Met de Sea Love de Azorentocht

Lagos - Azoren 15 juni 2016

Een trip bedacht in een spontane actie van de crew met het gouden randje na de overtocht met de Liberty van Lanzarote naar Lagos.

Dit keer gaan we met de Sea love, want de Liberty staat op de kant en het wordt tijd (volgens schipper Peter) dat de Sea Love ook weer eens het ruime sop gaat kiezen.
Rene reageert heel enthousiast , natuurlijk ga ik mee. Helaas heeft Veronique andere plannen.

Maandag 13 juni komt Rene weer terug in Lagos.
Peter is zich al dagen aan het inlezen en weerkaarten aan het bestuderen. Het ziet er niet allemaal even gunstig uit. Vanuit Lagos naar de Azoren is niet een trip die veel gedaan wordt en al weken zit het hogedruk gebied veel te zuidelijk om een normaal weertype te hebben. We hebben geluk, woensdag 15 juni is er een gaatje om tussen twee lagedruk gebieden te vertrekken. Ik heb voor twee weken eten in huis gehaald, we hebben 900 liter water bij ons en 480 liter brandstof. Ruim voldoende voor de 850 mijl naar de Azoren. En ook als het meer mijlen gaan worden. We hebben er zin in en om 3 uur in de middag gooien we de lijnen los. Net buiten de haven gaan alle zeilen omhoog en met een koers van 60 graden aan de wind verlaten we het vaste land. We halen daarmee niet de west koers richting Azoren maar iets meer naar het zuiden.
De weersvoorspelling is echter dat in het weekeinde de wind meer uit het noorden gaat komen en dan kunnen we onze koers bijstellen.
Wat voor nu belangrijk is, zo snel mogelijk uit de kust vandaan komen omdat er veel wind aan zit te komen langs de kust. De Sea Love doet het prima, met een snelheid van 7 knopen en maximaal 25 knopen wind zeilen we door het water. Helaas voel ik me wat katterig en besluit niet al te veel te eten. Moet schijnbaar nog wat ingeslingerd worden. Op de Liberty heb ik daar nooit last van, dan voel ik me verantwoordelijk en hier is dat veel minder, dat zal wel de oorzaak zijn. Rene verzorgt een heerlijk diner. Gebakken verse zalm, gebakken aardappelen en asperges.
Voor de nacht zetten we twee reven in het grootzeil en een half ingerold voorzeil. We houden een snelheid van 5 tot 6 knopen en zijn zeer tevreden. Net voor de zon ondergaat komen we nog een school dolfijnen tegen, blijft steeds weer leuk dat te zien.

We draaien onze wachten volgens een vast schema. We doorkruizen ook een scheepvaart route en regelmatig roepen we Peter er bij om samen te beoordelen of we moeten wijken voor een schip. Deze scheepvaart route duurt een groot deel van de nacht. 2 maal passen we onze koers aan. Onze eerste nacht is erg vermoeiend , niemand slaapt echt. Ons bioritme moet ook nog even wennen. Mijn laatste wacht is van 5 uur morgens tot 8 uur. Daarna val ik wel als een blok in slaap en wordt ik pas om 1 uur in de middag weer waker. Na twee dagen is mijn katterigheid over. Mijn strategie heel weinig eten helpt me wel gewoon mijn diensten te draaien.
Overdag doet de zon zijn best, de nachten zijn behoorlijk fris maar goed te doen. Ondertussen hebben we gelezen dat het klimaat op de Azoren helemaal niet zo warm is. Er staat een behoorlijke deining wat het koken en alle bezigheden niet makkelijk maakt.

De voorspelling klopt prima , zodat we langzaam onze juiste koers kunnen oppakken.

De tweede nacht slaapt iedereen goed en de nachten worden makkelijker omdat er heel af en toe nog maar een schip te zien is en dan alleen nog maar van ver. De zon uren worden minder. We zeilen de eerste 3 / 4 dagen gemiddeld 6 knopen snelheid. Tot nog toe een makkie.
Zondag is het steeds zoeken naar de wind en de juiste hoek. Als ik om 12 uur mijn bed uit kom verras ik de vaders met een papa praatje over wat een goede papa’s het zijn in naam van hun kinderen. Ik bak een soort van appeltaart. Daarna gaan we de boom klaar maken om er alles uit te halen van het beetje wind wat er nog is. Helaas breekt de kop van de boom af. Peter en Rene maken van de twee bomen die er zijn 1 nieuwe en doen we een nieuwe poging. Ondertussen is de wind gedraaid en hebben we de boom niet meer nodig.

Zondagnacht moet helaas de motor aan. De wind valt totaal weg. We hebben er bijna 600 mijl op zitten. Het wordt een motor dag, bewolkt met een waterig zonnetje wat het wat temperatuur betreft lekker maakt.

Voor het avond eten maken Peter en ik twee quiches.

Volgens de weersvoorspelling blijft het windstil en gaat het mistig worden. In de nacht van maandag op dinsdag, na 30 uur op de motor gaat het waaien tijdens mijn dienst. Rene is nog net op. Ik vraag Peter om toestemming de zeilen omhoog te doen. In het donker mompelt hij? Ja dat gaat lukken zeg ik, Rene is nog op. We hijsen alle zeilen. Zo zeil ik de ochtend in met een leuke snelheid.
Overdag houden we onze snelheid niet vast, we krijgen te maken met wisselende winden.
53 mijl voor de kust zien we land. Even later is dat weer verdwenen onder een grote mist wolk van miezerige regen. Via de marifoon horen we dat een Nederlands schip een andere Nederlands schip op roept wat al in de haven ligt. We nemen ook contact met ze op en zij vertellen ons dat we de west haven in kunnen varen zonder ons te melden bij de receptie ponton en er genoeg plaats is. Ze beloven ons de marifoon aan te laten voor als we hulp nodig hebben. Dat is een fijn gevoel.
2 mijl voor de kust duikt er land op. We krijgen met wisselende valwinden te maken. Af en toe starten we de motor.
Nog net voor het echt donker wordt komen we de haven kom in van Sao Miquel. Het begint nog even heel hard te waaien, wat het afmeren in een bijna donkere haven niet gemakkelijk zal maken. De windgoden zijn ons echter goed gezind. In de haven valt de wind weg en Peter meert de Sea Love netjes af in een open box. We worden inderdaad door onze Nederlandse marifoon vrienden opgevangen. Er is gelijk een leuke contact zodat we onze oceaanreis kunnen delen. Deze mensen komen van de westkust van Portugal, ongeveer even veel mijlen als wij gedaan hebben alleen met een iets sneller schip.

Na een aankomst borrel gaan wij vermoeid maar voldaan naar bed.

Met ruim 900 mijl op de teller, 6 dagen en 7 uur later waarvan 36 uur op de motor hebben we toch maar mooi de Azoren bereikt en kan ik dat weer van mijn lijstje afstrepen.
Het was een goede keus van Peter om tussen twee depressie’s door, om precies de goede tijd te vertrekken zodat we alle juiste winden mee hebben kunnen pikken. Hij is ook een kei in het inschatten in de nacht van de scheepvaart om ons heen. Ik heb wat dat betreft wel wat geleerd. En ook het zeilen met een tweemaster en met een schip met midden kockpit heeft zeker zijn voordelen bij dit soort lange tochten. Een heel veilig gevoel, uit de kuip geslingerd te worden zal moeilijk gaan op dit schip.

De volgende ochtend, woensdag gaan Peter en ik ons eerst
inklaren. Want ook al hoort de Azoren bij Portugal we moeten ons officieel inklaren. Eerst melden bij het haven kantoor, dan de
douane en daar na de politie en de immigratie dienst. Dat alles duurt ruim een uur. Rene is ondertussen begonnen met het schoonspuiten van het schip. De rest van de ochtend wordt er hard gepoetst en de was gedaan.
In de middag pikken we een terrasje , zien Portugal verliezen in de Europacup en kook ik met onze laatste verse spullen.
Rene heeft ondertussen een vliegticket voor vrijdag middag
geboekt terug naar huis. Donderdag huren we een auto en gaan we het eiland verkennen. Het wordt een prachtige dag met vele mooie indrukken van het eiland. Helaas is het weer wat minder. Er hangt de hele dag een mistwolk van miezer over ons heen zodat we niet kunnen genieten van de vergezichten.
Het is een vulkanisch eiland met nog vele hete geisers die de aarde verwarmen. Op vele plekken komt de hete stoom nog uit de grond en zijn er baden om in te liggen van zo’n 40 graden. Maar ook met kokend water van 100 graden waar de maiskolven in liggen gaar te worden. De zwavel dammen om die geisers heen zijn wat minder aangenaam.

Eind van de middag belanden we in Vila Franca. Het jaarlijkse feest is aan de gang. 10 dagen lang met vele optredens en vandaag een optocht en tot de volgende ochtend feesten op het plein. We zijn nog vroeg. We maken een wandeling naar de haven
( uiteraard ;)) en belanden in een visrestaurant waar we een visschotel bestellen met de laatst gevangen 5 soorten vis van die dag wordt ons verteld. Daarna zien we nog een stukje optocht en
koersen we om 10 uur richting de Sea Love. Het was een mooie afsluitende dag.

Vrijdag begin van de middag nemen we afscheid van Rene.

Zaterdag vertrekken we halverwege de middag naar het volgende eiland. Terceira. Het is 100 mijl en ook nu willen we niet in het
donker aankomen. Het blijft moeilijk inschatten hoe laat je dan moet vertrekken. De eerste mijlen duren erg lang, weinig wind maar we zijn toch bang te vroeg aan te komen dus niet zo erg. Dan komt er ineens een mooi windje en met alleen het voorzeil en de bazaar omhoog lopen we 7 knopen. Peter is binnen aan het koken en hoort de snelheid door het water. Hij komt boven en vind het ook jammer maar er moet toch zeil geminderd worden om niet te vroeg aan te komen.
Na het eten gaat Peter naar bed en we draaien onze diensten. Tijdens Peter zijn wacht valt de wind weg en komen we niet boven de drie knopen snelheid uit. De volgende ochtend komen we om half 10 aan. Precies volgens planning. We moeten tegen de kade muur wat we echt niet leuk vinden. Je kan dan niet met een gerust hart van boord. Na een uurtje ga ik eens een praatje maken in het haven kantoor en krijg meteen een plekje toegewezen aan de kopse kant van een steiger. Een prima plek blijkt, geen last van de deining waar steeds over gesproken wordt. Het is maar een kleine haven, midden in een leuke plek met een leuke winkelstraat en vele pleintjes. Het is ook hier een feestweek en we pikken de laatste dag mee. Met een stieren gevecht op het terrein bij de haven en s’avonds een groot orkest op het plein. Echt boeiend om naar te luisteren. Om 11 uur vallen toch echt mijn ogen dicht. De nacht er voor bijna niet geslapen en overdag niet ingehaald.

We blijven nog twee dagen in de haven en wandelen wat. Er is een hele grote oude ommuurt gehucht van 3 vierkante km die nog in gebruik is door een militaire basis. Ook dit is weer een mooi groen eiland. We moeten helaas weer verder. Ik wil heel graag naar
Horta. 70 mijl naar het westen. De meest bezochten zeilersplek, waar elk jaar veel zeilschepen komen uit 30 verschillende landen.
Het is een plek die aangedaan wordt door iedereen die van Amerika komt en richting Europa zeilt. En enkelen die vanaf Europa komen en speciaal voor de Azoren hier zijn. Zoals wij.
We vertrekken om 4 uur in de ochtend. Na een paar uurtjes zeilen wordt het 6 uur op de motor tegen wind en stroom in. Bale, we vragen ons af of het Horta wel waard is. Ik wil er echt heel graag heen. Het is koud en het regent af en toe.
Dan komt er toch even wat wind voor de laatste 10 mijl. Alles gaat omhoog maar na 4 mijl gaat de wind weer weg. Ik wil de motor
starten en of we nog niet genoeg pech hebben, hij start niet.
Wat we ook proberen de motor wil niet rond. Peter blijft heel rustig en duikt met allerlei gereedschap de motorruimte in. Helaas zonder resultaat. Ik roep een bekende hulpdienst op maar ook die kan ons niet helpen. Ondertussen probeer ik met de weinige wind die er is de Sea Love van lagerwal weg te houden en pak ieder zuchtje wind op. Het zicht is slecht en we zien de kust een mijl naast ons maar af en toe heel even opdoemen.
Gelukkig trekt de wind iets aan en kunnen we koersen op
Horta. We roepen de haven dienst op om ons dadelijk binnen te kunnen slepen maar helaas we komen net voor sluitingstijd aan en ze adviseren ons te ankeren voor de haven in de kom waar er meer voor anker liggen. Dat wordt nog een hele toer. Op zeil voor anker tussen andere schepen in een kom waar we nog niet eerder geweest zijn. De senario’s worden doorgesproken en het lukt ons het anker te laten vallen net op tijd voor we op de achterbuurman
terecht komen.
Het houd echter wel in dat we weer wachten moeten draaien. We weten niet of ons anker niet gaat krabben, we liggen zo dicht op ons achterbuurman. Het waait behoorlijk. Na het avond eten om 9 uur ga ik naar bed.Om 1 uur wordt ik wakker en neem de wacht van Peter over. Deze wacht is wel wat gemakkelijker dan wanneer we zeilen. Ik zit binnen mijn verslag te maken en kijk regelmatig naar buiten, naar alle toplichtjes of ze nog op dezelfde plaats liggen ten opzichte van ons. Maar toch, slapen kan niet. Om 5 uur wisselen we weer van wacht.

De volgende ochtend worden we binnen gesleept en kan het ritueel beginnen, monteur zoeken, waarschijnlijk is de startmotor kapot of het relais en in beiden gevallen zal dat dan bestelt moeten worden en wie weet hoe lang dat gaat duren?
Bij aankomst zie ik meteen een bevriend stel met een klein kind wat ik in Gran Canaria 2,5 jaar geleden heb uitgezwaaid. Die zijn ondertussen de wereld rond geweest. Het is een heerlijk weerzien. En net of we elkaar pas nog gezien hebben praten we bij. We spreken s’avonds af in Café Sport , het beroemde cafe waar alle
wereldreizigers heen gaan als ze hier komen. Tot laat eten en
drinken we daar en ook de volgende dagen hebben we veel contact. Ik zie nog meer “ bekende” vanuit de Canarische eilanden, zo klein is dit wereldje. Peter staat steeds weer versteld van hoeveel mensen in ken.
De volgende dagen lukt het niet om een monteur te vinden die ook tijd heeft. Hij zegt twee keer af, dan is het weekeinde en kunnen we niemand meer bereiken. Ondertussen zit Peter niet stil. Hij leest zich suf in allerlei boeken wat er aan de hand kan zijn. Hij praat met andere schippers en dan is de oplossing ineens simpel. Hij zet de startkabels over op de lichtnet accu’s en de motor start. Het probleem is dus de startaccu’s. Dat is simpel denken we. Maar het is ondertussen zondag dus geen winkels open. Maandag wordt de wekker gezet en gaan we om half 9 met de taxi naar een industrie gebied waar ze ons verder zouden kunnen helpen. Het probleem is dat we twee accu’s moeten hebben en het liefst dezelfde en ze moeten ook nog in een bestaande accubak passen. Dat laatste lukt gelukkig maar twee dezelfde helaas niet.
Na wat aanpassingen start in de middag dan eindelijk de motor op de nieuwe startaccu’s.
De zus van Peter met vriendin komen donderdag aan in Sao Miquel , dat betekend dat wij ons klaar moeten gaan maken om te vertrekken. De wind is niet echt gunstig. Tegen en of te weinig. We hopen dat het mee gaat vallen en vertrekken dinsdag om 7 uur vanuit
Horta.
Helaas, het wordt 150 mijl op de motor, 30 uur later komen we om 13.00 uur in een dikke mist aan in Sao Miquel. We varen op de kaartplotter binnen en al zoekend naar de golfbreker zegt Peter ineens, kijk eens naast je, 50 meter naast me komt de muur ineens opdoemen en daarna verdwijnt de mist van het ene op het andere moment.

24 uur later de boot en de was weer schoon staat de zus met
vriendin op de kade. De volgende dagen worden er boodschappen gedaan en vele windkaarten bestudeerd. Heeft eigenlijk geen zin want daarmee kunnen we geen wind toveren die we wel willen hebben om terug naar Lagos te kunnen zeilen. Het tijdschema zit ons in de weg. Het hogedruk gebied blijft bij de Azoren en dat betekend geen wind. We maken nog wel een mooie zeiltocht naar
Santa Maria. Daar huren we een auto en rijden het eiland rond. Een schitterend mooi groen eiland met een dikke begroeiing en vele bloemen.

Woensdag 14 juli om 4 uur gooien we dan toch de lijnen los om te vertrekken naar Lagos. Ook wel een beetje met lood in onze schoenen met de wetenschap dat er vele motor uren aan gaan
komen. We wisselen af met af en toe een paar uurtjes zeilen om de rust te kunnen blijven voelen.

Zaterdag , 6 uur komt Peter mij wakker maken, balen want ik ben eindelijk in slaap gevallen. Ik slaap erg weinig, maar ik niet alleen. Die nachtdiensten breken me erg op. Op vreemde tijden naar bed en weer op. Gisteren was er een enorme deining , je bent je dan de hele dag aan het schrap zetten wat erg vermoeiend is. Ook in mijn hoofd is het onrustig, hoe lang kunnen we dit volhouden op de
motor? Ik doe weinig tijdens zo’n overtocht wat voor mij dan inhoud dat ik over veel dingen nadenk en dat gaat in bed gewoon door. Als ik aangekleed boven kom vraag ik hoe Peter zijn wacht geweest is. Hij klinkt niet positief. Zo kunnen we het niet volhouden , het is nog 600 mijl en we hebben nog diesel voor ca 3 dagen, we moeten zeker 2 dagen kunnen zeilen. Ik zal de dames morgen al vast voorbereiden dat ze hun vlucht van vrijdag misschien niet kunnen halen. Hij gaat met lood in zijn schoenen naar bed en ik vermoed dat ook hij weinig zal slapen. We hebben geluk, na 10 minuten gaat het waaien en rol ik de fok uit, zet de motor uit en we lopen een rustige 4 knopen. Ook ik ga rekenen en kom uit dat als we gemiddeld 4 knopen varen we donderdag om 1uur aankomen in Lagos en de dames nog hun vlucht van vrijdag kunnen halen. Als Peter weer op is lopen we eens door onze voorraad heen. ipv 6 dagen waar we de heen weg overgedaan hebben kunnen het er nu zomaar 8 tot 10
dagen worden. We beginnen ons zorgen te maken. De koffie moet op de bon, en veel tussendoortjes zijn er ook niet meer. Van verveling en in de nachtdiensten wordt er meer gegeten dan normaal.En het is ook moeilijk inschatten met twee nieuwelingen aan boord. We hebben wel met zijn allen ingekocht maar het blijft moeilijk inschatten. Versvoer zullen we wel mee uitkomen. Zelf heb ik de eerste drie dagen niets gegeten alleen deed ik met het avond eten mee. Gewoon omdat ik geen honger had. Peter hamert er op toch wat meer te gaan eten en hij heeft natuurlijk wel gelijk.
Het is een mooie zeildag, zo eentje als uit de boeken. Koken valt niet mee want we liggen 20 graden schuin. Ook slapen is moeilijk. Ik rol tegen de slingerplank aan zodat ik niet mijn bed uitval en mijn bed is daardoor een halve meter breed. Maar we zeilen. Het duurt precies twee dagen, 48 uur, maandag ochtend tijdens mijn wacht valt de wind weer totaal weg en start ik de motor. Ook de zon laat zich steeds minder zien. Koud is het niet echt, dat is een meevaller.

De laatste 80 mijl komt de wind terug, met een enorme deining en golfslag die niet in verhouding staat met de 6 beaufort wind. Het einde is in zicht en nog een nacht eerder dan Peter had durven dromen. In de nacht steken we de scheepvaartroute over, het is erg druk. Peter blijft heel de nacht wakker om mee te kijken en te oordelen. Tegen de ochtend komen we in een rustigere vaarwater en ontbijten we in alle rust. Woensdag 20 juli tegen 11 uur varen we Lagos binnen. iets minder dan 7 dagen hebben we er over gedaan , 1 dag meer dan de heen weg.
Helaas wel met 66 motor uren, voor mij ongekend veel voor Peter en zijn zus, die drie jaar in de middellandse zee zijn geweest, gewoon en Petra zei zelfs dat ze nog niet eerder zoveel gezeild hebben.
Peter en ik spoelen al het zout van de boot, doen boodschappen , de was en gaan eens een kijkje bij de Liberty nemen. Daar gaat het goed mee. hij is droog en ze beginnen nu met opbouwen. Er op slapen is eigenlijk niet echt te doen. Alles ligt binnen overhoop. Ze zijn ook met de motor bezig en ze kunnen overal moeilijk bij dus alle spullen worden steeds verplaatst van de ene naar de ander kant van de boot. We spoelen al het zand van de boot. En ik ga binnen de boel herordenen zodat ze overal bij kunnen. Het is er bloed heet binnen. Buiten 35 graden en dan op asfalt staan wat ook bloed heet is. Dan kun je beter in het water liggen.

Mijn Azoren avontuur zit er op, een stap die ik wilde maken om te kijken of lange tochten mijn ding is. Maar ik weet het niet. Zit nog niet te springen om de oceaan verder te verkennen( nog niet) maar het heeft ook zeker te maken dat ik wel een echte zeiler ben en zodra de motor aan moet ik erg onrustig wordt. Prima voor een paar uur maar dan weer lekker de rust van het zeilen is meer mijn ding. En twee kapteins op 1 schip is ook best moeilijk. Ik ben blij dat ik weer een nieuwe plek en ervaring heb gehad en ga me nu bezig houden met het klaarmaken van de liberty en het begin van mijn charter seizoen.