Nog heerlijke weken charteren en een maandje NL
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
14 April 2015 | Spanje, Isla de Tenerife
Na twee maanden fulltime gasten aan boord begin ik te merken dat ik moe aan het worden ben. Het wordt tijd voor wat meer tijd voor mezelf.
Dat komt goed uit want 6 februari krijg ik een gast aan boord die in januari er ook al was. Het leven aan boord beviel toen zo goed en de rust die hij toen nodig had om in Nederland weer volop aan de bak te gaan miste hij al gauw. Hij krijgt toestemming van zijn baas om hier op Tenerife op zijn laptop te komen werken. Wij maken een afspraak dat het dit keer alleen zeilen wordt voor de paar uurtjes ontspanning die nodig zijn voor hem om zich daarna weer op zijn laptop te kunnen storten. Ik krijg ook de tijd om wat rust te vinden. Nou ja rust? Er moet toch ook het nodige gedaan worden na twee maanden gasten aan boord en de zeemijlen die de Liberty heeft gezeild. Oa mijn lazy jack ( de huik voor mijn grootzeil)was echt totaal vergaan .
Veel tijd breng ik achter de naaimachine door om een nieuwe te maken. Iets wat de meeste aan een zeilmaker overlaten, wil ik daar niet op wachten. En eind van de week ben ik meer dan tevreden. Mijn zeil is weer netjes ingepakt. Mijn opstappers helpen me ook met wat hand en spandiensten en omdat ze het leven op de Liberty al zo goed kennen zorgde dat voor een ontspannen sfeer.
Na twee dagen toch wel erg oncanarisch weer besluiten we een oversteek te maken naar Mogan, het zuiden van Gran Canaria, zo goed als zon zeker.
Het wordt een motor tochtje over een spiegel gladde maar ook zonovergoten oceaan. Met een zonsopgang die heel Gran Canaria verlicht, wat een prachtig gezicht.
Dolfijnen vergezellen ons en er wordt gerelaxt, gitaar gespeeld en de bikini komt uit de koffer.
Drie dagen van schitterend weer in Mogan, doen we naast ons werk ook een rondje hardlopen en heerlijk uiteten in 1 van de vele gezellige restaurantjes. Het lijkt wel vakantie voor me.
Donderdag zeilen we terug naar Tenerife en 5 mijl voor de kust komen de eerste wolken al weer. We hebben de juiste beslissing genomen het weer was vele malen beter in Mogan horen we van de (thuis)blijvers.
Vrijdagochtend al weer heel vroeg vertrekt mijn bemanning en nu heb ik echt een week de Liberty voor mezelf. Raar zit een mens toch in elkaar. Aan de ene kant verlang ik naar even “niets” en is dat er dan, voel je je een gemis en een leegte.
Maar mijn week is goed gevuld. Ik heb besloten om eindelijk eens mijn Marcom B te halen voor mijn Marifoon. Dat betekend vele uren stamp werk, het is een hele taaie stof , vooral het Nautisch Engels, breekt me op. Ik leer dingen uit het hoofd waar ik werkelijk niets van snap. Maar ik moet dat papiertje halen om te mogen blijven varen met de apparatuur die ik al 4 jaar aan boord heb. Ook zonder al die lesstof heb ik gewoon de apparatuur kunnen gebruiken en weet wel dergelijk waar ik mee bezig ben. Maar ja regels he?
Tussen door loop ik hard, of wandel een uur de berg op om boodschappen te doen , om met een volle rugzak weer terug te keren. Het is trouwens maar goed dat ik geen charters heb want dat zou een week verwaaid liggen betekenen. Ik zie de windmeter regelmatig in de haven stijgen tot 35 knopen wind, wind kracht 7, hard dus.
Maar ik heb een prima plek, wind van voren , achter mijn buiskap heerlijk uit de wind in de zon. Goed uit te houden.
21 februari arriveren Alex en Marijke. Ze kennen het eiland van noord tot zuid en van oost tot west. Maar alleen vanaf de kant en nu willen ze een rondje eiland zeilen met de Liberty.
Om 10 uur wordt er al aan geklopt. Ze worden gebracht door vrienden van ze die op het eiland wonen. Na de koffie en zelfgemaakte soep , gaan we meteen boodschappen doen. Met de auto van die vrienden. Lekker makkelijk. Al gauw hebben Marijke en ik elkaar gevonden in het maken van boodschappen lijstjes en sturen we de mannen door de winkel op zoek naar alles. Met een volle kar komen we 1.5 uur later terug.
We hebben alles nog niet opgeborgen of Alex wordt onrustig. Gaan we nog zeilen? Want ik kom toch niet om boodschappen te doen, zegt hij met een glimlach er achter aan.
Meestal is zo’n eerste dag wat meer kennismaken en je plekje op de boot zoeken maar vandaag gaat alles zo snel en met de weersvoorspelling in het vooruitzicht bedenk ik dat we beter maar inderdaad een paar uur het water op moeten gaan. Want er is weer heel veel wind op komst.
Het worden een paar leerzame zeil uurtjes voor mijn nieuwe crew. Ze hebben niet echt ervaring maar zijn erg leergierig waardoor het allemaal heel snel gaat. Ze vertellen dat ze vorig jaar ook een weekje zijn gaan zeilen in Griekenland maar daar mochten ze niet achter het stuur staan, ze waren zelf ook erg verrast en blij dat ze bij mij die kans wel krijgen.
Terug gekomen in de haven slaat de moeheid toch wel toe van eerst de reis hier naar toe in dfe vroege uurtjes en dan een paar uur op het water. Om 8 uur wordt er al naar bed gegaan.
De volgende twee dagen zeilen we eerst naar zuid en daarna naar noord vanuit de haven. John, hun vriend die hier ook woont, zeilt ook een dagje mee. Het zijn gezellige sportieve zeil dagen met redelijk wat wind. Het nodige buiswater komt over de Liberty maar de zon doet dan meteen zijn werk. Dan volgen er drie verwaaidagen.
Er wordt een auto gehuurd en de rollen omgedraaid. Ik krijg vele mooie plekjes van het eiland te zien maar er wordt toch wel op aangedrongen om toch te gaan zeilen.
Ik moet een moeilijk beslissing nemen het echt nog een dagje uit te stellen want met 35 / 40 knopen wind ga ik het water niet op. De vierde dag besluit ik het er op te wagen. Ik bied aan dat ze een paar dagen langer kunnen blijven, hun vliegticket is ook wat later terug en dan kunnen we alsnog naar de zuidwest kust waar ze zo graag naar toe willen. Het is maar 7 mijl in de volle wind naar het zuiden , dat betekend wind van achteren en alleen op de mast gaan we al 4 knopen snelheid. Als we dan om de hoek komen aan de zuid/west kust valt de wind weg en het laatste stuk moeten we zelfs motoren.
Zaterdag wordt Jos , mijn steun en toeverlaat uit Nederland, door John opgehaald en naar de Liberty gebracht. We zeilen nog 2 dagen met zijn vieren en daarna nemen we afscheid van Alex en Marijke.
Gisteren het laatste stukje naar San Miquel was weer heftig. We kwamen net voor het donker binnen. Ik wilde nog een kleine reparatie doen aan het voorzeil en nu Alex er nog was maak ik gebruik van zijn lengte 2.01 meter om het voorzeil een stukje te laten zakken. Dan kom ik er achter dat de harp waar de val aan vast zit er niet meer is. Dat is een geluk bij een ongeluk dat we dat nu ontdekken.
De val zit dus nog boven in de mast en het voorzeil ligt op het dek. Ik moet snel een beslissing nemen voor het donker wordt. Ik vraag Jos en Alex mij de mast in te hijsen om de val te gaan halen. Het is voor mij de eerste keer dat ik zelf naar boven moet.
Ik vind het heel spannend, het waait ook nog eens behoorlijk hard. Maar ik ga en even later kom ik met de val weer terug. We hijsen het voorzeil weer omhoog en nemen dan afscheid van Alex en Marijke. Het voelt een beetje als een raar einde maar we weten bijna zeker dat het niet bij deze ene week blijft.
De volgde dag vroeg vertrekken Jos en ik aan een zware tocht. 45 mijl naar het noorden en met een altijd noorden wind hier spannend waar we uitkomen. We beginnen rustig maar eindigen met redelijk wat wind op de kop en met vele kruisrakken komen we s’avonds om 10 uur in het donker aan in Agaeta, het noorden van Gran Canaria.
Het is erg spannend of daar nog wel een plaatjes langs de kade voor ons zal zijn. Het laatste uur kruizen we samen op met een ander groter zeilschip en die gaat dan ook voor ons de haven binnen. Dat is ons geluk, nu weet ik dat we dadelijk naast hem kunnen afmeren. En dat doen we dus ook.
Jos heeft echt heel veel uren achter het stuur gezeten, veel buiswater over hem heen gekregen maar zijn mannetje gestaan. Wat een kanjer voor een man van 73.
Na het avondeten duiken we moe ons bed in.
De volgende ochtend zeilen we in stralend weer naar Las Palmas. Ook weer wind op de kop maar niet zo hard. De laatste mijlen zetten we de motor bij.
Nog een paar dagen genieten we van stralend weer in Las Palmas, huren een auto en gaan de bergen in en s ’avonds gaan we naar een muziekavond in een Ierse Pub en vrijdagavond de Hollandse avond. Jos geniet met volle teugen en voelt zich al thuis in Las Palmas.
Vrijdag 6 maart al weer heel vroeg vliegt Jos naar huis , hij wordt afgelost door Cor.
Die komt een paar weken om oa te klussen aan de Liberty. En te genieten van het leven aan boord.
De eerste dagen doen we veel samen, ook omdat ik wel graag wil leren hoe hij bepaalde problemen oplost. Mijn todo lijst liegt er niet om maar die is in goede handen.
Na een paar dagen hard werken aan de boot vertrek ik dan voor een maand naar Nederland. Dit keer zolang omdat ik behoefte heb aan wat meer en intensief contact met de kinderen en vrienden.
Ondertussen is het al weer een paar dagen voor mijn terugvlucht naar de Liberty. Ik heb de afgelopen maand met mijn koffertje vele uren in de trein doorgebracht en het hele land doorgereisd. Ik ben zelfs de landsgrenzen overgegaan naar Duitsland en Denemarken. Allemaal naar vrienden die ik de afgelopen twee jaar ontmoet heb. Iedereen is blij me te zien en dat is zeker wederzijds. Ik wordt overal hartelijk ontvangen en verwend. Het weer is koud en regenachtig geweest maar ach denk ik dan steeds, over een paar weken weet ik zeker dat de zon er weer is en dat blijft hier in Nederland altijd een verrassing. Ik heb het bootje van de kinderen klaar gemaakt voor hun zeilseizoen , gespreken gehad met eventuele nieuwe opdrachtgevers voor mijn chartertochten en uitgezocht of ik niet een paar weken als schipper in Griekenland mee kan. Ik wil het daar ook wel leren kennen.
Het is weer een fijne tijd geweest in Nederland, maar ik verheug me er ook weer op om terug te gaan waar ik meteen weer gasten aan boord krijg.
Dat komt goed uit want 6 februari krijg ik een gast aan boord die in januari er ook al was. Het leven aan boord beviel toen zo goed en de rust die hij toen nodig had om in Nederland weer volop aan de bak te gaan miste hij al gauw. Hij krijgt toestemming van zijn baas om hier op Tenerife op zijn laptop te komen werken. Wij maken een afspraak dat het dit keer alleen zeilen wordt voor de paar uurtjes ontspanning die nodig zijn voor hem om zich daarna weer op zijn laptop te kunnen storten. Ik krijg ook de tijd om wat rust te vinden. Nou ja rust? Er moet toch ook het nodige gedaan worden na twee maanden gasten aan boord en de zeemijlen die de Liberty heeft gezeild. Oa mijn lazy jack ( de huik voor mijn grootzeil)was echt totaal vergaan .
Veel tijd breng ik achter de naaimachine door om een nieuwe te maken. Iets wat de meeste aan een zeilmaker overlaten, wil ik daar niet op wachten. En eind van de week ben ik meer dan tevreden. Mijn zeil is weer netjes ingepakt. Mijn opstappers helpen me ook met wat hand en spandiensten en omdat ze het leven op de Liberty al zo goed kennen zorgde dat voor een ontspannen sfeer.
Na twee dagen toch wel erg oncanarisch weer besluiten we een oversteek te maken naar Mogan, het zuiden van Gran Canaria, zo goed als zon zeker.
Het wordt een motor tochtje over een spiegel gladde maar ook zonovergoten oceaan. Met een zonsopgang die heel Gran Canaria verlicht, wat een prachtig gezicht.
Dolfijnen vergezellen ons en er wordt gerelaxt, gitaar gespeeld en de bikini komt uit de koffer.
Drie dagen van schitterend weer in Mogan, doen we naast ons werk ook een rondje hardlopen en heerlijk uiteten in 1 van de vele gezellige restaurantjes. Het lijkt wel vakantie voor me.
Donderdag zeilen we terug naar Tenerife en 5 mijl voor de kust komen de eerste wolken al weer. We hebben de juiste beslissing genomen het weer was vele malen beter in Mogan horen we van de (thuis)blijvers.
Vrijdagochtend al weer heel vroeg vertrekt mijn bemanning en nu heb ik echt een week de Liberty voor mezelf. Raar zit een mens toch in elkaar. Aan de ene kant verlang ik naar even “niets” en is dat er dan, voel je je een gemis en een leegte.
Maar mijn week is goed gevuld. Ik heb besloten om eindelijk eens mijn Marcom B te halen voor mijn Marifoon. Dat betekend vele uren stamp werk, het is een hele taaie stof , vooral het Nautisch Engels, breekt me op. Ik leer dingen uit het hoofd waar ik werkelijk niets van snap. Maar ik moet dat papiertje halen om te mogen blijven varen met de apparatuur die ik al 4 jaar aan boord heb. Ook zonder al die lesstof heb ik gewoon de apparatuur kunnen gebruiken en weet wel dergelijk waar ik mee bezig ben. Maar ja regels he?
Tussen door loop ik hard, of wandel een uur de berg op om boodschappen te doen , om met een volle rugzak weer terug te keren. Het is trouwens maar goed dat ik geen charters heb want dat zou een week verwaaid liggen betekenen. Ik zie de windmeter regelmatig in de haven stijgen tot 35 knopen wind, wind kracht 7, hard dus.
Maar ik heb een prima plek, wind van voren , achter mijn buiskap heerlijk uit de wind in de zon. Goed uit te houden.
21 februari arriveren Alex en Marijke. Ze kennen het eiland van noord tot zuid en van oost tot west. Maar alleen vanaf de kant en nu willen ze een rondje eiland zeilen met de Liberty.
Om 10 uur wordt er al aan geklopt. Ze worden gebracht door vrienden van ze die op het eiland wonen. Na de koffie en zelfgemaakte soep , gaan we meteen boodschappen doen. Met de auto van die vrienden. Lekker makkelijk. Al gauw hebben Marijke en ik elkaar gevonden in het maken van boodschappen lijstjes en sturen we de mannen door de winkel op zoek naar alles. Met een volle kar komen we 1.5 uur later terug.
We hebben alles nog niet opgeborgen of Alex wordt onrustig. Gaan we nog zeilen? Want ik kom toch niet om boodschappen te doen, zegt hij met een glimlach er achter aan.
Meestal is zo’n eerste dag wat meer kennismaken en je plekje op de boot zoeken maar vandaag gaat alles zo snel en met de weersvoorspelling in het vooruitzicht bedenk ik dat we beter maar inderdaad een paar uur het water op moeten gaan. Want er is weer heel veel wind op komst.
Het worden een paar leerzame zeil uurtjes voor mijn nieuwe crew. Ze hebben niet echt ervaring maar zijn erg leergierig waardoor het allemaal heel snel gaat. Ze vertellen dat ze vorig jaar ook een weekje zijn gaan zeilen in Griekenland maar daar mochten ze niet achter het stuur staan, ze waren zelf ook erg verrast en blij dat ze bij mij die kans wel krijgen.
Terug gekomen in de haven slaat de moeheid toch wel toe van eerst de reis hier naar toe in dfe vroege uurtjes en dan een paar uur op het water. Om 8 uur wordt er al naar bed gegaan.
De volgende twee dagen zeilen we eerst naar zuid en daarna naar noord vanuit de haven. John, hun vriend die hier ook woont, zeilt ook een dagje mee. Het zijn gezellige sportieve zeil dagen met redelijk wat wind. Het nodige buiswater komt over de Liberty maar de zon doet dan meteen zijn werk. Dan volgen er drie verwaaidagen.
Er wordt een auto gehuurd en de rollen omgedraaid. Ik krijg vele mooie plekjes van het eiland te zien maar er wordt toch wel op aangedrongen om toch te gaan zeilen.
Ik moet een moeilijk beslissing nemen het echt nog een dagje uit te stellen want met 35 / 40 knopen wind ga ik het water niet op. De vierde dag besluit ik het er op te wagen. Ik bied aan dat ze een paar dagen langer kunnen blijven, hun vliegticket is ook wat later terug en dan kunnen we alsnog naar de zuidwest kust waar ze zo graag naar toe willen. Het is maar 7 mijl in de volle wind naar het zuiden , dat betekend wind van achteren en alleen op de mast gaan we al 4 knopen snelheid. Als we dan om de hoek komen aan de zuid/west kust valt de wind weg en het laatste stuk moeten we zelfs motoren.
Zaterdag wordt Jos , mijn steun en toeverlaat uit Nederland, door John opgehaald en naar de Liberty gebracht. We zeilen nog 2 dagen met zijn vieren en daarna nemen we afscheid van Alex en Marijke.
Gisteren het laatste stukje naar San Miquel was weer heftig. We kwamen net voor het donker binnen. Ik wilde nog een kleine reparatie doen aan het voorzeil en nu Alex er nog was maak ik gebruik van zijn lengte 2.01 meter om het voorzeil een stukje te laten zakken. Dan kom ik er achter dat de harp waar de val aan vast zit er niet meer is. Dat is een geluk bij een ongeluk dat we dat nu ontdekken.
De val zit dus nog boven in de mast en het voorzeil ligt op het dek. Ik moet snel een beslissing nemen voor het donker wordt. Ik vraag Jos en Alex mij de mast in te hijsen om de val te gaan halen. Het is voor mij de eerste keer dat ik zelf naar boven moet.
Ik vind het heel spannend, het waait ook nog eens behoorlijk hard. Maar ik ga en even later kom ik met de val weer terug. We hijsen het voorzeil weer omhoog en nemen dan afscheid van Alex en Marijke. Het voelt een beetje als een raar einde maar we weten bijna zeker dat het niet bij deze ene week blijft.
De volgde dag vroeg vertrekken Jos en ik aan een zware tocht. 45 mijl naar het noorden en met een altijd noorden wind hier spannend waar we uitkomen. We beginnen rustig maar eindigen met redelijk wat wind op de kop en met vele kruisrakken komen we s’avonds om 10 uur in het donker aan in Agaeta, het noorden van Gran Canaria.
Het is erg spannend of daar nog wel een plaatjes langs de kade voor ons zal zijn. Het laatste uur kruizen we samen op met een ander groter zeilschip en die gaat dan ook voor ons de haven binnen. Dat is ons geluk, nu weet ik dat we dadelijk naast hem kunnen afmeren. En dat doen we dus ook.
Jos heeft echt heel veel uren achter het stuur gezeten, veel buiswater over hem heen gekregen maar zijn mannetje gestaan. Wat een kanjer voor een man van 73.
Na het avondeten duiken we moe ons bed in.
De volgende ochtend zeilen we in stralend weer naar Las Palmas. Ook weer wind op de kop maar niet zo hard. De laatste mijlen zetten we de motor bij.
Nog een paar dagen genieten we van stralend weer in Las Palmas, huren een auto en gaan de bergen in en s ’avonds gaan we naar een muziekavond in een Ierse Pub en vrijdagavond de Hollandse avond. Jos geniet met volle teugen en voelt zich al thuis in Las Palmas.
Vrijdag 6 maart al weer heel vroeg vliegt Jos naar huis , hij wordt afgelost door Cor.
Die komt een paar weken om oa te klussen aan de Liberty. En te genieten van het leven aan boord.
De eerste dagen doen we veel samen, ook omdat ik wel graag wil leren hoe hij bepaalde problemen oplost. Mijn todo lijst liegt er niet om maar die is in goede handen.
Na een paar dagen hard werken aan de boot vertrek ik dan voor een maand naar Nederland. Dit keer zolang omdat ik behoefte heb aan wat meer en intensief contact met de kinderen en vrienden.
Ondertussen is het al weer een paar dagen voor mijn terugvlucht naar de Liberty. Ik heb de afgelopen maand met mijn koffertje vele uren in de trein doorgebracht en het hele land doorgereisd. Ik ben zelfs de landsgrenzen overgegaan naar Duitsland en Denemarken. Allemaal naar vrienden die ik de afgelopen twee jaar ontmoet heb. Iedereen is blij me te zien en dat is zeker wederzijds. Ik wordt overal hartelijk ontvangen en verwend. Het weer is koud en regenachtig geweest maar ach denk ik dan steeds, over een paar weken weet ik zeker dat de zon er weer is en dat blijft hier in Nederland altijd een verrassing. Ik heb het bootje van de kinderen klaar gemaakt voor hun zeilseizoen , gespreken gehad met eventuele nieuwe opdrachtgevers voor mijn chartertochten en uitgezocht of ik niet een paar weken als schipper in Griekenland mee kan. Ik wil het daar ook wel leren kennen.
Het is weer een fijne tijd geweest in Nederland, maar ik verheug me er ook weer op om terug te gaan waar ik meteen weer gasten aan boord krijg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
