 uur regende het nog steeds. Alle natte kleren van de dag er voor lagen nog steeds nat in de voortent. Maar ze hadden beter weer voorspeld. Al gauw kwam de zon dus alles naar buiten, regen, alles weer binnen en zo een paar keer.
‘s middags bleef de zon uiteindelijk schijnen. We besloten 10 mile verder te zeilen want hier is toch niet veel te beleven. Jaap en Elsa waren, in regenpak, al vertrokken want die moesten voort maken, die moesten naar Lisabon voor wat reparatie’s voor ze verder konden. Wij hadden tijd genoeg we hoefde pas 12 oktober in Porto te zijn en dat is als alles mee zit 2 tot 3 dagen varen. Dus s’middags belanden we een baai verder met een levendig stadje erbij. Waar we wilde ankeren was achteraf niet z’n goede plek dus tegen de avond gingen we de haven weer uit en ankerde we de Liberty dicht bij een standje met een mooie boulevard.

27/28 september
Twee hele mooie dagen met veel zon. We verkenden de stad, lagen heerlijk in de zon en gingen met onze bijboot en Donna naar het stand om op het terras een drankje te nuttigen. Het leek wel vakantie. Er stond ook een prima wind, dus de verleiding was groot om te gaan zeilen maar toch kozen we er voor om te genieten van een van de laatste mooie Ria’s van Spanje voor we de grens overgaan naar Portugal , want Portugal heeft dit soort baaien niet.