De tocht naar La Palma
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
09 Juli 2014 | Spanje, Tazacorte
Vrijdag 13 juni Nederland voetbalt tegen Spanje voor de wereldkampioenschappen.
Ik ben nooit echt een voetbal fan geweest, maar ik voel me ook een beetje Spaans en daar hoort nu eenmaal voetbal bij.
Gekleed in een oranje shirt roeien Cor en ik met de bijboot naar de kant.
En wandelen we een half uur naar ons inmiddels favoriete kroeg. Er zijn maar twee tafeltjes bezet 1 met een Engels/Nederlands dames koppel en 1 met een Spaans stel.
De wedstrijd is al begonnen. Maar al snel raak ik aan de praat met de twee dames. Ze vertellen dat ze die maandag gaan zeilen met een charterboot uit Mogan.
Ik vertel dat ik ook charter en dat ik weet dat dat schip nooit de zeilen omhoog heeft zoals alle andere charterboten hier op het eiland trouwens.
O ze vinden het eigenlijk ook al niet leuk dat het schip vol met mensen zit, gelukkig max 12 zeggen ze. Ik vertel dat ze bij mij maar met zijn tweeën zijn zonder andere gasten en dat ze actief mee mogen zeilen als ze dat willen. Al snel besluiten ze die ander charter te annuleren hoewel ze al aanbetaald hebben, en met mij mee willen. We raken nog verder aan de praat zodat ik eigenlijk de wedstrijd niet echt kan volgen maar het Spaanse stel voor me geeft steeds een seintje als wij ( het NL elftal) weer een doelpunt zetten. Dan Spring ik op, draai een vreugde rondje met mijn oranje deken en zeg tegen mezelf nu wil ik de wedstrijd volgen en dat zo 5 keer. Maar echt gezien heb ik hem niet. Aan het einde van de wedstrijd hebben de dames besloten twee dagen mee te willen met een overnachting. Incl. eten en drinken.
Die avond krijg ik nogmaals een sms je dat ze er zo veel zin in hebben.
Zaterdag heb ik het ineens enorm druk. Inkopen doen voor een aantal dagen want je weet nooit of ze niet nog een dag langer willen blijven. Boot zeilklaar maken maar vooral opruimen. De voorhut moet weer leeg en schoon. Wat kan een mens in een week tijd toch ineens weer een troep maken. Als ik geen gasten heb neem ik de voor hut volledig met mijn eigen spullen in beslag. Zo ben ik toch weer de hele dag bezig.
Zondag pikken we de dames in Arquinequin op.
Het is een heerlijk zeildag. Voor de lunch ankeren we in Pasito blanco waarna we naar Mogan zeilen voor de overnachting. De dames gaan even het terras op en als ik langs kom op weg naar het havenkantoor , vragen ze of ze nog een derde dag mogen blijven ze willen niet meer terug naar hun appartement . Natuurlijk, prima, gezellig.
Zo is het dus dat we drie heerlijk zeildagen hebben, ze genieten enorm en ik vind het ook heerlijk om eens met twee dames aan boord te zijn. Engels is de voertaal maar volgens de dames gaat het me goed af.
Na drie dagen nemen we afscheid maar niet voor echt want de dag er op moet Nederland weer voetballen en spreken we weer in ons cafe af. Weer wint Nederland maar dit keer heb ik het iets beter kunnen volgen. Ook de dag er op zien we elkaar op het strand. Maar daarna is het een echt afscheid, ze gaan die avond terug naar Engeland. Dat wil zeggen tot September want dan willen ze een hele week mee. Ik heb er twee vriendinnen bij en zo voelen hun dat ook.
Zaterdag 21 juni bedenk ik dat het weer eens tijd wordt naar Tenerife te gaan. Er wordt niet veel wind voorspeld maar dat geld voor de komende dagen ook en ik wil toch echt naar La Palma.
We besluiten het te gaan proberen en spreek met mezelf af als er ook geen wind in de windversnelling, 5 mijl voorbij Mogan is, ga ik terug. Ik heb geen zin om 12 uur te moeten motoren. Maar wil het wel gaan proberen.
En inderdaad er staat echt geen wind dus we gaan terug en drop het anker ergens langs het eiland en dan toch maar wachten dat er iets meer wind komt in een van de komende dagen.
Twee dagen later gaan we dan toch weg.
Na de eerste 3,5 uur op de motor wordt het een mooie zeildag. we blijven2 dagen op Tenerife en gaan dan door naar Gomera. Ik vertrek met een wind stilte maar dat weet ik van het eerste stukje. Meestal na een mijl of 5 kan je zeilen maar nu dus niet. Totaal is het (maar) 23 mijl. Ik blijf voor me uit turen want op een gegeven moment komt die windversnelling er echt. De ergste van alle versnellingen. Daarom vertrek ik ook altijd vroeg omdat die zich in de loop van de dag opbouwt.
En ja hoor nog 5 mijl te gaan en ik zie de golven al weer omslaan. Binnen 5 min. Is hij er dan. Ik was nog aan het motoren en de wind is half. We besluiten het alleen op de fok te doen. Die kan ik makkelijk inrollen als die ook te veel wordt.
Het gaat naar de 20 knopen maar de golven gooien de Liberty echt alle kanten op. Het lijkt wel of ik op de kermis ben. Je hebt gewoon niets te vertellen. Maar ik weet dat het maar 4 mijl duurt en de windrichting is op zich prima. Met 7 knopen snelheid slaan we er ons doorheen.
Zaterdag 28 juni zeilen we naar La Palma. Want zondag moet Nederland weer voetballen en al om 5 uur. Het worden een snelle 50 mijl. Met twee reven en een heel klein voor zeil en 60 graden aan de wind trotseert de Liberty de 16 tot 18 knopen wind. Op zich niet heel hard maar de golven zijn hier toch ook weer de boosdoener dat het toch af en toe weer spannend is. Zeker in het begin ,later ben ik er aan gewend of is het echt minder?
Ik drop het anker in de baai voor de havenkom neem nog een duik in het water en heb een rustige avond.
Zondag ga ik de haven binnen. Ik heb contact gelegd met mensen die ik hier ken en al gauw wordt er geregeld dat we opgehaald worden en gezamenlijk in een NL kroeg in Naos, een dorp verder op, gezamenlijk met een groep Nederlanders voeten ballen kan gaan kijken.
De dag er op lijkt het hele dorp uit te lopen, het strand en de boulevard stromen vol met mensen. Wat blijk,t er is een boot aangespoeld. Later hoor ik dat het een boot is met 15 vluchtelingen uit Afrika. Ze zijn nu ondergebracht in een asielzoekers centrum. Dat schijnt hier vaker te gebeuren.
Cor is weer naar huis. Het ging weer eens niet echt lekker tussen ons en dan peert hij er weer vandoor. Dat was ook wel de planning dus op zich niet erg alleen de manier waarop is dan niet leuk.
Hier blijf ik de komende twee maanden. De eerste dagen druk met mijn kaarten overal neerleggen en naar het vliegveld gaan( kost me 6 uur met de bus op en neer). Het is een totaal andere wereld hier op La Palma.
Lig bijna alleen in de haven, en de boten die er wel zijn zijn er maar enkele van bewoont. Overal waar je kijkt zie je bananen bomen. En nu moet ik het contact voornamelijk hebben van de mensen die hier wonen of natuurlijk de charters die ik krijg.
En natuurlijk ga ik er ook op uit om een paar mooie wandelingen te maken want dat kun je hier schitterend.
En ik weet van vorig jaar, doordat je alleen bent nodigen ze je vanzelf uit om met andere mee te gaan en daar zeg ik dan geen nee op.
Want eerlijk is eerlijk. Alleen gaan wandelen is niet echt mijn ding. Ik ben altijd bang dat ik de weg kwijt raak en vind het heerlijk om mijn enthousiasme te kunnen delen;).
Ik ben nooit echt een voetbal fan geweest, maar ik voel me ook een beetje Spaans en daar hoort nu eenmaal voetbal bij.
Gekleed in een oranje shirt roeien Cor en ik met de bijboot naar de kant.
En wandelen we een half uur naar ons inmiddels favoriete kroeg. Er zijn maar twee tafeltjes bezet 1 met een Engels/Nederlands dames koppel en 1 met een Spaans stel.
De wedstrijd is al begonnen. Maar al snel raak ik aan de praat met de twee dames. Ze vertellen dat ze die maandag gaan zeilen met een charterboot uit Mogan.
Ik vertel dat ik ook charter en dat ik weet dat dat schip nooit de zeilen omhoog heeft zoals alle andere charterboten hier op het eiland trouwens.
O ze vinden het eigenlijk ook al niet leuk dat het schip vol met mensen zit, gelukkig max 12 zeggen ze. Ik vertel dat ze bij mij maar met zijn tweeën zijn zonder andere gasten en dat ze actief mee mogen zeilen als ze dat willen. Al snel besluiten ze die ander charter te annuleren hoewel ze al aanbetaald hebben, en met mij mee willen. We raken nog verder aan de praat zodat ik eigenlijk de wedstrijd niet echt kan volgen maar het Spaanse stel voor me geeft steeds een seintje als wij ( het NL elftal) weer een doelpunt zetten. Dan Spring ik op, draai een vreugde rondje met mijn oranje deken en zeg tegen mezelf nu wil ik de wedstrijd volgen en dat zo 5 keer. Maar echt gezien heb ik hem niet. Aan het einde van de wedstrijd hebben de dames besloten twee dagen mee te willen met een overnachting. Incl. eten en drinken.
Die avond krijg ik nogmaals een sms je dat ze er zo veel zin in hebben.
Zaterdag heb ik het ineens enorm druk. Inkopen doen voor een aantal dagen want je weet nooit of ze niet nog een dag langer willen blijven. Boot zeilklaar maken maar vooral opruimen. De voorhut moet weer leeg en schoon. Wat kan een mens in een week tijd toch ineens weer een troep maken. Als ik geen gasten heb neem ik de voor hut volledig met mijn eigen spullen in beslag. Zo ben ik toch weer de hele dag bezig.
Zondag pikken we de dames in Arquinequin op.
Het is een heerlijk zeildag. Voor de lunch ankeren we in Pasito blanco waarna we naar Mogan zeilen voor de overnachting. De dames gaan even het terras op en als ik langs kom op weg naar het havenkantoor , vragen ze of ze nog een derde dag mogen blijven ze willen niet meer terug naar hun appartement . Natuurlijk, prima, gezellig.
Zo is het dus dat we drie heerlijk zeildagen hebben, ze genieten enorm en ik vind het ook heerlijk om eens met twee dames aan boord te zijn. Engels is de voertaal maar volgens de dames gaat het me goed af.
Na drie dagen nemen we afscheid maar niet voor echt want de dag er op moet Nederland weer voetballen en spreken we weer in ons cafe af. Weer wint Nederland maar dit keer heb ik het iets beter kunnen volgen. Ook de dag er op zien we elkaar op het strand. Maar daarna is het een echt afscheid, ze gaan die avond terug naar Engeland. Dat wil zeggen tot September want dan willen ze een hele week mee. Ik heb er twee vriendinnen bij en zo voelen hun dat ook.
Zaterdag 21 juni bedenk ik dat het weer eens tijd wordt naar Tenerife te gaan. Er wordt niet veel wind voorspeld maar dat geld voor de komende dagen ook en ik wil toch echt naar La Palma.
We besluiten het te gaan proberen en spreek met mezelf af als er ook geen wind in de windversnelling, 5 mijl voorbij Mogan is, ga ik terug. Ik heb geen zin om 12 uur te moeten motoren. Maar wil het wel gaan proberen.
En inderdaad er staat echt geen wind dus we gaan terug en drop het anker ergens langs het eiland en dan toch maar wachten dat er iets meer wind komt in een van de komende dagen.
Twee dagen later gaan we dan toch weg.
Na de eerste 3,5 uur op de motor wordt het een mooie zeildag. we blijven2 dagen op Tenerife en gaan dan door naar Gomera. Ik vertrek met een wind stilte maar dat weet ik van het eerste stukje. Meestal na een mijl of 5 kan je zeilen maar nu dus niet. Totaal is het (maar) 23 mijl. Ik blijf voor me uit turen want op een gegeven moment komt die windversnelling er echt. De ergste van alle versnellingen. Daarom vertrek ik ook altijd vroeg omdat die zich in de loop van de dag opbouwt.
En ja hoor nog 5 mijl te gaan en ik zie de golven al weer omslaan. Binnen 5 min. Is hij er dan. Ik was nog aan het motoren en de wind is half. We besluiten het alleen op de fok te doen. Die kan ik makkelijk inrollen als die ook te veel wordt.
Het gaat naar de 20 knopen maar de golven gooien de Liberty echt alle kanten op. Het lijkt wel of ik op de kermis ben. Je hebt gewoon niets te vertellen. Maar ik weet dat het maar 4 mijl duurt en de windrichting is op zich prima. Met 7 knopen snelheid slaan we er ons doorheen.
Zaterdag 28 juni zeilen we naar La Palma. Want zondag moet Nederland weer voetballen en al om 5 uur. Het worden een snelle 50 mijl. Met twee reven en een heel klein voor zeil en 60 graden aan de wind trotseert de Liberty de 16 tot 18 knopen wind. Op zich niet heel hard maar de golven zijn hier toch ook weer de boosdoener dat het toch af en toe weer spannend is. Zeker in het begin ,later ben ik er aan gewend of is het echt minder?
Ik drop het anker in de baai voor de havenkom neem nog een duik in het water en heb een rustige avond.
Zondag ga ik de haven binnen. Ik heb contact gelegd met mensen die ik hier ken en al gauw wordt er geregeld dat we opgehaald worden en gezamenlijk in een NL kroeg in Naos, een dorp verder op, gezamenlijk met een groep Nederlanders voeten ballen kan gaan kijken.
De dag er op lijkt het hele dorp uit te lopen, het strand en de boulevard stromen vol met mensen. Wat blijk,t er is een boot aangespoeld. Later hoor ik dat het een boot is met 15 vluchtelingen uit Afrika. Ze zijn nu ondergebracht in een asielzoekers centrum. Dat schijnt hier vaker te gebeuren.
Cor is weer naar huis. Het ging weer eens niet echt lekker tussen ons en dan peert hij er weer vandoor. Dat was ook wel de planning dus op zich niet erg alleen de manier waarop is dan niet leuk.
Hier blijf ik de komende twee maanden. De eerste dagen druk met mijn kaarten overal neerleggen en naar het vliegveld gaan( kost me 6 uur met de bus op en neer). Het is een totaal andere wereld hier op La Palma.
Lig bijna alleen in de haven, en de boten die er wel zijn zijn er maar enkele van bewoont. Overal waar je kijkt zie je bananen bomen. En nu moet ik het contact voornamelijk hebben van de mensen die hier wonen of natuurlijk de charters die ik krijg.
En natuurlijk ga ik er ook op uit om een paar mooie wandelingen te maken want dat kun je hier schitterend.
En ik weet van vorig jaar, doordat je alleen bent nodigen ze je vanzelf uit om met andere mee te gaan en daar zeg ik dan geen nee op.
Want eerlijk is eerlijk. Alleen gaan wandelen is niet echt mijn ding. Ik ben altijd bang dat ik de weg kwijt raak en vind het heerlijk om mijn enthousiasme te kunnen delen;).
-
09 Juli 2014 - 12:59
Jos Buskens:
Hoi Cyn, weer een mooi verhaal. Het is toeval maar eigenlijk te mooi om waar te zijn dat je die twee meiden ontmoet in een kroeg en dat het ook gelijk klikt. Lijkt me ook idd twee vrolijke meiden als ik de foto's bekijk. Wat dat wandelen betreft, ik weet zeker dat je wel iemand ontmoet die het leuk vindt om met jou mee te gaan :) Veel plezier op La Palma! Groetjes Jos (second Dad)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
