Juni/ juli Een mooi begin en een einde met een tra

Juni zou mijn maandje als opstapper zijn en Madeira verkennen. Een Portugees eiland 300 mijl ten noorden van de Canarische eilanden. Maar helaas werd die afspraak afgezegd twee weken eerder.

Zoals steeds vult die periode zich vanzelf weer op. Cor zou die maand weer op de Liberty zijn maar nu ik er zelf ben zou dat dus ook niet door gaan. We besluiten dat hij twee weken komt en dat we een paar lange tochten gaan zeilen. Iets wat ik met opstappers niet echt doe.
Eerst twee weken weer van alles aan de Liberty doen. Er zijn altijd wel kleine klusjes. En mijn bijna dagelijks gevecht met een beetje goed internet kost ook veel tijd. Wat dat betreft is dat in Nederland wel heel goed geregeld.
13 juni komt Cor weer aan boord. Er is wel erg weinig wind voorspeld om meteen te vertrekken. Daarom gebruik ik de eerste dag om mijn motor maar weer eens een grote beurt te geven. Dit onder toeziend oog van Cor. Dat is meer voor mijn onzekerheid dan dat ik het niet zelf kan.
Zo pikken we ook nog even de Hollandse borrel mee.
We besluiten de dag erop te vertrekken. Er wordt maar 6 tot 7 knopen wind voorspeld maar de ervaring is dat het meestal wat meer is. Ik wil een keer langs de westkust van Fuerteventura naar het noorden . Dat is 100 mijl en geen havens onderweg. De wind is echter zo tegen en dan te weinig dat we al gauw besluiten tocht de oost kust te nemen, dan zit er na 55 mijl een haven en dan iedere 20 mijl verder weer een. Het doel wordt wat bijgesteld na ca 24 uur zeilen en kijken waar we uitkomen.
Dat is heel relax zeilen , we zeilen toch nog een gemiddelde van 4 knopen en dat bij een wind van 8 knopen zijn we heel tevreden. Zo komen we 22 uur later aan in Gran Tarajal. Zonder motoruren. Overdag heerlijk zonnig weer en in de nacht wat koeler. Elke 4 uur wisselen we van wacht waarvan Cor de hondenwacht neemt ( van 12 tot 4 uur) omdat het allemaal zo vertrouwd is slaap ik heerlijk.

En zo hoppen we gaande weg de week langzaam naar het noorden met af en toe een dagje niets doen tussen door en ankeren we waar mogelijk is.
We komen ook nog even in Rubicon Lanzarotte. Daar merken we dat de elektrische ankerlier het heeft begeven en niet zomaar op te lossen is. Mijn anker ophalen met de hand lukt me echt niet. Ook maakt mijn stuur automaat veel herrie en stopt er mee. Na wat telefoontjes en mailcontacten wordt er aangegeven dat er nieuwe onderdelen besteld moeten worden en de tijd begint ineens parten te spelen.
In de zomer maanden heb ik veel werk op La Palma en dat zonder stuurautomaat wordt een probleem. We besluiten om in een keer terug te zeilen naar Las Palmas en nu wel via de westkust van Fuerteventura.
Er wordt een mooi bakstag windje voorspeld. Dan heeft Cor hopelijk nog tijd om een oplossing voor mijn stuurautomaat te bedenken. En eventueel materiaal te bestellen.

En zo is het dat we 21 juni terug zeilen naar Las Palmas. 100 mijl in 18 uur. Zonder stuurautomaat. We wisselen onze diensten mooi af. Heerlijke wind , helaas waren de golven dusdanig dat we het stuur niet echt los konden laten en ook niet vast konden zetten. Maar we creëren een luxe zit stand achter het stuur en zo zeilen we om 5 uur in de ochtend las Palmas binnen. Veel eerder dan verwacht. Moe maar voldaan. Na een paar uurtje slaap , worden we actief. Van de dealer van Raymarine krijgen we te horen dat ons probleem alleen op te lossen is een nieuwe motor te kopen van 200 euro. Het is nu al de tweede stuurautomaat in 3 jaar tijd , dus mijn vertrouwen daarin is minimaal. Cor wil uitzoeken wat er nu echt kapot gaat steeds. We hebben contact met Nederland maar die raden ten zeerste af het ding uit elkaar te halen. Garantie hebben we niet want die geld alleen op de eerste aankoop terwijl dat pas 2,5 jaar geleden is en de laatst 1.5 jaar geleden.
De watersport winkel Rollnautic hier in Las Palmas kent Cor ondertussen en als hij uitlegt wat er volgens hem mis is zegt een van die jongens. Haal hem maar uit elkaar, garantie heb je toch niet , misschien heb ik nog wel een oude in het magazijn liggen voor de kapotte onderdelen. Cor haalt de motor uit elkaar en het blijkt heel simpel te zijn. 3 van de 9 radertjes zijn kapot er zijn tandjes afgebroken. Na twee dagen onderhandelen en handelen, werkt mijn stuur automaat weer zonder enige kosten en met reserve onderdelen voor een volgende keer. Wat, iets is niet te maken;) Dat moet je nooit tegen Cor zeggen. Ook mijn ankerlier wordt weer van nieuwe bedrading voorzien, is vanwege het vele zoute water toch niet zo waterdicht als gezegd wordt. Na drie dagen toch weer flink druk bezig geweest vertrekt Cor naar NL en komt mijn dochter Susan voor 8 dagen .

Susan heeft aangeven veel te willen zeilen en dat staat er dus op het programma. De eerste dag blijven we liggen, te veel wind, we doen groots inkomen en laten het bezorgen. Susan denkt dat dat allemaal voor 1 week is maar ik weet dat boodschappen doen de komende weken allemaal ver lopen is dus al het zware spul sla ik nu al in.

Zondagochtend 7 uur varen we Las Palmas uit. We gaan dit keer via de Noordkant naar Santa Cruz Tenerife. In het begin de motor bij om tegen de wind en de golven te kruizen want anders wordt het meteen al zo’n lange dag. Het wordt een gevarieerde zeiltocht. Met op het laatst nog even een stoot wind waarvoor we nog even een rif er in doen.
Rond 4 uur arriveren we in de haven, alwaar Belg Frank ons opvangt. Was weer even een gezellig weerzien. Hij trakteerde ons een hapje op de kant.
De volgende dag blijven we liggen, maar helaas is van het leuke winkel centrum niet veel te zien want alles is gesloten. Daarom gaan we maandag ochtend nog even winkelen. Jammer dat we eigenlijk weer verder moeten omdat we om het eiland Tenerife willen zeilen. Via de noordkant naar westkant waar we eindigen bij het vliegveld. Santa Cruz is een hele leuke stad , we kopen wat leuke kleren en schoenen.

Maandag in de middag motoren we twee uurtje naar de noordpunt waar we het anker droppen. Het zou uit de wind zijn maar de harde noorden wind komt precies tussen twee bergen door, waardoor er inderdaad geen golven zijn maar wel de wind. Het wordt een onrustige nacht.

Dinsdag om 7 uur staan we op en binnen no time worden we over vallen door 30 tot 35 knopen wind 7 tot 8 Bf. Niet echt verwacht dus niet echt voorbereid. Ik leg er gauw 2 reven in wat eigenlijk nog te weinig is. Susan vind het maar niets maar ondertussen weet ik dat dit niet voor lang is. Met de motor er bij zeilen we verder de oceaan op zodat in ieder geval de golven wat minder zijn. Na 10 mijl valt de wind ineens weg, net zo snel als hij gekomen is en we motoren verder langs de noordwest kust. De laatste 3 uurtjes kunnen we toch weer zeilen en zelfs de halfwinder komt uit de bakkist. Zo komen we , ook voor mij, een nieuwe haven binnen, Garachico. Een wel hele smalle ingang. Gelukkig heeft een Spaanse vriend door middel van foto’s mij verteld hoe ik er naar binnen moet want anders had ik het waarschijnlijk niet gedurfd. Een catamaran past maar net tussen de groene en de rode ton. Het is ook nog eens laag water waardoor het extra angstig is.

Garachico is niet zoveel bijzonders, maar goed ik wil overal een keer geweest zijn. De volgende ochtend trekken we verder naar beneden. Langzaam gaat het weer harder waaien en dit keer de wind in de rug. Ook nu worden er snelheden van 30 knopen bereikt en draaien een keer 180graden rond. Zo komen we om de westpunt waar de wind ineens verdwijnt. Als we achter ons kijken kunnen we de scheidingslijn zien en er zelfs een foto van maken.
De volgende dagen wisselen we zeilen en motoren af en vinden we een leuke ankerplek. Hier willen we wel een dagje blijven , wat een heerlijk rustig plekje, maar ja het einde van de 8 dagen is in zicht en via een hele groep Grienden( kleine walvissen) komen we dan toch in San Miquel aan.

Het einde van een hele fijne maar ook spannende week met Susan. Wat heerlijk om dit te kunnen doen met je dochter. Het fijne hier van is ook dat ze weer beter weet hoe mijn leven er hier uitziet en kan meepraten over alle ups en downs van het zeilen hier.

5 juni, Sus gaat weer naar huis en wordt afgelost door vriendin Kim. Door de harde wind lopen we wat vertraging op met onze zeilplannen maar dat compenseren we door echte vriendinnen praat. We gaan shoppen, maken ons mooi en pakken regelmatig een terrasje. Er wordt ook gezeild alleen niet al te lange dagen. Dus tijd genoeg om uit te rusten en te genieten van het vriendinnen leven.
Dan kondigt zich toch wat rustiger weer aan en zeilen we naar Gomera waar we een dagje blijven liggen en dan moeten we toch echt terug naar San Miquel om op tijd het vliegtuig te halen. Na deze week heeft Kim toch de nodige dingen geleerd en kan zich de volgende keer toch als ervaren crew uitgeven, wat voorheen met haar CWO dyploma’s niet echt het geval was.
Na een week nemen we bijna in tranen afscheid en dat terwijl tot nog toe meer een app relatie hadden. Het was weer een top week. We gaan elkaar echt missen.

Ik heb geen tijd om daar lang bij stil te staan want er komt een nieuwe gast. Zoals steeds, is het voor beide weer even wennen maar dat gaat meestal heel snel. Vorige week heb ik een Amerikaan , Pat, leren kennen die hier twee weken zeil les had. Hij had nog een paar dagen en tijdens een gesprek vroeg ik hem om hij zaterdag niet een dagje met ons mee wilde zeilen.
Dat is de oefendag van Petra om te kijken wat ze wel of niet kan. En hier buiten waait het altijd erg hard en dan is een extra hand niet verkeerd. Hij is helemaal in zijn nopjes. Petra wordt met de taxi in de haven afgezet en ( toevallig;)) door Pat opgevangen. Hij vraagt haar of ze voor Cynthia komt en na bevestiging brengt Pat haar naar de Liberty.
Petra ervaart het als een erg warm welkom en zo komt het dat Pat in plaats van 1 dag met ons mee zeilt het er drie worden incl eten en een nachtje voor anker aan boord. Het is een goede rechter hand voor mij en we nemen daarom ook weer van hem met moeite afscheid in Los Gigantes.
De dag er op ga ik met Petra het water op, niet veel wind maar ik ga haar zoveel mogelijk klaarstomen om van Tenerife naar La Palma over te steken.
Ook deze week staat er veel wind tussen de eilanden en deze overtocht is nieuw voor mij en de windversnelling die ik met Susan heb gehad daar zullen we weer doorheen moeten.
Woensdag durf ik de stap te wagen. Nu klinkt dat misschien raar, want je zou zeggen dat ik het ook wel alleen kan, maar er wordt iets te veel wind voorspeld en als er iemand aan boord is ga je er een beetje vanuit dat je dan hulp hebt en reef je bijvoorbeeld weer wat later. Eerder in de week was Petra zeeziek en dat is dan toch een handicap op zo’n reis. Want dan ben je alleen en hebt de zorg nog voor de ander.
We spreken af dat mocht het niet gaan we meteen omdraaien en het de volgende dag opnieuw proberen, dan wordt er iets minder wind voorspeld.
S’morgens om 7 uur varen we uit. De eerste 7 mijl op de motor dat weten we. Ik heb al drie reven in het grootzeil zitten en we nemen het eerste uur nog even goed door welke handelingen er gegaan moeten worden bij bepaalde opdrachten. En daar is hij dan. De windmeter schiet in 1 keer door naar de 38 knopen ( 8 BF).
Ik heb een half voorzeil en ik vind dat het grootzeil niet goed genoeg omhoog staat en ben bang dat de boel kapot getrokken wordt. Het roer nu los laten om de boel in orde te brengen lijkt me geen goede optie . Ik besluit onmiddellijk om te draaien, dit gevecht ga ik niet aan. Ik gooi de boel om en zeil halve wind terug. Wat ben ik in misschien 10 min tijd al ver weg geraakt. Nu ik halve wind terug zeil gaat het eigenlijk nog niet zo slecht. Ik bedenk een nieuwe strategie. Als ik weer terug ben in het rustige water rol ik de fok nog verder weg en hijs ik het grootzeil beter omhoog. Ik leg Petra uit wat er aan de hand is en wil het met de nieuwe wetenschap nog een keer proberen. Ze heeft er het volste vertrouwen in. Zo draaien we weer om en ga ik met halve wind en 8 knopen snelheid door de windversnelling heen. Binnen het uur wordt het rustiger en zeilen we met 20 tot 25 knopen richting Santa Cruz de 60 mijl in een record tijd. Petra is apentrots dat ze dit heeft overwonnen en eerlijk gezegd ik eigenlijk ook wel. Helaas laat de zon het voor gezien en dat is wel een keer lekker na al die warme weken maar net nu heb ik in het begin zoveel buiswater over me heen gehad dat ik het steeds kouder krijg.
Op een gegeven moment ga ik me omkleden maar net buiten komt er uit het onverwachtse hoek ineens weer 1 golf over. En die zorgt er voor dat ik bibberend van de kou en de natte kleren om half 6 Santa Cruz binnen vaar.
Het is een luxe haven met 1 nadeel. Je moet je eerst melden bij het havenkantoor en legt je boot daarvoor aan de meldsteiger. Papieren moeten eerst allemaal ingevuld worden alvorens je een plek krijgt toegewezen in een bijna lege haven.
Eigenlijk ben ik/ wij daar veel te moe , koud en nat voor. Maar ja regels zijn regels. Een uur later liggen we dan in onze box en zijn trots op ons behaalde resultaat. Zeker voor Petra is dit een overwinning, omdat ze in haar jeugd verleden het zeilen als angstig heeft ervaren.
Na het eten en een warme douche liggen we er op tijd in.
We hebben niet echt tijd om een dagje bij te komen want Petra heeft er zin in en wil vandaag, donderdag naar Tazacorte zeilen.

Vrijdag is haar vlucht vanuit Santa Cruz maar nu heeft ze de smaak te pakken. Het is weer 39 mijl. Ik verwachte een rustige tocht maar de oceaan gunt ons geen rust. Weer krijgen we het voor onze kiezen maar ook nu houden we ons staande. En als we om 6 uur Tazacorte binnen varen staan de muziek bandjes in de haven.
Erik , een bevriende Deen wacht ons op met een glas wijn en op de kant onderweg naar een douche komen we er niet onderuit om met een steigerfeestje mee te doen en krijgen een blikje bier in ons handen gedrukt. Het is Festa de la Carmen.
Een feest voor de vissers.
Hoewel we ook nu moe zijn , geniet zeker Petra van alles wat er ineens op ons afkomt het warm en gezellig onthaal, wel niet echt voor ons maar zo voelen we het even;), in het anders zo rustige Tazacorte.

We sluiten de week af met een etentje op de kant en vuurwerk voor de vissers.

De volgende ochtend breng ik Petra naar het vliegveld , waar ik meteen begin met mijn volgende opdracht en dat is flyeren voor mijn dagtrips hier voor de komende 6 weken.

Maar daar zal mijn volgende verslag over gaan.

Ik ben nu 3 jaar onderweg, drie mooie jaren van mijn leven, ik ben gegroeid en vele ervaringen rijker. Helaas sluit ik de maand juni met veel verdriet af, omdat een zeer dierbare vriend die mijn steun en toeverlaat was de afgelopen 3 jaar een einde heeft gemaakt aan onze vriendschap. Even weet ik niet hoe ik verder moet. Ik ben ook een liefde kwijt waar ik dacht een toekomst mee te hebben.
Maar zoals een andere vriend zegt: niet te veel naar het verleden of de toekomst kijken. Vandaag is de mooiste dag van je leven en zo probeer ik een nieuwe weg in te slaan in een nieuwe maand, in mijn 4 de jaar op stap met de Liberty.
Ook dat gaat me vast weer lukken.