december 2013

December 2013

Na de drukte en gezelligheid van de ARC is het weer even wennen om mijn draai te vinden.
De ARC zeilers hebben plaats gemaakt voor de hippies die nu de steigers en de kade van Las Palmas bevolken.
Met tientallen lopen ze te zoeken naar een boot om de oceaan over te steken. Rugzak en veelal gitaar op hun rug struinen ze alle zeilboten af met hun vraag of ze mee mogen.
Ik moet zeggen dat ik me hier nu wat minder thuis voel. Sluit de boot iedere keer goed af als ik maar even weg ben.

Er volgen twee dagen van veel dingen weer oppakken, stuurautomaat moet eerst werken staat boven aan mijn todo lijstje. Het valt niet mee om de juiste papieren en gegevens bij elkaar te krijgen om dan toch uiteindelijk een hele nieuwe aandrijfmotor en stuurwielaandrijving te krijgen. De frustratie van de mentaliteit van de Spaanse valt daarbij zwaar.
Maar ze komen niet zomaar van me af, dus uiteindelijk lukt het me alles nieuw te krijgen. Met wat hulp wordt hij geïnstalleerd.

Woensdag 27 november loopt dan om half 7 de wekker af klaar om weer richting Tenerife te gaan via het zuiden.
Waar ik een charterklus heb. En waar ook mijn zus Astrid aan boord komt. De hele nacht staat er een flinke wind, als ik ga kijken op de meter slaat die regelmatig uit naar de 20 knopen in de haven. En tot mijn verbazing een zuiden wind. Komt hier zelden voor. Het weer is hier al 10 dagen van slag dus dat is dan wel weer logisch. Ik besluit een uurtje later nog maar eens naar de wind te kijken.

De wind lijkt me wat minder te zijn dus ik besluit te vertrekken. De Spanjaard die me helpt bij het losgooien van de lijnen adviseert nog lekker een paar dagen te blijven liggen, dit is toch geen weer.
Ik zeg dat ik naar Tenerife wil en daar op zegt hij, een zeiler moet geen haast hebben. Geniet nog even van het hier zijn , drink vanmiddag lekker een biertje bij mij aan boord en ga dan over twee dagen als het wat rustiger is. Ik beloof hem dat ik terug kom als het echt te heftig is.
Eenmaal buiten staan er hoge golven en wind op de kop. Ik kom er maar moeilijk tegen op. En mijn stuurautomaat wil ook niet echt. Maar dat kan ook liggen aan de golven die hij niet aankan. Al snel besluit ik maar terug te gaan. Op deze manier duren 50 mijl heel lang zo niet bijna onmogelijk. En het vertrouwen in de stuurautomaat is er ook niet echt.
De rest van de dag loop ik de hele stad of op zoek naar een rubberen ring die er op mijn waterafscheider is gezet en waar ik dus een nieuwe voor moet kopen. Niet te vinden. Dus het thuisfront Jos maar weer te hulp roepen om er een uit Nederland te laten komen.

28 november 7 uur vertrek ik dan toch uit Las Palmas
Mijn plan was over de noordkant naar Tenerife te gaan, Santa Cruz, ca 55 mijl.
Er was maar een knoop of 10 voorspeld vanuit het zuiden, ik hoopte op wat meer want de dagen daarna zou er geen wind zijn. En uiteindelijk moet ik in het zuiden van Tenerife eindigen.
De eerste 5 uur wordt het motoren. Ik ga al snel rekenen en hoorde van Jos, mijn achterban in Nederland, dat er wel wat wind in de middag zou komen.
Ik besluit meteen door te varen naar het zuiden. Want voor het donker kom ik toch niet aan in Santa Cruz dus dan maar door naar het zuiden, naar mij wel bekende ankerplek bij Los Cristianos. Zal een latertje worden maar ach ik ben er klaar voor.

Om 12 uur kan ik de motor uit doen en binnen 5 min geeft de windmeter 20 knopen wind aan. Helaas net niet te bezeilen. Even later toch maar een rif er in gedaan, want het worden er 25 met uitschieters naar de 30 knopen.
Ik heb nu een foefje geleerd waarbij ik de leuvers niet uit de mast hoef te halen bij het reven, scheelt weer werk op het dek. En ik raak geoefend.

Zo zeil ik 5 uur. Veel zelf achter het roer maar wel de mogelijkheid de stuurautomaat te gebruiken als ik de zeilen bij moet stellen. Het buiswater zorgt er voor dat ik regelmatig nat word.
Later zorgt een fikse regenbui er weer voor dat het afgespoeld wordt. En zo wisselt dat elkaar af.
Dan wordt de wind wat minder en besluit ik voor het donker gaat worden het rif er weer uit te halen. Ik ga even naar binnen en hoor dat de Liberty overstag wil. Ik ga buiten kijken en de wind is aan het draaien. Ik zet de zeilen naar de andere kant, en daarmee is mijn twijfel weg of ik toch niet een haven binnen zal lopen.
Ik maak een rak richting Gran Canaria in de hoop daarna op mijn doel af te kunnen gaan. Het is pikkie donker, geen maan. Als je dan richting het land zeilt kan je de vissersbootjes niet onderscheiden van de vele lichtjes op de kant, het is een akelig onrustig gevoel.

Vriend Jos is mij kwijt op Marinetraffic en vraagt naar mijn plan. Ik vertel dat ik door ga. Hij geprobeerd me er vanaf te praten, heel begrijpelijk maar ik ben eigenwijs. Wel zeg ik dat ik elke half uur wat van me zal laten horen. Hij wil ook mijn positie weten.
En zo loost Jos mij mentaal door het eerste deel van de nacht heen. Toen hij dan uiteindelijk om 1 uur naar bed wilde, had ik het vertrouwen in mezelf dat ik het ging redden.
De wind was zo tegen dat ik niet echt opschoot. De nog 30 mijl te gaan bleven heel lang nog 30 mijl.
Er stond te veel wind en te veel golven om er met de motor tegen in te gaan.
Van slapen kwam ook niet veel terecht. Iedere 10 min de wekker want er waren te veel vissers bootjes en iedere golf die omsloeg zag ik als bedreiging.
Een cruiseschip wat achterop komt zie ik binnen komen, ik dacht echt dat hij me niet zag. Ik maak nog meer licht aan in mijn schip ipv dat ene drie kleuren toplicht. Voel ik me toch veiliger. En uiteindelijk gaat hij natuurlijk langs me heen. Maar toch.
Afstand schatten in het donker vind ik zo moeilijk.

De laatste uren worden de golven minder en kan ik de zeilen strijken en met de motor langs de kant mijn weg vervolgen. Ik heb nog 1 keer een uurtje mijn grootzeil er weer bij getrokken omdat de wind toen iets gunstiger werd. En zo blijf ik wel in de weer de gehele nacht. Uiteindelijk zie ik om 4 uur mijn wel bekende ankerplek op de Garmin verschijnen. Gelukkig ken ik die plek goed en weet ik waar de visfuiken liggen, waar ik met een grote boog omheen vaar.

Om half 5 gooi ik dan mijn anker uit. Uiteindelijk zijn het 95 mijl geworden ipv de 75 die ik gedacht had te zeilen.
22 uur niet een bepaald snelheids record, want dat staat op 145 mijl in 24 uur. Moe maar happy met mezelf, het is me weer gelukt.
Ik duik mijn bed in met de wekker om half 7 om mijn anker nogmaals te controleren. Maar alles ligt goed.


Vrijdag sta ik niet eens zo laat op. Na het ontbijt schrijf ik aan mijn verslag en neem een duik. Het water is aan de frisse kant. Ik ben ruim een uur bezig met het weg halen van de aangroei onder aan de Liberty. En verkleumd kom ik uit het water.
Ik wordt niet echt warm, er is geen zon. Ik wikkel mezelf in een deken en val in slaap met mijn boek op schoot. Het is een goed plan om voor anker te liggen anders was ik waarschijnlijk weer druk in de weer geweest met oa boot afspoelen enz. nu kon dat niet en de rust had ik hard nodig.

Zaterdag vaar ik na het ontbijt 7 mijl verder naar Las Galletas.
De komende dagen heb ik wel leuke charterdagen. Een groep van 15 mensen die allemaal mee willen en dan over twee dagen verspreid.
Dus werk aan de winkel, het schip ontzouten en opruimen, boodschappen doen en de was.
Het is niet echt zonnig maar de was droogt toch wel.

Zondag komen er dan 7 gasten aan boord, waaronder ook mijn zwager Ferdy.
Helaas geen zon en het nodigt daarom ook niet uit om te gaan zwemmen, terwijl het water wel gewoon 22 graden blijft natuurlijk. Het gaat zelfs regenen.
Helaas worden er wel een paar zeeziek maar dat verdwijnt snel als er vele dolfijnen in zicht komen en wel hele grote Grienden( kleine walvis soort). We varen er steeds weer naar toe en het is werkelijk een heel spektakel. Iedereen heeft ineens zeebenen en zeeziek? Wat is dat?
Nu bleek dat al die zeezieke gasten de avond er voor flink op stap waren geweest, ja en dan vroeg op, die combinatie gaat niet werken.

S’avonds wordt ik door de groep uitgenodigd bij hun te komen eten het is een gezellige dag geweest. Het tweede deel van de groep komt morgen.

Maandag wordt ik helaas gewekt door de vele regendruppels op het schip, dit is echt heel on Canarisch. Ik krijg een whatsappje dat mijn gasten het voor vandaag niet zo zien zitten.
Logisch maar wel balen voor iedereen natuurlijk. Ìk rommel wat aan en hoop dat het droog wordt, maar niet dus. Om half 1 krijg ik een telefoontje dat de groep zich bedacht heeft en dat ze met zijn tienen mee willen zeilen. Ik zeg dat het heel hard regent en dat ik wel wil zeilen maar 10 te veel is. Uiteindelijk staan ze met 7 man bij mij op de steiger. De 3 die achter moesten blijven waren niet echt blij. Maar de wind was stevig en met die regen en dus een nat dek is dit echt het maximum. Ik verdeel de plekken op de Liberty.
Twee onder de giek, een prima plek, geef ik een zeilpak aan, een zwemvest en een lifeline. Degene die gisteren zo zee ziek was, was er nu ook bij, die had gisteren zo gebaald ze wilde er weer voor gaan. Zeeziek pilletje genomen, vroeg naar bed en zonder alcohol. Ik zette haar achter het roer, ook met een regenpak aan. De rest werd maar gewoon nat, het was toch niet koud. Zo zijn we 3 uur gaan zeilen. 1 rif in het zeil.
Het word een sportieve middag. Iedereen vind het leuk en geen zee zieke. Ja allemaal vroeg naar bed en geen alcohol werkt dus. We kwamen door en door nat om 4 uur terug in de haven.
Maar hadden allemaal genoten. Het bleef keihard regenen de hele avond door. Ik wordt weer uitgenodigd mee naar hun huis te gaan. Het word weer een gezellige avond.

Vandaag , dinsdag, schijnt de zon. Alles hang ik te droge. Wat kan het dan toch snel vochtig in de boot zijn. Het duurt dan ook de hele dag voor alles droog is. Tegen de avond komt mijn zus Astrid aan boord, die stapt voor een paar dagen aan boord en samen zeilen we de komende twee dagen terug naar Las Palmas.

Het wordt woensdag echt een heerlijk zeildag tussen de eilanden Tenerife en Gran Canaria naar het noorden. Zelfs de halfwinder gaat omhoog. Voor het eerst sinds ik hier rondzeil.
Net voor het donker komen we in Puerto de Las Nieves aan. Het stelt niet zoveel voor. We kunnen gelukkig wel een plaatsje tussen de vissersboten krijgen. We gaan even op verkenningstocht uit in het dorpje. Er zijn echter alleen maar restaurants en veel leegstaande panden. We zoeken er een restaurant uit. Door ons gebrek aan de Spaanse taal en hun Engels krijgen we van alles voorgeschoteld. Meestal is dat niet zo erg, want het kost hier op de eilanden nooit zoveel. Maar deze restaurant houder wist ons een gepeperde rekening voor te schotelen.
Toch maar weer mijn Spaanse lesboeken tevoorschijn toveren volgende week.

De ochtend erop motoren we 30 mijl naar Las Palmas.
Er staat echt geen wind. Om 3 uur varen we dan de haven binnen. Weer een heerlijk thuisgevoel. Helaas is mijn plaats bezet. Gereserveerd , betaald maar dat betekend dus niet ook een plekje. Ik moet al mijn charmes in de strijd gooien wil ik een plek krijgen. De haven ligt bom vol.
Ik vertel ze dat ik morgen jarig ben en een steiger feestje wil geven. Er wordt maar liefst met 5 havenmeesters overlegd en als ik beloof niet te harde muziek aan te zetten krijg ik het mooiste plekje van de haven voor mijn feestje. Ik mag plat tegen de steiger aan gaan liggen, wat eigenlijk bestemt is voor de grote jongens.
Het is weer een heerlijke zonnige dag.
S`avonds beland ik al in de kuip van een Nederlands stel ook op mijn steiger.

6 december wordt ik wakker in een feestelijk versierde boot. Vrienden hebben vlaggetjes en een verjaardags vlag opgehangen en we hebben er niets van gemerkt. Astrid gaat een feestelijk ontbijt halen en ik krijg ook nog cadeautjes.
Om 4 uur is de steiger verjaardags borrel. Maar liefst 20 vrienden en kennissen zijn er. Het is super gezellig. Wat is het heerlijk om een keer jarig te zijn en dat ook nog buiten te kunnen vieren.

Zaterdag gaat Astrid naar huis en de dagen er naar staan in het teken van heel veel wind en wolken. Gelukkig krijg ik een plekje verder de haven in zodat ik niet zoveel last heb van de wind. De steiger waar ik eerst lag, gaat tekeer als een beest.
Dag en nacht zijn er mensen in de weer met hun schip van de steiger af te houden. De wind en daarmee de golven staan recht in de haven. Ook raakt er een Duits schip, dat voor anker ligt van zijn anker en komt terecht op het strand. Nog een geluk dat hij geen andere schepen meegetrokken heeft die ook voor anker liggen.

Ik ben druk met mijn klussenlijst. Ik blijf de diesel lucht ruiken van een eerder lekkage.
Er valt niets anders te doen dan de vloerbedekking en de isolatie in de bakken onder de bank weg te halen. Schoonmaken heeft geen zin gehad, het is doordrenkt met diesel. Ook de aftimmering is er van doordrongen. Ik haal een spuitbus met een citroen geurtje en spuit al het houtwerk in. Later krijg ik de tip om losse koffie in een bakje overal neer te zetten dat zou de geur opnemen. Dus dat probeer ik ook maar.
Alle handdoeken twee keer gewassen maar de diesel geur blijft er in zitten. Veel voorraad weg moeten gooien. Koekjes enz, alles smaakt naar diesel.
Mijn stuurautomaat was toch nog steeds niet goed maar lijkt nu toch opgelost. Ook mijn handmarifon werkt weer.
Met Astrid heb ik nog nieuwe vallen aangebracht. Dus langzaam wordt mijn todo lijstje minder.

Woensdag 11 december eind van de middag haal ik mijn moeder van het vliegveld die een weekje komt genieten van het meestal heerlijke weer hier.
Onderweg ga ik een uurtje shoppen in Ikea.
Die week doen we niet heel veel. De gewone dagelijkse dingen en natuurlijk weer bijkletsen van een jaar afwezigheid.