Een maand lang blauwe lucht :)

Allereerst sorry dat mijn verslag zo lang op zich heeft laten wachten. Ik begrijp van meerdere dat er weer naar uitgekeken wordt. Mede doordat ik veel gasten aan boord heb en dan geen tijd heb om met mijn laptop naar een café met internet te gaan en als ik dan vrij ben is goed internet lang niet altijd te vinden op plekken waar ik ben. Vandaar dus nu een extra lang verslag.

Na een maandje in NL, land ik donderdag 16 april 18.00 uur weer op Gran Canaria , Las Palmas. Het is me weer gelukt om met veel te veel bagage door de controle te komen terwijl ik alleen handbagage had ingecheckt. Allemaal Hollandse producten die ik hier niet of slecht kan krijgen. En ach ik blijf een Hollander;)
Terug gekomen op de boot, en bij het open maken van de kajuit, komt me een vreselijk walm tegemoet. Al gauw ontdek ik dat de koelkast niet meer werkt en de spullen die zijn achtergebleven beschimmeld er in liggen. Dan zie ik dat ik geen stroom meer heb. Is het echt zo bewolkt geweest de laatste week dat mijn zonnepanelen het niet hebben kunnen bolwerken? Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Dus ook hier is het minder geweest. Ik zet alles open en sluit de walstroom aan. Gelukkig de koelkast begint meteen te draaien. Eerst de boel maar even schoonmaken, wat een lucht.
Zo ben ik tot 12 uur s ‘avonds in de weer met poetsen en opruimen.

De volgende dag sta ik om 7 uur op. Ik heb slecht geslapen. De hele nacht bezig geweest met een planning voor de volgende dag, want vanavond krijg ik al weer mijn eerste gasten.
De Liberty ziet er vreselijk smerig uit, ook van buiten. Helemaal onder de rode stof van de regen en de wind die hier overheen gekomen is. Zo ben ik de hele dag druk met oa boodschappen doen voor een hele week. Gelukkig wordt hier aan boord bezorgt, wel zo handig. Boot schoonmaken. Liggeld betalen, op zoek naar wierook staafjes want het stinkt nog steeds vreselijk. Beddengoed gewassen.
Het is stralend weer dus het droogt snel. Eind van de dag is mijn lijst dan toch zo goed af.
Om 7 uur ben ik klaar om mijn gasten van het vliegveld af te halen. Ik kan een auto lenen van een bevriende Spanjaard. Ik vergeet in alle bedrijvigheid een naam bordje mee te nemen, want hoe zien die mensen er uit, ik heb eigenlijk niets afgesproken. Maar het komt goed, tussen alle mensen door zien we elkaar meteen, raar maar dat gaat vaak zo. Zeilers pik je er zo uit. Ik wilde s ’avond nog even naar de Hollandse avond, ik heb iedereen al zo lang niet gezien. Mijn bezoek is moe en besluit vroeg naar bed te gaan, maar ze vinden het geen probleem als ik wel ga. Het is weer een gezellig weer zien , ik neem ook gelijk weer afscheid want ik ga met mijn gasten naar Fuerteventura.

Zaterdag gaan we eerst een paar uurtje proefzeilen om te kijken wat voor vlees ik in de kuip heb. Al gauw heb ik in de gaten dat het wel snor zit. Het zijn fanatieke zeilsters, moeder en dochter van halve wege de 30. Moeder neemt het roer en dochter trekt aan de lijntjes. En die taak verdeling houden ze de hele week.
Zondagochtend vroeg vertrekken we naar Fuerteventura. 58 mijl hoog aan de wind. Het is een ijskoude dag, de hele dag zit ik te rillen van de kou, de andere hebben daar minder last van. We komen dolfijnen tegen en opeens moeten we ook wijken voor een stok die boven water komt. Het lijkt wel een staak maar het is hier meerder kilometers diep. Hij lijkt echt vast te staan. De stok is aardig aangegroeid, maar we zijn te snel voorbij om echt goed te kijken. Het is een vreemd fenomeen. Ik schrijf de coördinaten op voor…….. Wie weet. Later horen we elke uur een may-day may day op kanaal 16 ( dat is een nood bericht voor de scheepsvaart) maar hoe we ook ons best doen, we snappen echt niet wat ze zeggen. Als het een gezonken schip is dan denk ik dat hij helemaal zinkt en niet alleen een stukje houten mast boven water blijft. Er zit geen vlaggetje op. Het zal eeuwig een mysterie blijven.
11 uur later komen we aan in Morro jable. De hele weg wel heerlijk kunnen zeilen en mijn gasten vinden de oceaan geweldig. Het is een onrustige nacht, er staat veel deining in de haven, we slapen erg niet veel. We besluiten een dagje te blijven liggen want mijn gasten zijn nog erg moe van gisteren. We gaan alleen aan de andere kant van de haven liggen waar de deining de Liberty niet kan bereiken. We genieten van het mooie weer, het terrasje en s’ avonds het restaurant.

De rest van de week doen we zeiltochtjes van ca 6 uur. We hoppen zo naar het noorden van het eiland. Onderweg pikken we nog een nieuwe opstapper op in Puerto del Castillo. Zodat we de laatste twee dagen met zijn vieren zijn. Het weer is fantastische. De laatste dag is het iets meer motoren, maar dan komen we een hele schol Grampers tegen. Ik heb die ook nog nooit eerder gezien. Het is een walvis soort en familie van de Dolfijn hebben we naderhand op internet opgezocht. We varen rondjes om ze heen en hun om ons, zodat we er lang van kunnen genieten. Ze zijn ca 3 meter lang, wat een cadeautje.

In Corralejo stappen moeder en dochter af en ga ik met de volgende opstapper rondje Lobos doen. Een onbewoond eilandje vlak bij de kust.
Een dag later arriveert er weer een nieuwe gast. Zo loopt het allemaal lekker in elkaar over. Het leuke van zo is dat de gasten elkaar vertellen hoe het allemaal aan boord werkt. En zijn we snel een soort familie van elkaar. Het gaat allemaal zo gemakkelijk. Deze twee gasten hebben weer helemaal andere ideeën over wat voor hun een zeilvakantie inhoud. De vorige wilde zo veel mogelijk mijlen op de teller zien staan en deze is het allemaal wat relaxter. Lekker uitslapen, ontbijtje, koffie op de kant en dan even appen met het thuisfront. Dan eens bedenken waar we vandaag heen zeilen. Gelukkig kan dat hier. Je kunt alle kanten op, en met een paar uurtjes zeilen toch weer in een andere haven aanleggen. Zo komen we in twee haventjes in Lanzarotte en op de terug weg proberen we te ankeren bij Lobos. Maar helaas was daar te veel wind voor. We hebben de hele week alleen maar blauwe lucht gezien en een windje van tussen de 15 en 20 knopen. Eigenlijk kan het niet mooier.

In Corralejo neem ik weer afscheid van de dames die ook dit keer weer, als vriendinnen uit elkaar gaan. Het was ook voor mij een heerlijke week.
De week er na ben ik een weekje alleen. Na en paar dagen Corralejo zeil ik twee uurtjes naar Lanzarotte. En ga daar voor anker voor de haven van Rubicon. Ik zit nog maar net in de kuip als er een dincky langs komt van een Engels echtpaar en vraagt of ik zin heb in een wijntje bij hun aan boord. Ik vraag 5 min om even wat op te ruimen en dan komt hij terug om me op te halen. Rafael met zijn vrouw, een Spanjaard die ik een tijdje ken, is er ook. Het is erg gezellig.
De dag er op vaar ik de haven in want ik krijg bezoek. Een tante van mij die ik maar zelden heb gezien, woont hier vlak in de buurt. Ik heb contact gelegd en ze vind het geweldig om met elkaar af te spreken. Ze komt met haar man op de thee en later ga ik met hun mee naar hun appartement in Playa Blanca. Een lange boulevard en een uurtje lopen vanaf te haven. Het is een heel gezellig weerzien. De dagen er op pendel ik wat tussen Corralejo en Rubicon en zie mijn tante nog een paar keer.

De laatste nacht voor anker, wordt ik s’morgens vroeg wakker en maak ik me klaar om naar Arrecife te zeilen want over twee dagen komt zoon Rob voor 8 dagen. Net voor ik bijna klaar ben begint het ineens heel hard te waaien. Mijn Engelse buurman staat op de voorpunt van zijn boot want hij heeft het gevoel dat zijn anker niet houd. Ik ben daar eigenlijk niet zo bang voor, ik heb wel meer wind mee gemaakt voor anker, zonder problemen. Ik ga nog even naar de wc en ik hoor ineens heel hard mijn naam roepen. Ik vlieg naar buiten en ja hoor ik ben naar achteren aan het schuiven, mijn anker krabt.
Er is niet veel tijd meer of ik lig op de rotsen. Ik ren over het dek op en neer om het anker op te halen maar natuurlijk, wat anders niet voor komt, ik krijg de harp niet meteen los van de reserve lijn, moet binnen een tang halen, motor aan, af en toe een stukje vooruit, dan weer naar voren mijn anker weer een stukje omhoog. Uiteindelijk sta ik moe achter het stuur me te bedenken wat ik nu zal gaan doen. Nu gaan zeilen lijkt me geen optie, te veel wind. Het anker er weer in laten vallen durf ik niet aan. Voor het zich in de bodem heeft gegraven lig ik al weer te dicht bij de rotsen. In mijn uppie kan ik niet en voorop zijn en achter mijn stuur staan. Ik roep het havenkantoor op en vraag of ik even binnen kan liggen en zeg dat ik alleen ben dus vraag hulp. Ik vaar een stukje de oceaan op om de ruimte te hebben om alle lijnen en stootwillen klaar te leggen om af te meren want ook in de haven staat veel wind dus moet ik extra goed voorbereid zijn. En zo lig ik een paar uur in de haven maar de wind wordt niet minder dus besluit een box aan te vragen voor de nacht. De volgende dag is het prima weer om als nog naar Arrecife te zeilen en ben ik net op tijd om nog snel de bus naar het vliegveld te nemen en Rob op te vangen.
Arrecife is een splinter nieuwe haven met alles er op en er aan. Allemaal winkeltjes en restaurantjes. Tanja een Nederlandse dame achter de receptie herkende me nog wel van vorig jaar toen ik er geweest ben als opstapper en de haven in aanbouw was. Ze is erg behulpzaam en geeft allerlei goede tips. Ik heb echter nu even geen tijd om er lang te blijven want er komt veel wind aan voor de komende dagen en daarom besluiten Rob en ik om de volgende ochtend maar meteen op pad te gaan.
Ik vraag Tanja of ze een plaats kan regelen in het haventje op Gracciosa het kleinste noordelijkste Canarische eiland. Dat regelt ze en na een lange dag van kruizen en af en toe de motor bij, komen we daar 13 mei aan. Het is een eiland met alleen maar zand wegen en wat kleine witte huizen. Wat restaurantjes aan de haven voor het vele dagtoerisme wat daar komt en verder plat met 1 berg en veel duingrond. Geen water of stroom op de steigers en geen internet.

De dagen er na liggen we min of meer verwaaid maar vermaken ons met hardlopen, (Rob iedere dag), lezen en studeren en s’middags een sapje op het terras want Rob is op de gezondheidstour. S’ avonds leggen we een kaartje. We hebben het gezellig samen. De Liberty wordt gezandstraald zo wij ook. Het zand zit in je oren en komt je neusgaten uit. Omdat we geen water kunnen tanken moeten we zuinig zijn met water. We weten niet hoe lang we hier nog moeten liggen. Ook de voedsel voorraad krimpt gestaag.
Zaterdag middag gaat de wind ineens liggen. We gooide de lijnen los en hebben een hele mooie zeiltocht terug naar Arrecife.
Zondag is een doodse dag in Arrecife , alles is gesloten. Ook vandaag gaan we hardlopen en flink met water in de weer om het zand overal tussen uit te krijgen. Blazen de bijboot op om de romp van de Liberty te poetsen en Rob gaat de mast in om die eens schoon te maken.
De volgende dag gaan we eerst shoppen in Arrecife en om 1 uur varen we de haven uit om naar Rubicon te zeilen. Er is een mooi windje om eens de half winder op te zetten na 1,5 jaar in de bakskist gezeten te hebben. Rob vind het leuk om van alles uit te proberen en samen zijn we zo wat nieuwe mogelijkheden aan het uitproberen. Net op tijd hebben we hem weer in de zak als het de laatste paar mijl ineens hard begint te waaien. Ook te hard om voor anker te gaan bij Rubicon. We besluiten 7 mijl door te zeilen om voor anker te gaan bij het eilandje Lobos.
Ook daar is het niet echt rustig, maar te doen. De volgende ochtend breng ik Rob met de bijboot naar het eiland waar hij een rondje wil gaan hardlopen. Halverwege glijd hij uit en over zijn hele lijf zitten de schaafplekken. Hardlopen gaat niet meer en voorzichtig wandelt hij terug. Maar het eiland is mooi zegt hij.
Na het ontbijt besluiten we rechtstreeks naar Corralejo te gaan. We wilde eigenlijk nog een rondje eiland doen, maar weer was er een stevige wind en hadden er beide niet zoveel zin in. Corralejo is gewoon gezellig om nog even door te wandelen en een terrasje te pakken voor zijn vakantie er weer op zit. S’avonds gaan we naar mijn favoriete zanger luisteren en ook Rob vind hem geweldig.

De volgende ochtend 20 mei vertrek Rob weer naar huis. Ik breng hem naar het vliegveld. Het is een heerlijke week geweest.
Dan volgt er weer een charter week. Eerst komt Aart , een gast die al vaker geweest is en een paar dagen later Loes een nieuwe charter. De dagen met Aart waait het weer veel te hard, maar we vermaken ons best. Er worden weer wat klusjes gedaan en we wandelen langs de boulevard en het strand.

Als Loes Arriveert gaan we weer eerst een dagje proefzeilen rondom het eiland Lobos. Ze krijgt het meteen voor haar kiezen, er zijn aardig wat hoge golven en het ankeren voor Lobos lukt niet. Te veel wind om een mooring te pakken en het anker krijgt niet de tijd om zich in te graven, we besluiten terug te gaan naar de haven. S’ avonds gaan we het terras op , om voor mij voorlopig de laatste keer naar Michel te gaan luisteren. Ik ben al een echte fan van hem aan het worden. De dagen erna zeilen we in stukken van 20 tot 25 mijl richting het zuiden. De halfwinder komt weer uit de zak. Aart zit vaak binnen achter zijn computer te werken voor zijn baas en Loes en ik vermaken ons prima buiten en het wel heerlijke zeilweer. Donderdag steken we over naar Las palmas. 60 mijl en dit keer hoog aan de wind. Niet gebruikelijk en ook de wind is meer dan ze voorspellen. Maar met een rif er in zeilt het heerlijk. De laatste twee uurtjes de motor bij om hoogte te winnen om op tijd in de haven aan te komen voor dat het haven kantoor dicht gaat.

Vrijdag ga ik eerst naar de tandarts, omdat ik erg veel last heb van kiespijn al een paar weken. En het blijkt niet voor niets, ik moet een wortelkanaal behandeling waar hij gelukkig meteen de tijd voor vrij maakt. S’middags maken Loes en ik een flinke wandeling naar de andere kant van de stad langs het strand en nog wat verder, een stuk waar ik nog niet eerder geweest ben. Echt de moeite waard. S’ avonds is de Hollandse borrel, erg gezellig om iedereen weer te zien, het is flink druk. Daarna gaan we heerlijk uiteten als afscheid van een heerlijke week.

Zaterdagochtend vroeg vertrekt Loes weer en huren Aart en ik een auto waar we de bergen mee in gaan. Zo ontdekken we nog een paar mooie nieuwe echte Canarische plaatsjes en prachtige vergezichten bij knal blauwe lucht. Gran Canaria blijkt weer eens meer te hebben dan het Toeristische zuiden en het drukke Las Palmas. Maandag heel vroeg breng ik Aart naar het vliegveld.