Hard werken, leuke contacten en weer thuis
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
08 September 2014 | Spanje, Tazacorte
Augustus, wat een maand.
Hard werken, leuke contacten, heerlijke wandelingen, en zo anders weer als de andere maanden. Eigenlijk zijn dat wel de steekwoorden van de afgelopen maand.
Het valt niet mee om keuzes te maken deze maand.
De vele aanvragen om een dagje mee te zeilen met de Liberty en ook nog genieten van het wel hele mooie eiland.
Daarnaast de uitstapjes met de mensen die ik ontmoet. Dit alles wil ik niet missen. Maar ja ik heb maar 24 uur op 1 dag en maar 7 dagen in de week.
Maar het lukt me om uiteindelijk van alles wat mee te pikken en te genieten.
Ik geniet van de vele gezinnen aan boord, en van de kopels die mijn aangeboden dagje zeilen hebben aangenomen.
Om al die tochten te beschrijven zou wat te veel worden. Maar een kleine greep in een paar woorden wil ik jullie niet ontnemen. De meeste mensen stappen wankelend aan boord met voor hun, hun eerste ervaring op een zeilboot. Maar aan het eind van de dag gaan ze een stuk gemakelijker weer van boord.
Wat ik vaak hoor is, dat ze zeggen, wat was het leuk om een kijkje te mogen nemen in jou wereld als zeezeiler. Je prive verhalen horen hoe je er toe gekomen bent.
Ik heb gasten in hun naakie van boord zien springen, aan een lijn achter de boot zien hangen bij wel erg weinig wind. Vele dolfijnen hebben ons bezig gehouden, ook moest ik wel eens gasten verzorgen die zeeziek dreigde te worden maar ook die gingen vol enthousiatme van boord.
Ik heb 4 mannen aan boord gehad die de zonsondergang wilde mee maken op zee met daarbij een diner. En spontaan werd mijn gitaar ter handen genomen en werd er volop gespeeld en gezongen. Mijn bijboot wordt veelvuldig gebruikt door de kinderen die ik leer roeien. Vele onderwerpen en discusie werden er op mijn boot gevoerd. Van mijn levensverhaal, therapie aan een man in pychysische nood tot aan de discusie waarom wel of niet je inkopen doen bij AH.
En allen gaan als vrienden van boord. soms , zoals vermeld op de kaart om 4 uur maar vaker wordt het 5 uur of zelfs 7 uur.
Maar niet alles is even leuk. Aan al die charters zit wel veel werk aan vooraf. En dat moet ik wel allemaal alleen doen. Het begint al met de reis naar het vliegveld. Waar ik probeer 2 x per week naar toe te gaan om mijn kaarten uit te delen. Dat kost me 6 uur op en neer. Er rijden dan wel bussen maar ik moet steeds 2 keer overstappen. En ze gaan maar 1 x per uur. Wat betekend dat ik soms 14 uur op een dag bezig ben met mijn werk. En dan de boodschappen voor de lunch van mijn gasten. Iedere keer weer een berg op van een half uur met zweet op mijn rug om met mijn rugzak weer volgeladen terug te lopen.
En dan natuurlijk de avond voor een charter de lunch voor bereiden. Maar aan dit alles zit ook een leuke kant. Ik wordt steeds brutaler. Vraag aan de gasten of ze me even weg willen brengen of op willen halen om naar het vliegveld te gaan.
En het antwoordt is altijd, natuurlijk geen probleem.
1 van de laatste keren was ik zo brutaal, dat ik aan een man op de luchthaven vroeg of ik niet mee mocht rijden naar de andere kant van het eiland. Hij bleek alleen te zijn en vond het geen probleem om even op me te wachten. En na een gezellig gesprek onderweg, bod hij me aan om me maar meteen bij de boot af te zetten. Ik ben nog niet eerder zo snel terug geweest op de boot. Ik had ineens een hele avond vrij.
De haven van Tanzacorte, waar ik lig, is wel erg rustig. Ik mis het steiger en bootjes volk op de pontons. Wat dat betreft is er geen haven zo gezellig als Las palmas. Waar de meeste mensen op hun boot wonen en het er altijd vol ligt.
22 augustus is dan toch de dag dat ik voorlopig even afscheid moet gaan nemen van deze mooie plek. De wind is nog een paar dagen mooi, dus er moet actie komen. Na mijn charter die dag komt Cor al weer aan boord. Hij heeft toch weer besloten terug te komen. hij zeilt mee naar Gran Canaria , las Palmas
Ik heb besloten via de noord te zeilen, want ik wil er alles aan doen om het laatste stuk niet weer van zuid naar noord te zeilen met altijd die eeuwige golven en wind op de kop. En volgens de voorspelling zit er aan de zuidkant van de eilanden ook veel meer wind en later hoor ik via de marifoon dat er gewaarschuwd wordt voor de hoge golven daar. Ik krijg ook een telefoontje van een bevriende Spanjaard die hetzelfde zegt. Weer krijg ik een warm gevoel. Wat leven de mensen toch altijd met me mee.
De eerste twee uur op de motor en daarna komen we in de bekende windversnelling. Van echt niets naar 25 knopen wind op de kop.
Het duurt de hele nacht voor we eindelijk het eiland voorbij zijn. Gelukkig kan ik wel veel slapen, ik voel nu pas hoe moe ik ben. Als we eenmaal La Palma voorbij zijn gaat het snel. Ik heb besloten Santa cruz op Tenerife binnen te lopen want er komt te veel wind aan om door te zeilen. En dan er bij ik heb nog wel een paar dagen en ik ben daar eigenlijk nog niet geweest met mijn eigen boot. Het laatste stuk valt weer zwaar. Het wordt 12 uur in de nacht als we een haven ingang moeten zoeken. Door al die lichtjes op de kant ,en vreemde namen op de kaartplotter en een pilot waar we ook niet echt uitkomen duurt het een uur voor we de juiste ingang vinden. Om 2 uur meren we dan eindelijk af. 32 uur duurde de tocht.Wat zijn we moe. En weer kom ik er achter dat de nacht inzeilen niets voor mij is. Omdat we wat kruis rakken moesten maken maakte we de afspraak dat mijn opstapper de rak richting het eiland zou doen en ik die richting de oceaan. Want ik wordt helemaal zenuwachtig van al die lichtjes op de kant. Steeds denk ik dat ik vlakbij een vissersboot ben.
De volgende dag, spoelen we eerst al het zout van onszelf en de Liberty af. De kussens zijn doorweekt. We hebben ontdekt dat 1 van de accu's de andere steeds leeg trekt. De laatste week had ik iedere ochtend geen stroom meer en dat terwijl ik gewend was dat mijn zonnepanelen mij konden voorzien van alle stroom die ik nodig heb. Dus we gaan op zoek naar een nieuwe accu. Dat valt niet mee in een weer voor mij, vreemde stad. De hele dag neemt dat in beslag echter zonder resultaat.
Ik ben blij dat we niet door gezeild zijn want de beloofde wind is er inderdaad. En ik ontdek dat Santa Cruz wel een hele mooie stad is. S' avonds wandelen we door hele winkel straten en ik heb het gevoel dat we door de Kalverstraat lopen. Wat was het lang geleden dat ik door een echte grote stad heb gewandeld.
Na twee dagen is de harde wind weg en varen we om 7 uur in de ochtend de haven uit. Na twee uur met wisselende winden zeilen we met twee reven in het zeil heerlijk naar Las Palmas. Het is een heerlijk zeiltocht. En om 6 uur komen we "thuis". Want zo voelt het toch steeds weer als ik in Las Palmas aankom. Hoewel nu met gemengde gevoelens. Want de afgelopen twee maanden heeft mijn hart La palma ook wel gestolen.
Ik meer af bij de meld steiger en de volgende dag krijg ik te horen dat er eigenlijk geen plaats mee is. Ik zie genoeg open plekken maar alles wordt nu al gereserveerd voor de ARK. Uiteindelijk krijg ik een plekje waar ik echt niet blij van wordt.
Ik accepteer het toch maar. Maar twee dagen later lig ik weer voor het havenkantoor. Ik voel me niet veilig op die aangewezen plek. Ik lig op de laatste steiger, een erg onrustige steiger wat deining betreft. De plek is eigenlijk te klein en vlak bij de poort die regelmatig wordt opengetrapt. Mensen die geen pasje hebben komen zo dus de steiger op. En ik ga over een paar dagen naar Nederland en moet mijn schip dan achterlaten en dat doe ik zo niet met een gerust hart.
Maar het wordt een probleem. Ik heb bijna 2 jaar een fijn contact met de havenmeesters hier op gebouwd, dacht ik. Ik werd regelmatig gevraagd naar een andere plek te gaan.
Ik heb me altijd flexibel opgesteld, maar dat schijnen ze nu vergeten te zijn. Ik krijg uiteindelijk de keus. Of terug naar mijn oude plek waar ik net vandaan kom of naar aan klein vissers haventje iets verder op. Ik kies met veel kwaadheid in me voor het laatste.
Het worden weer een paar drukke dagen. Veel geregel van dingen die je alleen maar in Las Palmas kan doen. Nieuwe accu wordt geplaatst, op zoek naar een tweede hans auto. Want nu ik het echt druk begin te krijgen is een auto geen overbodige luxe meer. Ik zal toch steeds naar het vliegveld moeten om mijn zeiltochten te verkopen. Ook wil ik mijn auto dan gaan verhuren aan vrienden van de steiger en mensen gaan ophalen van het vliegveld.
De Hollandse avond is weer gezellig en het is weer heerlijk om oa met vriendin Gerdje life mijn belevenissen te kunnen delen anders dan whatsappen.
Ook mijn plekje in het kleine neven haventje bevalt steeds beter. Er ligt een oude bekende , een Spanjaard waar ik de eerste maanden van mijn verblijf hier op de Canarisch naast heb gelegen. Die zal wel een oogje in het zeil houden als ik naar Nederland ga.
Zondag ochtend 31 augustus 7 uur loopt mijn wekker weer af. Dit keer niet voor een zeiltocht maar om de bus te halen naar het vliegtuig die mij weer veilig en wel voor een paar weken naar , ook weer, een thuis brengt. Holland ik kom er aan. Er staan weer vele mooie en leuke dingen gepland. Cor wil graag nog een weekje of zo aan boord blijven. En ik vind het best. Uiteindelijk worden het er bijna twee.
Hard werken, leuke contacten, heerlijke wandelingen, en zo anders weer als de andere maanden. Eigenlijk zijn dat wel de steekwoorden van de afgelopen maand.
Het valt niet mee om keuzes te maken deze maand.
De vele aanvragen om een dagje mee te zeilen met de Liberty en ook nog genieten van het wel hele mooie eiland.
Daarnaast de uitstapjes met de mensen die ik ontmoet. Dit alles wil ik niet missen. Maar ja ik heb maar 24 uur op 1 dag en maar 7 dagen in de week.
Maar het lukt me om uiteindelijk van alles wat mee te pikken en te genieten.
Ik geniet van de vele gezinnen aan boord, en van de kopels die mijn aangeboden dagje zeilen hebben aangenomen.
Om al die tochten te beschrijven zou wat te veel worden. Maar een kleine greep in een paar woorden wil ik jullie niet ontnemen. De meeste mensen stappen wankelend aan boord met voor hun, hun eerste ervaring op een zeilboot. Maar aan het eind van de dag gaan ze een stuk gemakelijker weer van boord.
Wat ik vaak hoor is, dat ze zeggen, wat was het leuk om een kijkje te mogen nemen in jou wereld als zeezeiler. Je prive verhalen horen hoe je er toe gekomen bent.
Ik heb gasten in hun naakie van boord zien springen, aan een lijn achter de boot zien hangen bij wel erg weinig wind. Vele dolfijnen hebben ons bezig gehouden, ook moest ik wel eens gasten verzorgen die zeeziek dreigde te worden maar ook die gingen vol enthousiatme van boord.
Ik heb 4 mannen aan boord gehad die de zonsondergang wilde mee maken op zee met daarbij een diner. En spontaan werd mijn gitaar ter handen genomen en werd er volop gespeeld en gezongen. Mijn bijboot wordt veelvuldig gebruikt door de kinderen die ik leer roeien. Vele onderwerpen en discusie werden er op mijn boot gevoerd. Van mijn levensverhaal, therapie aan een man in pychysische nood tot aan de discusie waarom wel of niet je inkopen doen bij AH.
En allen gaan als vrienden van boord. soms , zoals vermeld op de kaart om 4 uur maar vaker wordt het 5 uur of zelfs 7 uur.
Maar niet alles is even leuk. Aan al die charters zit wel veel werk aan vooraf. En dat moet ik wel allemaal alleen doen. Het begint al met de reis naar het vliegveld. Waar ik probeer 2 x per week naar toe te gaan om mijn kaarten uit te delen. Dat kost me 6 uur op en neer. Er rijden dan wel bussen maar ik moet steeds 2 keer overstappen. En ze gaan maar 1 x per uur. Wat betekend dat ik soms 14 uur op een dag bezig ben met mijn werk. En dan de boodschappen voor de lunch van mijn gasten. Iedere keer weer een berg op van een half uur met zweet op mijn rug om met mijn rugzak weer volgeladen terug te lopen.
En dan natuurlijk de avond voor een charter de lunch voor bereiden. Maar aan dit alles zit ook een leuke kant. Ik wordt steeds brutaler. Vraag aan de gasten of ze me even weg willen brengen of op willen halen om naar het vliegveld te gaan.
En het antwoordt is altijd, natuurlijk geen probleem.
1 van de laatste keren was ik zo brutaal, dat ik aan een man op de luchthaven vroeg of ik niet mee mocht rijden naar de andere kant van het eiland. Hij bleek alleen te zijn en vond het geen probleem om even op me te wachten. En na een gezellig gesprek onderweg, bod hij me aan om me maar meteen bij de boot af te zetten. Ik ben nog niet eerder zo snel terug geweest op de boot. Ik had ineens een hele avond vrij.
De haven van Tanzacorte, waar ik lig, is wel erg rustig. Ik mis het steiger en bootjes volk op de pontons. Wat dat betreft is er geen haven zo gezellig als Las palmas. Waar de meeste mensen op hun boot wonen en het er altijd vol ligt.
22 augustus is dan toch de dag dat ik voorlopig even afscheid moet gaan nemen van deze mooie plek. De wind is nog een paar dagen mooi, dus er moet actie komen. Na mijn charter die dag komt Cor al weer aan boord. Hij heeft toch weer besloten terug te komen. hij zeilt mee naar Gran Canaria , las Palmas
Ik heb besloten via de noord te zeilen, want ik wil er alles aan doen om het laatste stuk niet weer van zuid naar noord te zeilen met altijd die eeuwige golven en wind op de kop. En volgens de voorspelling zit er aan de zuidkant van de eilanden ook veel meer wind en later hoor ik via de marifoon dat er gewaarschuwd wordt voor de hoge golven daar. Ik krijg ook een telefoontje van een bevriende Spanjaard die hetzelfde zegt. Weer krijg ik een warm gevoel. Wat leven de mensen toch altijd met me mee.
De eerste twee uur op de motor en daarna komen we in de bekende windversnelling. Van echt niets naar 25 knopen wind op de kop.
Het duurt de hele nacht voor we eindelijk het eiland voorbij zijn. Gelukkig kan ik wel veel slapen, ik voel nu pas hoe moe ik ben. Als we eenmaal La Palma voorbij zijn gaat het snel. Ik heb besloten Santa cruz op Tenerife binnen te lopen want er komt te veel wind aan om door te zeilen. En dan er bij ik heb nog wel een paar dagen en ik ben daar eigenlijk nog niet geweest met mijn eigen boot. Het laatste stuk valt weer zwaar. Het wordt 12 uur in de nacht als we een haven ingang moeten zoeken. Door al die lichtjes op de kant ,en vreemde namen op de kaartplotter en een pilot waar we ook niet echt uitkomen duurt het een uur voor we de juiste ingang vinden. Om 2 uur meren we dan eindelijk af. 32 uur duurde de tocht.Wat zijn we moe. En weer kom ik er achter dat de nacht inzeilen niets voor mij is. Omdat we wat kruis rakken moesten maken maakte we de afspraak dat mijn opstapper de rak richting het eiland zou doen en ik die richting de oceaan. Want ik wordt helemaal zenuwachtig van al die lichtjes op de kant. Steeds denk ik dat ik vlakbij een vissersboot ben.
De volgende dag, spoelen we eerst al het zout van onszelf en de Liberty af. De kussens zijn doorweekt. We hebben ontdekt dat 1 van de accu's de andere steeds leeg trekt. De laatste week had ik iedere ochtend geen stroom meer en dat terwijl ik gewend was dat mijn zonnepanelen mij konden voorzien van alle stroom die ik nodig heb. Dus we gaan op zoek naar een nieuwe accu. Dat valt niet mee in een weer voor mij, vreemde stad. De hele dag neemt dat in beslag echter zonder resultaat.
Ik ben blij dat we niet door gezeild zijn want de beloofde wind is er inderdaad. En ik ontdek dat Santa Cruz wel een hele mooie stad is. S' avonds wandelen we door hele winkel straten en ik heb het gevoel dat we door de Kalverstraat lopen. Wat was het lang geleden dat ik door een echte grote stad heb gewandeld.
Na twee dagen is de harde wind weg en varen we om 7 uur in de ochtend de haven uit. Na twee uur met wisselende winden zeilen we met twee reven in het zeil heerlijk naar Las Palmas. Het is een heerlijk zeiltocht. En om 6 uur komen we "thuis". Want zo voelt het toch steeds weer als ik in Las Palmas aankom. Hoewel nu met gemengde gevoelens. Want de afgelopen twee maanden heeft mijn hart La palma ook wel gestolen.
Ik meer af bij de meld steiger en de volgende dag krijg ik te horen dat er eigenlijk geen plaats mee is. Ik zie genoeg open plekken maar alles wordt nu al gereserveerd voor de ARK. Uiteindelijk krijg ik een plekje waar ik echt niet blij van wordt.
Ik accepteer het toch maar. Maar twee dagen later lig ik weer voor het havenkantoor. Ik voel me niet veilig op die aangewezen plek. Ik lig op de laatste steiger, een erg onrustige steiger wat deining betreft. De plek is eigenlijk te klein en vlak bij de poort die regelmatig wordt opengetrapt. Mensen die geen pasje hebben komen zo dus de steiger op. En ik ga over een paar dagen naar Nederland en moet mijn schip dan achterlaten en dat doe ik zo niet met een gerust hart.
Maar het wordt een probleem. Ik heb bijna 2 jaar een fijn contact met de havenmeesters hier op gebouwd, dacht ik. Ik werd regelmatig gevraagd naar een andere plek te gaan.
Ik heb me altijd flexibel opgesteld, maar dat schijnen ze nu vergeten te zijn. Ik krijg uiteindelijk de keus. Of terug naar mijn oude plek waar ik net vandaan kom of naar aan klein vissers haventje iets verder op. Ik kies met veel kwaadheid in me voor het laatste.
Het worden weer een paar drukke dagen. Veel geregel van dingen die je alleen maar in Las Palmas kan doen. Nieuwe accu wordt geplaatst, op zoek naar een tweede hans auto. Want nu ik het echt druk begin te krijgen is een auto geen overbodige luxe meer. Ik zal toch steeds naar het vliegveld moeten om mijn zeiltochten te verkopen. Ook wil ik mijn auto dan gaan verhuren aan vrienden van de steiger en mensen gaan ophalen van het vliegveld.
De Hollandse avond is weer gezellig en het is weer heerlijk om oa met vriendin Gerdje life mijn belevenissen te kunnen delen anders dan whatsappen.
Ook mijn plekje in het kleine neven haventje bevalt steeds beter. Er ligt een oude bekende , een Spanjaard waar ik de eerste maanden van mijn verblijf hier op de Canarisch naast heb gelegen. Die zal wel een oogje in het zeil houden als ik naar Nederland ga.
Zondag ochtend 31 augustus 7 uur loopt mijn wekker weer af. Dit keer niet voor een zeiltocht maar om de bus te halen naar het vliegtuig die mij weer veilig en wel voor een paar weken naar , ook weer, een thuis brengt. Holland ik kom er aan. Er staan weer vele mooie en leuke dingen gepland. Cor wil graag nog een weekje of zo aan boord blijven. En ik vind het best. Uiteindelijk worden het er bijna twee.
-
09 September 2014 - 17:49
Alex :
Beste Cynthia,
Je schrijft dat je dagtochten verzorgt. Wij zijn op zoek naar een zeil vakantie van ongeveer een week voor 2 personen.Dit ergens rond Tenerife of Cran Canaria. Is dat ook mogelijk. Liefst in oktober.
-
09 September 2014 - 18:07
Cynthia Van Hest:
Hoi Alex
Ja ik doe ook weekcharters.
Geef me even je mailadres, dan praten we verder.
In oktober zijn er nog mogelijkheden.
Ik ben tot ca 17 september in het land, dus als je intresse hebt kunnen we dat misschien beter bij een kop koffie of thee bespreken.
Mijn mailadres is cynthiavanhest@hotmail.com
Mijn tel. In NL 0640711115
Groet Cynthia -
10 September 2014 - 11:49
Harriette:
Hoi cynthia,
Ik BLIJF je verhalen volgen en ik BLIJF ze leuk vinden!
Moet je kijken wat je allemaal beleefd, bereikt en opgebouwd hebt in de 2 jaar dat je weg bent. Ongelooflijk! En een groot voorbeeld voor mij....
Groetjes,
Harriette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
