Algarve, verkenningstocht zuidkust van Portugal
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
12 Juni 2016 | Portugal, Lagos
In Lagos, gaat een paar dagen naar aankomst de Liberty het water uit voor groot onderhoud.
De geplande osmose behandeling (een polyester ziekte) gaat van start. Zodra zij uit het water is wordt de Liberty tot op de eerste laag polyester geschuurd. Alle verflagen gaan er af. Alle zeeafsluiters worden er uit gehaald, het roer gaat er af. Een boot met Osmose zal niet zinken als je er niets aan laat doen maar verkopen zal ook niet lukken. En eigenlijk wil ik wel gaan voor een groter schip. Maar ook daar heb ik steeds weer twijfels over. Groter omdat ik met al die charters te vaak op de bank slaap en graag een eigen ruimte wil hebben. En de Liberty houden omdat het zo mijn kindje is. Ik kan er mee lezen en schrijven en het is technisch in orde en je weet nooit wat je terug koopt. En zo handig ben ik nu ook weer niet.
Gelukkig hoef ik nog geen beslissing te nemen.
Mijn vader lig al jaren met zijn boot in Lagos. Waar hij ook gedeeltelijk op woont. Een paar dagen na mijn aankomst in Lagos arriveert hij ook met het vliegtuig. We hebben een heerlijke tijd met hem. We gaan regelmatig een hapje eten of drinken een wijntje op het terras. En ik krijg wel een heel groot kado van hem.Hij vertelt me dat hij de osmose behandeling van de Liberty gaat betalen. Wat een luxe.
Peter, de opstapper die mee is geweest bied zijn schip aan om de komende zomer oa naar de Azoren te gaan en als er aanvragen komen van mensen die mee willen zeilen dat ook op zijn Amel Maramu 45’ te doen.
Rob en Maartje komen een weekje over en bivakkeren op de Liberty die op de kant staat. Ze kunnen geen water gebruiken en uiteraard ook de wc niet. Maar ze vinden dat geen probleem.
Overdag wordt er hard aan de boot geschuurd, gehakt en geboord. Stof komt zowat door de huid heen. We verkennen de kust met de auto en maken mooie wandelingen.
Er is een Engelse, fanatieke club in de haven die van alles organiseren. Wandelingen, yoga, waar we drie keer per week vroeg in de ochtend naar toe gaan. Zondag zijn er zeilwedstrijden, zaterdagavond een meezing en muziek avond. Veel van de dingen doen we mee.
Het weer is wat minder dan in Lanzarote , in de avond is het erg koud. maar misschien ben ik wat dat betreft wel erg verwend.
Rob en Maartje gaan 19 april weer naar huis en een paar dagen later vertrek ik ook voor een paar weken naar Nederland. Ik moet mijn examen gaan doen voor mijn vaarbewijs 1. Wel een lachertje als je weet dat ik al 5 jaar zelfstandig met de Liberty de oceaan bevaar. Toch vind ik het erg moeilijk, wat een regeltjes en wetten. Maar goed de Liberty ligt toch op de kant, dus ik kan weinig kanten op.
22 april land ik op Weeze en vanaf dat moment staat mijn agenda weer redelijk vol.
Er is ook tijd genoeg om wat langer familie en vrienden te bezoeken.
De eerste 10 dagen is het steen koud. Ik krijg dan ook een griepje te pakken. Voor het eerst in 5 jaar. Na een paar dagen ben ik weer opgeknapt.
Ik doe mee aan een hardloopwedstrijd, slaag voor mijn vaarbewijs, zie prachtige bloemen velden, moederdag vier ik bij mijn zus Astrid met de rest van de familie, ben weer eens in Den Bosch met Jazz in Duketown , een dagje varen we met een sloep over de Friese meren . Ga een dagje met mijn moeder naar Utrecht en genieten volop van de zon op allerlei terrassen. Logeer bij vele vrienden en familie van Limburg, Den Bosch, Breda, Dronten en Zwolle.
Het is weer een gezellige tijd in Nederland maar ben zeker blij als ik weer terugvlieg naar Faro 17 mei.
Na een paar dagen Lagos, wordt het tijd dat ik weer het water op ga. Ben geen landrot meer. Wat kan het toch raar lopen in een mensen leven, in dat van mij in ieder geval. Ik mis echt het zeilen op de oceaan, met bijna niemand om me heen en gebruik maken van de elementen die deze aarde te bieden heeft.
Ik zeil met Peter mee en het plan is de Algarve via het water te ontdekken. In het verleden ben ik hier aardig wat op vakantie geweest en heb toen per auto het land en de kust verkent. Maar per zeilboot is dat absoluut anders.
We slaan flink wat boodschappen in, want voorlopig liggen we voor anker. Zaterdag 21 mei gaan we in de ochtend nog even naar de markt en daarna gooien we de lijnen los.
Met een rustig windje zeilen we naar Portimao, 10 mijl. Peter leert me het een en ander over zijn boot en vooral de navigatie apparatuur. Toch weer heel anders als bij mij aan boord. Hij wil dat ik het schip goed ken voor de trip naar de Azoren. Het schip van Peter is een tweemaster waar toch andere regels voor gelden en het is een zwaarder schip waar je niet zo maar mee overstag gaat. Het voorzeil moet daarvoor ingerold worden en vaak ook even de motor aan om het overstag te krijgen als er niet veel wind staat.
In Portimao laten we het anker vallen , in het begin van de rivier. Op dat moment verdwijnt helaas ook de zon achter de wolken.
Het plan is de dag er op meteen weer verder te gaan, maar er is wel erg weinig wind om 36 mijl verder naar Faro, Culatra te zeilen. En al die tijd op de motor hebben we niet zo veel zin in.
De volgende ochtend whatsapp ik een Jantien, die heb ik eerder in de trein ontmoet, en die vertelde mij dat ze aan de overkant van Portimao , Ferraguda voor anker ligt en het daar zo fantastisch is. Wij hebben die anker plek wel gezien maar ook dat er maar weinig plek is. Ik app haar dus en ze verteld me dat er een mooring ligt die nu even vrij is en dat we daar aan kunnen liggen. Hij ligt heel dicht bij het strand maar het is er diep genoeg. We halen ons anker op en varen daar naar toe. Dan gooi ik de dinghy in het water en peddel naar de kant. En inderdaad een heel leuk plekje.
De volgende dag maken we een wandeling en belanden uiteraard ook op een terras voor een kop koffie. We raken aan de praat met Nederlanders en vertellen hun over onze dag tripjes die we ook doen. Ze worden enthousiast en we besluiten ons vervolg van de reis nog een dag uit te stellen. Onze boordkas moet toch ook af en toe gevuld worden. Helaas appen ze s’avonds weer af omdat volgens de weerberichten het te koud zou worden.
We hervatten ons oude plan en vertrekken 24 mei om 7 uur naar Culatra. Het is een super zeildag.
De wind van achteren en we gaan ons voorzeil uitbomen. Met de Sea love van Peter is dat een hele klus voor de spinaker boom staat. Zeker een half uur voor we daar mee klaar zijn. Op de Liberty duurt dat hooguit 5 min. Maar dan zeilen we ook met een mooie 5 knopen snelheid met 8 knopen wind richting Culatra. Met in de middag wat meer wind, komen we vroeger aan dan gepland. Langs deze kust moeten we rekening houden met hoog en laag water en de stroming, omdat we een rivier op gaan moeten we met opkomend water en 2 tot 3 uur voor hoog water, er zijn.
Als je dit voor de eerste keer doet is dat best spannend. Half vier laten we het anker vallen tussen Culatra en Olhao. Een soort waddengebied voor Faro. Heel bijzonder. Het waait hard op de rivier en er ligt veel zeewier op de grond zodat ons anker de eerste keer niet vast ligt, maar een tweede poging lukt wel.
De dagen er na verkennen we met onze bijboot Culatra en varen we met een ferry naar Olhao.
Twee bijzondere mooie niet toeristische plekken. Culatra oogt wat armoedig, kleine huisjes met daar tussen zandwegen, er rijden geen auto’s. Er is een kleine supermarkt en vele terrasjes voor het dagtoerisme. Verder is er een heel mooi lang uitgestrekt strand en een mooie natuur.
Ohao is een echt Portugees stadje met een doolhof aan kleine straatjes waar geen auto’s doorheen kunnen en een lange boulevard met twee grote markthallen. Ook een groot soort moeras gedeelte waar vele pelikanen verblijven en je je waant in een rust gebied waar de plaatselijke bevolking bij laag water mosselen, oesters en knokkels zoekt.
De volgende ochtend om half 7 gaat de wekker af. Nee dit keer gaan we niet zeilen maar willen met de ferry naar een grote markt in Olhao en dan moeten we de ferry van kwart over 7 hebben.
Ik lag al een paar uur wakker, want het regend en het waaid hard. Dat klopt wel volgens de weerberichten. En dat zou de hele dag duren. We besluiten niet te gaan. We hadden de goede keuze gemaakt want om 7 uur regende het keihard met flinke windstoten en dat is niet leuk in ons kleine bijbootje. De regen houd om 9 uur op maar de wind blijft. Enorme golven op de rivier, we kunnen geen kant op. Onze dinghy kan hier niet tegen op.
Maandag wordt het tijd dat we weer verder gaan. Om 11 uur halen we ons anker op, we moeten stroom mee hebben om van de rivier de oceaan op te komen. we hebben 30 mijl te gaan en mogen niet voor 3 uur voor hoogwater de volgende rivier, Rio Guadiana, op want vlak voor de ingang ligt een drempel die bij laag water te hoog is om er veilig overheen te gaan. Dit is de Rivier tussen Spanje en Portugal.We zeilen heerlijk voor de wind met een uitgeboomd voorzeil. Al snel komen we er achter dat we te hard gaan, en te vroeg bij de Guadiana rivier aankomen. We laten het grootzeil zakken, maar we gaan nog te hard. uiteindelijk draaien we het voorzeil half in. Nog komen we een uur te vroeg aan. Wat diepte zou het wel kunnen maar er staat een enorme golfslag wat betekend dat wat we omhoog gaan ook weer naar beneden gaan en we durven het nu nog niet aan. Er wordt veel over geschreven in de pilot en als je dit voor het eerst doet, ben je erg voorzichtig. We varen een uurtje voor de ingang op en neer en dan wagen we het erop. Het gaat prima en we hebben meer dan genoeg water onder ons. Ondertussen is het al half 7 en besluiten we voor Ayamonte het anker te laten vallen. Er staat redelijk wat stroom , maar gelukkig pakt ons anker meteen goed grond.
De volgende dagen gaan we langzaam de rivier op varen en zorgen dat we steeds de stroom mee hebben. ca 2 mijl. af en toe een zeiltje erbij maar meestal op de motor. Er zijn te veel bochten in de rivier. We blijven een paar dagen liggen tussen Alcoutin , portugal en Sanlucar, Spanje. We raken steeds in de war, welke tijd is het nu? In Portugal is het een uur vroeger. Het is belangrijk om te weten, omdat we daar rekening willen houden met de stroom. We komen moeilijk tegen stroom in met de dinghy dus we gaan met de stroom mee de kant op en proberen dan tijdens de tij wisseling op de kant te zijn om daarna weer stroom mee te hebben als we terug gaan. In Portugal zijn de terrasjes gezelliger en in Spanje heb je betere supermarkten. We maken mooie wandelingen in zowel Spanje als in Portugal. De ene keer zeggen we gracias en de andere keer zeggen we obrigada. De ene telefoon staat op Spaanse tijd en de andere op Portugese, we weten het zelf af en toe niet.
Maandag 6 juni vertrekken we om 6 uur vanaf onze ankerplek bij Ayamonte, de rivier weer af , richting Lagos. We hebben een prachtige zonsopgang met een mooie wind. Helaas is die om 9 uur weer weg en moeten we op de motor verder. Het plan is om naar Culatra te gaan maar we zijn zo vroeg en de volgende dag zou het ook niet waaien. We besluiten om door te gaan op de motor naar Lagos. De beloofde windstilte wordt een windkracht 25 tot 30 knopen op de kop. We proberen nog wat te zeilen maar het schiet niet op, na 2 uur proberen starten we toch maar de motor.
Om half 9 meren we af bij de aanmeld steiger.
Dat waren twee mooie weken, van verkenning van de Algarve en zeker de moeite waard om het nogmaals te doen. Zeker de grensrivier had ik veel langer op willen blijven. We zijn daar nu wel op tijd weg want de voorspelling is dat het daar de komende week 36 graden gaat worden en dan is het er echt bloed heet. Het water is te vies om in te zwemmen en er schijnen dan ook veel muggen te zijn.
De geplande osmose behandeling (een polyester ziekte) gaat van start. Zodra zij uit het water is wordt de Liberty tot op de eerste laag polyester geschuurd. Alle verflagen gaan er af. Alle zeeafsluiters worden er uit gehaald, het roer gaat er af. Een boot met Osmose zal niet zinken als je er niets aan laat doen maar verkopen zal ook niet lukken. En eigenlijk wil ik wel gaan voor een groter schip. Maar ook daar heb ik steeds weer twijfels over. Groter omdat ik met al die charters te vaak op de bank slaap en graag een eigen ruimte wil hebben. En de Liberty houden omdat het zo mijn kindje is. Ik kan er mee lezen en schrijven en het is technisch in orde en je weet nooit wat je terug koopt. En zo handig ben ik nu ook weer niet.
Gelukkig hoef ik nog geen beslissing te nemen.
Mijn vader lig al jaren met zijn boot in Lagos. Waar hij ook gedeeltelijk op woont. Een paar dagen na mijn aankomst in Lagos arriveert hij ook met het vliegtuig. We hebben een heerlijke tijd met hem. We gaan regelmatig een hapje eten of drinken een wijntje op het terras. En ik krijg wel een heel groot kado van hem.Hij vertelt me dat hij de osmose behandeling van de Liberty gaat betalen. Wat een luxe.
Peter, de opstapper die mee is geweest bied zijn schip aan om de komende zomer oa naar de Azoren te gaan en als er aanvragen komen van mensen die mee willen zeilen dat ook op zijn Amel Maramu 45’ te doen.
Rob en Maartje komen een weekje over en bivakkeren op de Liberty die op de kant staat. Ze kunnen geen water gebruiken en uiteraard ook de wc niet. Maar ze vinden dat geen probleem.
Overdag wordt er hard aan de boot geschuurd, gehakt en geboord. Stof komt zowat door de huid heen. We verkennen de kust met de auto en maken mooie wandelingen.
Er is een Engelse, fanatieke club in de haven die van alles organiseren. Wandelingen, yoga, waar we drie keer per week vroeg in de ochtend naar toe gaan. Zondag zijn er zeilwedstrijden, zaterdagavond een meezing en muziek avond. Veel van de dingen doen we mee.
Het weer is wat minder dan in Lanzarote , in de avond is het erg koud. maar misschien ben ik wat dat betreft wel erg verwend.
Rob en Maartje gaan 19 april weer naar huis en een paar dagen later vertrek ik ook voor een paar weken naar Nederland. Ik moet mijn examen gaan doen voor mijn vaarbewijs 1. Wel een lachertje als je weet dat ik al 5 jaar zelfstandig met de Liberty de oceaan bevaar. Toch vind ik het erg moeilijk, wat een regeltjes en wetten. Maar goed de Liberty ligt toch op de kant, dus ik kan weinig kanten op.
22 april land ik op Weeze en vanaf dat moment staat mijn agenda weer redelijk vol.
Er is ook tijd genoeg om wat langer familie en vrienden te bezoeken.
De eerste 10 dagen is het steen koud. Ik krijg dan ook een griepje te pakken. Voor het eerst in 5 jaar. Na een paar dagen ben ik weer opgeknapt.
Ik doe mee aan een hardloopwedstrijd, slaag voor mijn vaarbewijs, zie prachtige bloemen velden, moederdag vier ik bij mijn zus Astrid met de rest van de familie, ben weer eens in Den Bosch met Jazz in Duketown , een dagje varen we met een sloep over de Friese meren . Ga een dagje met mijn moeder naar Utrecht en genieten volop van de zon op allerlei terrassen. Logeer bij vele vrienden en familie van Limburg, Den Bosch, Breda, Dronten en Zwolle.
Het is weer een gezellige tijd in Nederland maar ben zeker blij als ik weer terugvlieg naar Faro 17 mei.
Na een paar dagen Lagos, wordt het tijd dat ik weer het water op ga. Ben geen landrot meer. Wat kan het toch raar lopen in een mensen leven, in dat van mij in ieder geval. Ik mis echt het zeilen op de oceaan, met bijna niemand om me heen en gebruik maken van de elementen die deze aarde te bieden heeft.
Ik zeil met Peter mee en het plan is de Algarve via het water te ontdekken. In het verleden ben ik hier aardig wat op vakantie geweest en heb toen per auto het land en de kust verkent. Maar per zeilboot is dat absoluut anders.
We slaan flink wat boodschappen in, want voorlopig liggen we voor anker. Zaterdag 21 mei gaan we in de ochtend nog even naar de markt en daarna gooien we de lijnen los.
Met een rustig windje zeilen we naar Portimao, 10 mijl. Peter leert me het een en ander over zijn boot en vooral de navigatie apparatuur. Toch weer heel anders als bij mij aan boord. Hij wil dat ik het schip goed ken voor de trip naar de Azoren. Het schip van Peter is een tweemaster waar toch andere regels voor gelden en het is een zwaarder schip waar je niet zo maar mee overstag gaat. Het voorzeil moet daarvoor ingerold worden en vaak ook even de motor aan om het overstag te krijgen als er niet veel wind staat.
In Portimao laten we het anker vallen , in het begin van de rivier. Op dat moment verdwijnt helaas ook de zon achter de wolken.
Het plan is de dag er op meteen weer verder te gaan, maar er is wel erg weinig wind om 36 mijl verder naar Faro, Culatra te zeilen. En al die tijd op de motor hebben we niet zo veel zin in.
De volgende ochtend whatsapp ik een Jantien, die heb ik eerder in de trein ontmoet, en die vertelde mij dat ze aan de overkant van Portimao , Ferraguda voor anker ligt en het daar zo fantastisch is. Wij hebben die anker plek wel gezien maar ook dat er maar weinig plek is. Ik app haar dus en ze verteld me dat er een mooring ligt die nu even vrij is en dat we daar aan kunnen liggen. Hij ligt heel dicht bij het strand maar het is er diep genoeg. We halen ons anker op en varen daar naar toe. Dan gooi ik de dinghy in het water en peddel naar de kant. En inderdaad een heel leuk plekje.
De volgende dag maken we een wandeling en belanden uiteraard ook op een terras voor een kop koffie. We raken aan de praat met Nederlanders en vertellen hun over onze dag tripjes die we ook doen. Ze worden enthousiast en we besluiten ons vervolg van de reis nog een dag uit te stellen. Onze boordkas moet toch ook af en toe gevuld worden. Helaas appen ze s’avonds weer af omdat volgens de weerberichten het te koud zou worden.
We hervatten ons oude plan en vertrekken 24 mei om 7 uur naar Culatra. Het is een super zeildag.
De wind van achteren en we gaan ons voorzeil uitbomen. Met de Sea love van Peter is dat een hele klus voor de spinaker boom staat. Zeker een half uur voor we daar mee klaar zijn. Op de Liberty duurt dat hooguit 5 min. Maar dan zeilen we ook met een mooie 5 knopen snelheid met 8 knopen wind richting Culatra. Met in de middag wat meer wind, komen we vroeger aan dan gepland. Langs deze kust moeten we rekening houden met hoog en laag water en de stroming, omdat we een rivier op gaan moeten we met opkomend water en 2 tot 3 uur voor hoog water, er zijn.
Als je dit voor de eerste keer doet is dat best spannend. Half vier laten we het anker vallen tussen Culatra en Olhao. Een soort waddengebied voor Faro. Heel bijzonder. Het waait hard op de rivier en er ligt veel zeewier op de grond zodat ons anker de eerste keer niet vast ligt, maar een tweede poging lukt wel.
De dagen er na verkennen we met onze bijboot Culatra en varen we met een ferry naar Olhao.
Twee bijzondere mooie niet toeristische plekken. Culatra oogt wat armoedig, kleine huisjes met daar tussen zandwegen, er rijden geen auto’s. Er is een kleine supermarkt en vele terrasjes voor het dagtoerisme. Verder is er een heel mooi lang uitgestrekt strand en een mooie natuur.
Ohao is een echt Portugees stadje met een doolhof aan kleine straatjes waar geen auto’s doorheen kunnen en een lange boulevard met twee grote markthallen. Ook een groot soort moeras gedeelte waar vele pelikanen verblijven en je je waant in een rust gebied waar de plaatselijke bevolking bij laag water mosselen, oesters en knokkels zoekt.
De volgende ochtend om half 7 gaat de wekker af. Nee dit keer gaan we niet zeilen maar willen met de ferry naar een grote markt in Olhao en dan moeten we de ferry van kwart over 7 hebben.
Ik lag al een paar uur wakker, want het regend en het waaid hard. Dat klopt wel volgens de weerberichten. En dat zou de hele dag duren. We besluiten niet te gaan. We hadden de goede keuze gemaakt want om 7 uur regende het keihard met flinke windstoten en dat is niet leuk in ons kleine bijbootje. De regen houd om 9 uur op maar de wind blijft. Enorme golven op de rivier, we kunnen geen kant op. Onze dinghy kan hier niet tegen op.
Maandag wordt het tijd dat we weer verder gaan. Om 11 uur halen we ons anker op, we moeten stroom mee hebben om van de rivier de oceaan op te komen. we hebben 30 mijl te gaan en mogen niet voor 3 uur voor hoogwater de volgende rivier, Rio Guadiana, op want vlak voor de ingang ligt een drempel die bij laag water te hoog is om er veilig overheen te gaan. Dit is de Rivier tussen Spanje en Portugal.We zeilen heerlijk voor de wind met een uitgeboomd voorzeil. Al snel komen we er achter dat we te hard gaan, en te vroeg bij de Guadiana rivier aankomen. We laten het grootzeil zakken, maar we gaan nog te hard. uiteindelijk draaien we het voorzeil half in. Nog komen we een uur te vroeg aan. Wat diepte zou het wel kunnen maar er staat een enorme golfslag wat betekend dat wat we omhoog gaan ook weer naar beneden gaan en we durven het nu nog niet aan. Er wordt veel over geschreven in de pilot en als je dit voor het eerst doet, ben je erg voorzichtig. We varen een uurtje voor de ingang op en neer en dan wagen we het erop. Het gaat prima en we hebben meer dan genoeg water onder ons. Ondertussen is het al half 7 en besluiten we voor Ayamonte het anker te laten vallen. Er staat redelijk wat stroom , maar gelukkig pakt ons anker meteen goed grond.
De volgende dagen gaan we langzaam de rivier op varen en zorgen dat we steeds de stroom mee hebben. ca 2 mijl. af en toe een zeiltje erbij maar meestal op de motor. Er zijn te veel bochten in de rivier. We blijven een paar dagen liggen tussen Alcoutin , portugal en Sanlucar, Spanje. We raken steeds in de war, welke tijd is het nu? In Portugal is het een uur vroeger. Het is belangrijk om te weten, omdat we daar rekening willen houden met de stroom. We komen moeilijk tegen stroom in met de dinghy dus we gaan met de stroom mee de kant op en proberen dan tijdens de tij wisseling op de kant te zijn om daarna weer stroom mee te hebben als we terug gaan. In Portugal zijn de terrasjes gezelliger en in Spanje heb je betere supermarkten. We maken mooie wandelingen in zowel Spanje als in Portugal. De ene keer zeggen we gracias en de andere keer zeggen we obrigada. De ene telefoon staat op Spaanse tijd en de andere op Portugese, we weten het zelf af en toe niet.
Maandag 6 juni vertrekken we om 6 uur vanaf onze ankerplek bij Ayamonte, de rivier weer af , richting Lagos. We hebben een prachtige zonsopgang met een mooie wind. Helaas is die om 9 uur weer weg en moeten we op de motor verder. Het plan is om naar Culatra te gaan maar we zijn zo vroeg en de volgende dag zou het ook niet waaien. We besluiten om door te gaan op de motor naar Lagos. De beloofde windstilte wordt een windkracht 25 tot 30 knopen op de kop. We proberen nog wat te zeilen maar het schiet niet op, na 2 uur proberen starten we toch maar de motor.
Om half 9 meren we af bij de aanmeld steiger.
Dat waren twee mooie weken, van verkenning van de Algarve en zeker de moeite waard om het nogmaals te doen. Zeker de grensrivier had ik veel langer op willen blijven. We zijn daar nu wel op tijd weg want de voorspelling is dat het daar de komende week 36 graden gaat worden en dan is het er echt bloed heet. Het water is te vies om in te zwemmen en er schijnen dan ook veel muggen te zijn.
-
12 Juni 2016 - 23:51
Ineke En Riens Elswijk:
Goed verhaal Cynthia! Helemaal zoals wij de Algarve kennen. Het is echt geweldig vinden wij. De Azoren zijn helemaal geweldig. Mocht je in Horta komen kijk dan maar even of onze schildering er
nog staat. Helemaal aan het einde van de breakwater. Veel plezier en geniet van deze kans.
Liefs Riens en Ineke Elswijk -
13 Juni 2016 - 09:56
Ellen:
Hoi Cynthia,
Leuk om te lezen! Wat heb jij een heerlijk en afwisselend leven. Fijn ook dat je steeds weer mensen ontmoet die je ook verder kunnen helpen. Blijf genieten! Maar.. pas op voor kanoën op open zee. Haha!
Groetjes,
Ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
