Liberty-C van Canarische eilanden naar Portugal
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
27 Maart 2016 | Portugal, Lagos
Liberty-C zeilt van De Canarische eilanden naar Portugal
15 maart vertrekt de Liberty met een zeer ervaren bemanning van totaal 4 om half 6 de haven van Arrecife, Lanzarote uit. Veronique , een Belgische vriendin, Rene , een jaarlijks terugkomende vriend en Peter, een voor mij onbekende kennis van Veronique, waarvan al snel blijkt dat het een zeer ervaren en goed bij de groep passende zeiler is. En dan natuurlijk ik zelf Cynthia van Hest als schipper. Bij het los gooien van de lijnen blijft er 1 lijn klem zitten, ik ga de steiger op om met heel mijn gewicht de lijn los te trekken en dan schiet hij los en val ik achterover het water in. Iets wat me echt nog niet eerder is overkomen. We schieten met zijn allen in de lach. De motor wordt weer uitgezet en ik spoel me af en trek droge kleren aan. De sfeer zit er wel meteen in.
In de haven komen we er nog niet uit of we Lanzarote via de noord of de zuidpunt gaan verlaten. Net buiten de haven blijkt er meer wind dan verwacht en besluit ik voor de zuidkant te kiezen anders is het de eerste uren tegen de wind in hakken waar we niet veel zin in hebben. Zo hebben we een mooie start van onze trip. Tijd voor de bemanning om bekend te raken met alle lijnen en zeilen van de Liberty en van de vooraf gereed gemaakte maaltijd te genieten. Rene was de kok deze avond.
We zien de zon ondergaan en de wassende maan te voorschijn komen, samen met vele sterren.
De eerste nacht heb ik de wachten ingedeeld van steeds twee personen buiten. Het is een mooie nacht zeilen, even allemaal ons plekje vinden. We slapen we allemaal maar erg kort.
Na de eerste 24 uur hebben we 113 mijl op de teller staan en dat met ca 13 knopen wind en een koers van 50 graden aan de wind ben ik als schipper erg tevreden.
Overdag warm vanwege de volle zon en de avonden koud maar met voldoende kleding goed te doen.
Na de door mij gemaakte paella gaan we onze tweede nacht in.
We draaien nu wachten van 2 uur in ons eentje , zodat de rest van de crew ca 6 uur kunnen slapen. Even tijd voor mij alleen in de nacht en iedereen slaapt goed.
De weerberichten worden elke dag door Cor aan ons door gegeven via de satelliet telefoon en we besluiten de tweede ochtend onze koers meer naar het westen te verplaatsen om de dagen erna de wind uit het noorden beter op te vangen.
De derde dag wordt een motor dag, een spiegel gladde oceaan. Ik controleer de zoetwater tank en zie dat we nog maar 50 liter gebruikt hebben van de 300 liter die we mee hebben. Ik vraag wie er behoefte heeft aan een warme douche nu het rustig is. Ik zelf neem een duik in de oceaan met de nodige veiligheids- lijnen, en neem daarna uiteraard ook een lekkere warme douche.
Mijn bemanning wil mij blijkbaar nog niet kwijt;). De warm water douche hangen we buiten en we wassen elkaars haren zodat we het water verbruik kunnen verminderen tot ca 5 liter per persoon. Want wie weet hoe lang deze tocht gaat duren. 8 tot 10 dagen schat ik in. s’ Middags klappen we de tafel uit en gaan we zitten kaarten. Eind van de middag vallen er een paar druppels en we vluchten naar binnen. De sfeer is uitstekend. Er wordt zoveel gelachen.
Er wordt niet veel geslapen, de Liberty klapt daarvoor te veel op de golven die er na de windstille dag zijn. Niemand wil overdag een tukje doen omdat ze niets van al die gezelligheid willen missen.
Na de motor dag krijgen we weer meer wind vanuit het noord westen. We gaan 100 mijl voor Madeira overstag in de hoop dat we zo rechtstreeks naar Lagos kunnen zeilen. Het is de juiste beslissing zo blijkt ook achteraf, alleen iedereen had graag de tocht wat verlengd door een paar dagen in Madeira te kunnen zijn. We plannen dan maar meteen een volgende tocht met dezelfde bemanning.
De vierde dag vraag ik iedereen met klem toch overdag even een uurtje of twee plat te gaan, want er komt meer wind aan volgens de weerberichten en dan moeten we wel uitgerust zijn. Met moeite worden mijn orders opgevolgd . Ze willen niets missen.
Langzaam merken we dat we Portugal naderen omdat het steeds kouder wordt. Overdag kan de korte broek niet meer aan en na twee uur nachtdienst zijn we verkleumt.
De vierde nacht is om 3 uur iedereen paraat. Veronique heeft de wacht en roept al gauw Rene erbij omdat er een vrachtschip wel heel dicht bij komt. Samen komen ze er ook niet uit en roepen ze Peter uit zijn bed , hij blijkt degene te zijn met het beste inschattings- vermogen. Ik lig op de bank en wordt wakker van al het lawaai en ben op tijd uit mijn bed om de opkomende harde wind op te vangen met minder zeil. Door een korte heftige regenbui zijn we ook even het schip kwijt. Twee staan op de uitkijk en de andere twee zijn bezig met het zeil. Na een half uurtje hebben we alles weer onder controle en nemen Peter en ik de wacht over.
Deze nacht geeft ons allen een nog meer saamhorig, warm gevoel. We waren er allemaal uit en zonder afspraken nam iedereen een taak op zich die bij hem paste. Vanaf dat moment noem ik mijn bemanning; crew met een gouden randje.
70 mijl voor de kust komen we in de shipping lane. Rene maakt een filmpje van het gebeuren aan dek. De dolfijnen komen ons gedag zeggen en in zijn enthousiasme roept Rene, we zijn er bijna nog 70 mijl (14 uur)te gaan. Even lijkt het dat we voor het donker aan komen. Maar dan valt de wind wat weg en gaan we niet sneller dan 3 knopen. Iedereen vind dat prima want we willen nog niet aan komen. We hebben nog te veel lol en te veel proviand. Water nog in overvloed en de gastank nog lang niet leeg.
Dan komt er een berichtje binnen dat we de komende nacht veel wind voor ons kiezen zullen krijgen. Met moeite besluit ik de motor bij te zetten om hoogte en snelheid te winnen. Het zou jammer zijn als we de laatste mijlen in een storm terecht komen. Niet dat we dat niet aankunnen maar nu we zo dicht bij zijn en het kunnen voorkomen door de motor aan te zetten is dat de verstandigste beslissing. Na een uurtje kan hij weer uit en zeilen we met 5 tot 6 knopen snelheid op Lagos aan.
Om 8 uur in de avond van 21 maart strijken we de zeilen. Ik ga voor op de punt staan om even op mezelf te zijn. Ik pink een traantje weg van een dubbel gevoel. Yes ik ben weer terug waar ik 3,5 jaar geleden vertrok en de tocht ging zo voorspoedig , aan de andere kant voel ik me leeg omdat ik zo genoten heb van deze week met 3 fijne mensen om me heen. Waarin alles zo vanzelfsprekend ging. Ik ga dat zo missen. En zo hebben we het er allemaal moeilijk mee.
Om half 9 meren we af aan de aanmeld steiger voor de brug. We nemen een anker borrel en toosten op een mooie tocht. 682 mijl op de teller en dat in 6 dagen en 3 uur. Top.
De volgende ochtend als we weer los gooien om onder de brug naar onze plek te gaan stel ik de vraag. Gaan we terug de oceaan op , bijvoorbeeld naar de Azoren of gaan we de haven in. En iedereen roept luid dat we net zo goed nu al richting Azoren kunnen gaan. Alles is nog voldoende aanwezig, en liever op rantsoen dan afscheid nemen van elkaar.
15 maart vertrekt de Liberty met een zeer ervaren bemanning van totaal 4 om half 6 de haven van Arrecife, Lanzarote uit. Veronique , een Belgische vriendin, Rene , een jaarlijks terugkomende vriend en Peter, een voor mij onbekende kennis van Veronique, waarvan al snel blijkt dat het een zeer ervaren en goed bij de groep passende zeiler is. En dan natuurlijk ik zelf Cynthia van Hest als schipper. Bij het los gooien van de lijnen blijft er 1 lijn klem zitten, ik ga de steiger op om met heel mijn gewicht de lijn los te trekken en dan schiet hij los en val ik achterover het water in. Iets wat me echt nog niet eerder is overkomen. We schieten met zijn allen in de lach. De motor wordt weer uitgezet en ik spoel me af en trek droge kleren aan. De sfeer zit er wel meteen in.
In de haven komen we er nog niet uit of we Lanzarote via de noord of de zuidpunt gaan verlaten. Net buiten de haven blijkt er meer wind dan verwacht en besluit ik voor de zuidkant te kiezen anders is het de eerste uren tegen de wind in hakken waar we niet veel zin in hebben. Zo hebben we een mooie start van onze trip. Tijd voor de bemanning om bekend te raken met alle lijnen en zeilen van de Liberty en van de vooraf gereed gemaakte maaltijd te genieten. Rene was de kok deze avond.
We zien de zon ondergaan en de wassende maan te voorschijn komen, samen met vele sterren.
De eerste nacht heb ik de wachten ingedeeld van steeds twee personen buiten. Het is een mooie nacht zeilen, even allemaal ons plekje vinden. We slapen we allemaal maar erg kort.
Na de eerste 24 uur hebben we 113 mijl op de teller staan en dat met ca 13 knopen wind en een koers van 50 graden aan de wind ben ik als schipper erg tevreden.
Overdag warm vanwege de volle zon en de avonden koud maar met voldoende kleding goed te doen.
Na de door mij gemaakte paella gaan we onze tweede nacht in.
We draaien nu wachten van 2 uur in ons eentje , zodat de rest van de crew ca 6 uur kunnen slapen. Even tijd voor mij alleen in de nacht en iedereen slaapt goed.
De weerberichten worden elke dag door Cor aan ons door gegeven via de satelliet telefoon en we besluiten de tweede ochtend onze koers meer naar het westen te verplaatsen om de dagen erna de wind uit het noorden beter op te vangen.
De derde dag wordt een motor dag, een spiegel gladde oceaan. Ik controleer de zoetwater tank en zie dat we nog maar 50 liter gebruikt hebben van de 300 liter die we mee hebben. Ik vraag wie er behoefte heeft aan een warme douche nu het rustig is. Ik zelf neem een duik in de oceaan met de nodige veiligheids- lijnen, en neem daarna uiteraard ook een lekkere warme douche.
Mijn bemanning wil mij blijkbaar nog niet kwijt;). De warm water douche hangen we buiten en we wassen elkaars haren zodat we het water verbruik kunnen verminderen tot ca 5 liter per persoon. Want wie weet hoe lang deze tocht gaat duren. 8 tot 10 dagen schat ik in. s’ Middags klappen we de tafel uit en gaan we zitten kaarten. Eind van de middag vallen er een paar druppels en we vluchten naar binnen. De sfeer is uitstekend. Er wordt zoveel gelachen.
Er wordt niet veel geslapen, de Liberty klapt daarvoor te veel op de golven die er na de windstille dag zijn. Niemand wil overdag een tukje doen omdat ze niets van al die gezelligheid willen missen.
Na de motor dag krijgen we weer meer wind vanuit het noord westen. We gaan 100 mijl voor Madeira overstag in de hoop dat we zo rechtstreeks naar Lagos kunnen zeilen. Het is de juiste beslissing zo blijkt ook achteraf, alleen iedereen had graag de tocht wat verlengd door een paar dagen in Madeira te kunnen zijn. We plannen dan maar meteen een volgende tocht met dezelfde bemanning.
De vierde dag vraag ik iedereen met klem toch overdag even een uurtje of twee plat te gaan, want er komt meer wind aan volgens de weerberichten en dan moeten we wel uitgerust zijn. Met moeite worden mijn orders opgevolgd . Ze willen niets missen.
Langzaam merken we dat we Portugal naderen omdat het steeds kouder wordt. Overdag kan de korte broek niet meer aan en na twee uur nachtdienst zijn we verkleumt.
De vierde nacht is om 3 uur iedereen paraat. Veronique heeft de wacht en roept al gauw Rene erbij omdat er een vrachtschip wel heel dicht bij komt. Samen komen ze er ook niet uit en roepen ze Peter uit zijn bed , hij blijkt degene te zijn met het beste inschattings- vermogen. Ik lig op de bank en wordt wakker van al het lawaai en ben op tijd uit mijn bed om de opkomende harde wind op te vangen met minder zeil. Door een korte heftige regenbui zijn we ook even het schip kwijt. Twee staan op de uitkijk en de andere twee zijn bezig met het zeil. Na een half uurtje hebben we alles weer onder controle en nemen Peter en ik de wacht over.
Deze nacht geeft ons allen een nog meer saamhorig, warm gevoel. We waren er allemaal uit en zonder afspraken nam iedereen een taak op zich die bij hem paste. Vanaf dat moment noem ik mijn bemanning; crew met een gouden randje.
70 mijl voor de kust komen we in de shipping lane. Rene maakt een filmpje van het gebeuren aan dek. De dolfijnen komen ons gedag zeggen en in zijn enthousiasme roept Rene, we zijn er bijna nog 70 mijl (14 uur)te gaan. Even lijkt het dat we voor het donker aan komen. Maar dan valt de wind wat weg en gaan we niet sneller dan 3 knopen. Iedereen vind dat prima want we willen nog niet aan komen. We hebben nog te veel lol en te veel proviand. Water nog in overvloed en de gastank nog lang niet leeg.
Dan komt er een berichtje binnen dat we de komende nacht veel wind voor ons kiezen zullen krijgen. Met moeite besluit ik de motor bij te zetten om hoogte en snelheid te winnen. Het zou jammer zijn als we de laatste mijlen in een storm terecht komen. Niet dat we dat niet aankunnen maar nu we zo dicht bij zijn en het kunnen voorkomen door de motor aan te zetten is dat de verstandigste beslissing. Na een uurtje kan hij weer uit en zeilen we met 5 tot 6 knopen snelheid op Lagos aan.
Om 8 uur in de avond van 21 maart strijken we de zeilen. Ik ga voor op de punt staan om even op mezelf te zijn. Ik pink een traantje weg van een dubbel gevoel. Yes ik ben weer terug waar ik 3,5 jaar geleden vertrok en de tocht ging zo voorspoedig , aan de andere kant voel ik me leeg omdat ik zo genoten heb van deze week met 3 fijne mensen om me heen. Waarin alles zo vanzelfsprekend ging. Ik ga dat zo missen. En zo hebben we het er allemaal moeilijk mee.
Om half 9 meren we af aan de aanmeld steiger voor de brug. We nemen een anker borrel en toosten op een mooie tocht. 682 mijl op de teller en dat in 6 dagen en 3 uur. Top.
De volgende ochtend als we weer los gooien om onder de brug naar onze plek te gaan stel ik de vraag. Gaan we terug de oceaan op , bijvoorbeeld naar de Azoren of gaan we de haven in. En iedereen roept luid dat we net zo goed nu al richting Azoren kunnen gaan. Alles is nog voldoende aanwezig, en liever op rantsoen dan afscheid nemen van elkaar.
-
28 Maart 2016 - 11:01
Martine :
Hallo Cynthia,
Een heel mooi reisverhaal ! Ik wenste dat ik er bijj was geweest.
Een dikke proficiat voor jou en je crew met gouden randje.
Groetjes uit het koude en stormachtige België.... op elk vlak .
Martine -
28 Maart 2016 - 18:21
Joke En Herman:
Hallo Cynthia, leuk om je reisverhalen te lezen, wij hoeven niet mee op die af en toe ruige zee .Ik hou het wel bij windkracht 3 en dan ook nog zonder de zeilen, het is maar wat je leuk vindt, maar volgens mij geniet je met volle teugen,veel plezier en nog veel mooie tochten, we blijven je volgen. -
28 Maart 2016 - 21:30
Jos Buskens:
Blij met je verslag want buiten wat smsjes was er geen kontakt de afgelopen week en dat valt niet mee als je 4 jaar lang bijna dagelijks kontakt hebt. Ik denk ook je emotie te begrijpen bij het einde van deze reis, tenslotte sluit je hier een hoofdstuk af van 3 1/2 jaar Canaries en wat zal het volgende hoofdstuk brengen? Een andere boot, nieuwe plannen, nieuwe kennissen, nieuwe vrienden, geluk in de liefde? Allemaal nog open vragen maar ook een spannende toekomst. Cyn ik hoop je ook in het nieuwe hoofdstuk te kunnen blijven volgen met af en toe een weekje bii jou aan boord! -
18 April 2016 - 11:19
Mariska Van Gelder:
Hallo chyntia
Ik heb enorm zitten genieten van je reisverslag. Ik heb het 2 keer gelezen wat fijn dat jullie een team zijn met gouden randje en enorm genoten van dit avontuur . Ikzelf ben toch iets minder avontuurlijk als jij maar wanneer ik dit lees zou ik er o zo graag bij willen zijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
